Heima er bezt - 01.01.1959, Qupperneq 35

þess vegna sjálfsagt, að hún reyndist sér ekki síður og
sagði henni ýtarlega frá öllu, sem hann hefði gert fyrir
Hof. Hann vonaði því, að hún legði til gaddavír kring-
um Hofstúnið, en staurana og vinnuna ætlaði hann að
leggja til. Svo setti hann kveðju frá Rósu og drengnum.
Það kom svarbréf með næsta pósti frá maddömunni.
Hún sagði, að sér hefði þótt hann segja sér fréttir, þar
sem búið væri að girða túnið í Þúfum. Hún hefði ekki
vitað að það stæði til. Hún ætlaði sér heldur ekki að
skipta sér af því, hvort Hofstúnið yrði girt eða ekki, því
varla þyrfti Rósa Jónsdóttir að verja það. Svo var nafn
hennar neðan undir. Ekki nokkurt kveðjuorð, hvorki til
hans eða dóttur hennar.
Kristján vöðlaði bréfinu saman í reiði sinni og ætlaði
að stinga því í eldinn en hætti við það og skálmaði inn
til konu sinnar.
Hún sat með prjóna sína við gluggann, því það var
farið að skyggja.
Kristján kastaði bréfinu á borðið og sagði hranalega:
„Þú hefðir kannske gaman af að lesa þetta myndarlega
bréf, sem móðir þín skrifar mér.“
„Er hún nú farin að skrifa þér?“ sagði hún og glotti
háðslega. „En hvað þetta er viðkunnanlegt — snúið og
bögglað. Varla hefur mamma látið það svona frá sér
fara.“
„Ég var að hugsa um að brenna það, en svo vildi ég
láta þig sjá það fyrst,“ sagði hann.
„Það var náttúrlega fallega gert,“ sagði hún og slétt-
aði bréfið. „Það er ekki Iengi gert að lesa það,“ bætti
hún við og renndi augunum yfir miðann. Síðan lét hún
það á borðið aftur og fór að prjóna.
„Finnst þér þetta ekki hlýlegt bréf? Það er ekki svo
mikið að hún geti nefnt þig dóttur sína, því síður að
hún biðji að heilsa þér og barninu,“ sagði hann, skjálf-
raddaður af reiði.
„Þetta er nú siðurinn, að kenna fólk við föðurinn,
vegna þess að þið eruð svo miklu meiri persónur en
mæðurnar,“ sagði Rósa. „En datt þér virkilega í hug,
að hún færi að girða túnið fyrir þig?“ bætti hún við.
„Fyrir mig? Er það fyrir mig? Líklega heldur fyrir
hana sjálfa.“
„Hvað skyldi henni skína gott af því, þó að túnið
hérna yrði girt?“
„En heldurðu að hún hafi eitthvað upp úr því að
leggja til vír utan um túnið í Þúfum?“
„Það hefur líklcga verið ein sanna sagan, að hún hafi
kastað peninguin í það,“ sagði Rósa.
„Ég er alvcg hættur að botna í manneskjunni," sagði
Kristján og þrammaði út mcð bréfið í hendinni.
Næsta vor var Bjiissi smali orðinn svo duglegur, að
Kristján sagði, að hann væri orðinn allt of röskur til
að sirja yfir ánum og vaka yfir vellinum. En það var
ckki gott að fá annan smala.
Anna í Þúfum átti að sitja vfir Þúfnaánum þetta
sumar, cn það árti líka að vcrða hcnnar síðasta smalaár,
því að hún var komin á fcrmingaraldur. Hún hafði
mikinn áhuga fyrir því, hver yrði smali á Hofi.
Loksins fréttist það, að Kristján hefði tekið strákanga
sem var á framfæri sveitarinnar sem matvinnung. Hann
átti víst að verða smalinn. Anna spurðist fyrir um hann
og frétti, að hann væri algerlega munaðarlaus.
„Alltaf eru smalarnir á Hofi foreldralausir,“ sagði
Anna.
„Það vilja víst fáir foreldrar lána Kristjáni krakkana
sína,“ sagði Stefán.
„Það má segjá að þær mæður eiga bágt, sem verða
að láta sér það lynda að börnin þeirra séu boðin upp
eins og búpeningur,“ sagði Lauga.
Svo kom krossmessan. Anna var forvitin að sjá nýja
strákinn, sem átti að sitja yfir ánum með henni og
stráknum frá Bakka. Fleiri voru smalarnir ekki orðnir
í Hofstorfunni. Anna saknaði Bjössa. Hann hafði alltaf
verið svo viljugur og almennilegur.
Nokkrum dögum seinna, þegar Anna var að rangla
við lambæmar, mætti hún Bjössa og drenganga með
honum. Líklega var þetta nýi smalinn, en ósköp var
hann lítill. Ótrúlegt, að hann ætti að sitja yfir ánum og
vaka yfir vellinum.
Bjössi var glettnislegur á svip: „Hér sérðu nú nýja
smalann á því stóra heimili Hofi. Guðmundur Hjálm-
arsson spóafótur heitir hann.“
Aumingja drengurinn hló út að eyrum að þessari
nafnbót. Andlit hans var lítið annað en stór, brún
augu og stórar, hvítar tennur.
Anna var alveg hissa á því, að hann skyldi geta hleg-
ið, þar sem hann átti enga móður og engan föður heldur.
„Ég trúi því ekki, að þetta barn eigi að sitja yfir án-
um í sumar,“ sagði nú Anna. „Stefán hættir heldur við
að færa frá en að láta mig gæta Hofsánna að mestu
leyti eina.“
„Það er aldrei að þú gerir þig merkilega, Anna litla,“
sagði Bjössi hlæjandi. „En þú færð að sjá, hvprt hann
getur það ekki.“
Anna sagði heima hjá sér frá smalanum, sem kominn
væri að Hofi. Hann væri svo lítill, að hann gæti staðið
innan í Bjössa.
„Það verður gagn að honum við smalamennskuna,“
sagði Stefán. „Þá er að Iáta ærnar ganga með dilk. Þeir
eru farnir að gera það, bændurnir frammi í dalnum.“
Nokkru seinna kom Bjössi að Þúfum nieð nýja
drcnginn með sér. Það var kalt veður þann dag, og þeir
höfðu fundið nýboma á, sem Stefán átti. Lambið var
ekki komið á spcna. Þcir höfðu borið hana í skjól. Þetta
var fullkomið erindi. Bjössi þekkti það vel, að í Þúfum
fcngi hann alltaf góðar viðtökur.
Lauga gaf þeim vel smurða flatköku hvorum. Henni
fannst þeir alltaf svo sultarlegir, þessir smalar frá stór-
hvlinu. Drengirnir urðu ákaflega hýrir á svip.
Engilráð gamla var fjarska barngóð kona. Einkanlega
var hún hrifin af drengjum, því að hún hafði aldrei
cignazt neinn son. Hún fór að tala við nýja smalann:
„Hvar hcfur þú alizt upp, góði minn?“ spurði hún blíð-
lega.
Drengurinn litaðist um í baðstofunni hátt og lágt án
Heima er bezl 31