Heima er bezt - 01.03.1959, Side 27

JÓH. ÁSGEIRSSON:
Lausavísur og Ijóð
Hér birtist framhald af tækifærisvísum eftir Halldór H.
Snæhólm. Fyrri hlutinn birtist í októberblaðinu 1958.
Lyklar týndust og var mikið leitað að þeim. Og urðu
ýmsar orðahnippingar út af því:
Eg er að stikla óms við þrá,
orðahnyklum fleygja.
Skærur miklar skiptast á,
skrár og lyklar þegja.
Loksins æði þetta þraut,
þá var næði í geði.
Lyldi gæða í skrána skaut,
skríktu bæði af gleði.
Kaupmaður við afgreiðslu.
Byltir tungubleðlinum,
brosir, gúmmí tyggur.
Sæll er yfir seðlinum,
sem á borði liggur.
Sjötugur.
Um það verður ekkert spjall
eða af neinum skrifað,
sjötíu ára syndafall,
sem ég hefi lifað.
Sagðar fréttir.
Þér ég segi þessu frá,
þar var megingleði:
Kveðið, hlegið, kankazt á,
kveikt á eigin geði.
Eftir máltíð í matsöluhúsi.
Kemur hún með kaldan graut,
— kann sig þó að vonum —
eftir dagsins arga þraut
eg skal éta af honum.
Mínum læsa munni ber
mér til glæsi-vamar,
því að æsing um mig fer
eftir kræsingarnar.
Á vinafundi 20. des. 1956.
Engan hroka eg vil sjá,
að mér þokast grínið.
Ellin lokast úti þá,
ef ég sloka vínið.
Sagt við fisksalann.
Eg er að hugsa út í hött,
— eitthvað svo þér líki —
áttu nokkuð upp í kött
innst úr sjávar ríki?
Kona fátæks bónda sagði.
Mikla þola mátti raun,
— mörg svo liðu árin —
en ef hann kom með kaffibaun
lcímt var gegnum tárin.
Fann tóma flösku.
Það er svona, því er verr,
af þessu fæ ég klígju.
Þetta er bara galtómt gler
og gefur enga hlýju.
Á heimleið af kaffikvöldi Iðunnar 1956.
Þó í leyni hret við hret
hrökkvum steina megin,
við skulum reyna fet og fet
að fara beina veginn.
Bauð manni vín.
Það er svona þetta ár,
þegnar verða að brosa.
Ef að þú vilt taka tár,
tappann skal ég losa.
Meðan eg átti —
Meðan ég átti hund og hest
og hafði geðið létta,
leysti mig úr læðing bezt
lítil staupa-skvetta.
Kona nokkur spurði dóttur sína, þegar hún kom heim
af engjunum, hvemig henni hefði líkað að vera í hey-
bandinu með nýja kaupamanninum. Stúlkan lét vel yfir
því, og sagðist henni frá eitthvað á þessa leið:
Aðferðin var afar fín,
eg fór strax að vona —.
Þér að segja, móðir mín,
maðurinn gerði-----svona —.
Afturkast.
Mín er gengin frægð og fjör,
fæ af engu státa,
þó ég fengi óðar-ör
enn á streng að láta.
Frumbýlingur.
Farið hef um firði og sker,
fundið smátt af seimi.
Frumbýlingur alltaf er
eg í þessum heimi.
Heima er bezt 103'