Heima er bezt - 01.03.1959, Síða 32

rúnu á hverju sumri og margbeðið hana að koma til sín
og stanza svo sem vikutíma. Það yrði svo mikil tilbreyt-
ing í kyrrstöðulífi hennar. — En eftir heimsókn Rósu
hafði hún aldrei óskað. Hún hafði búizt við, að hún
væri svo hamingjusöm í hjónabandinu, að hún gæti ekki
yfirgefið manninn nokkra stund. — En svo kom þessi
fregn. — Hjónabandið væri kalt og hefði orðið það
fljótlega. Hjúin fá og leiðinleg. — Hver gat trúað svona
fréttum? Aðeins einu sinni hafði hún sent drengnum
hennar Rósu tilbúin föt. Það var þegar hann var á öðru
árinu. En drengjum Sigrúnar var hún sífellt að senda
eitthvað. Og þó bar sonur Rósu nafn mannsins hennar.
„Vesalings barnið mitt,“ andvarpaði hún. „Þú hefur
skilið, að ég var búin að hrinda þér frá mér og ekki
viljað troða þér þar inn aftur. Heldur viljað berjast ein
við erfiðleikana þarna fyrir norðan.“
Það var aldrei, að það væri orðinn mannsbragur að
honum, þessum lærða búfræðingi! Að geta ekki haft
almennilegar vinnukonur á heimilinu! Og þessum mann-
eskjum átti svo Rósa að stjórna.
Maddömu Karen fannst einhver vera á ferð í kring-
um sig í albjartri júnínóttinni. — Skvldi svo hörmulega
hafa tekizt til, að dóttir hennar væri dáin og andi henn-
ar væri kominn til að ákæra hana?
Við þessa hugsun svitnaði Karen. Hún hélt dauða-
haldi í orð læknisins. Hann hafði sagt henni, að sér
fyndist Rósa vera að hressast. Hann hefði annars verið
búinn að tala við hana. Náttúrlega heyrði hún það á
taii læknisins, að hann taldi víst, að hún vissi um líðan
hennar.
Karen lofaði hamingjuna fyrir heimsókn systur sinn-
ar, þó að hún hefði tekið sér hana nærri.
Karen sofnaði ekki fyrr en undir morgun. Hana fór
strax að dreyma norður, en draumamir voru óljósir og
ruglingslegir í fyrstu, en svo skýrðust þeir. Hún var
stödd á Hvalseyri, litla verzlunarstaðnum, sem hún
þekkti svo vel. Hún sá mann sinn koma með reiðhest-
ana þeirra. Það gekk svo ákaflega seint að komast af
stað, eins og vanalega í draumum. Þegar þau voru loks-
ins komin á hestbak og lögð af stað inn melana, voru
þeir orðnir að eintómum torfærum, sem hestamir lágu
í. Á einum stað risu upp háir klettar fyrir framan hest-
ana. Hún kallaði til mannsins síns, að þau væru ekki á
réttri leið. Þessir klettar væru hvergi á leiðinni heim að
Hofi. Hann reið á undan og leit um öxl og kallaði í
sínum stillilega málrómi: „Þetta gengur allt betur en þú
heldur.“
(Framhald).
Sveinbjörn Jónsson
Framhald af bls. 84. -------- ■ ---------------
Hér hefur verið stiklað á stóru um ýmis viðfangsefni
Sveinbjarnar Jónssonar, en þó nóg nefnt til þess, að
ókunnugir munu álykta, að maður sá hljóti að hafa
verið gæddur óvenjulegu starfsþreki og hestaheilsu, en
því fer fjarri. Mikinn hluta ævinnar hefur Sveinbjörn
átt í stríði við erfiðan og lamandi sjúkdóm, berklaveiki.
Hann hafði fengið brjóthimnubólgu slæma á unga aldri,
en komst þó yfir sjúkdóminn, en eftir að hann kom
til Reykjavíkur og einkum eftir dvöl hans á Snæfells-
nesi veiktist hann af berklum, og tók sjúkdómurinn sig
upp hvað eftir annað og kostaði hann langar legur á
sjúkrahúsum og erfiðar aðgerðir.
Á þessu skeiði munu vinir hans stundum hafa örvænt
um afkomu hans, en sá, sem aldrei örvænti, var Svein-
björn Jónsson sjálfur. Erfiðleikarnir eru til þess að sigra
þá. Það var hans viðhorf til málanna, og það tókst, eftir
að hann hafði gengið undir lungnauppskurð í Noregi.
Að sjálfsögðu hefur hinn langvinni sjúkdómur lamað
starfsþrek Sveinbjarnar en ekki bjartsýni hans, hug-
kvæmni né áhuga. Mér er jafnvel nær að halda, að lang-
ar fjarvistir hans frá daglegum störfum og umsvifum
hafi þroskað frjótt hugmyndaafl hans, því í stað þess
að örvænta og sökkva sér niður í ófrjóar áhyggjur
vegna sjúkleikans, fór hugur hans hamförum um óunn-
in lönd nýrra viðfangsefna. Gerði hann þá stundum ná-
lægum vinum sínum orð og stefndi þeim að sjúkrabeði
sínum til þess að ræða við þá hugmyndir sínar og fram-
tíðaráætlanir, og alltaf var hann reiðubúinn, hvernig
sem heilsu hans var háttað, að gera þeim greiða og styðja
hverja góða hugmynd eða gott málefni.
Engum getur dulizt, að Sveinbjörn hlýtur jafnan að
hafa verið önnum kafinn, þegar heilsa hans var þolan-
leg, en þó er margt enn ótalið, sem hann hefur eflt eða
hrundið í framkvæmd og eytt í tíma, fé og fyrirhöfn,
svo sem að gera akveg fyrir Ólafsfjarðarmúla, gera út
leiðangur á rekafjörur norður á Jan Mayen og að efla
siðferðilega hervæðingu þjóðarinnar og margt fleira.
Það hefur alltaf vakið undrun mína, hve mikið Svein-
björn getur dreift kröftum sínum og viðfangsefnum.
Mætti ætla, að slíkur maður hefði hvorki tíma né auga
fyrir smámununum og sætleik þeirra í tilverunni, en
það er nú öðru nær en að svo sé. Jafnan, þegar Svein-
björn kemur í heimsókn, má búast við því, að hann dragi
upp úr pússi sínum einhvern smágrip, er hann hefur
gera látið til snotrunar eða þæginda í stofu eða eldhúsi
og afhendi hann húsráðendum eða komi honum fyrir á
réttum stað. Sveinbjörn er líka hvarvetna aufúsugestur,
ekki beinlínis vegna þessara tiltækja sinna, heldur fyrst
og fremst vegna þess þægilega andrúmslofts áhuga, góð-
vildar og viðmótshlýju, sem honum fylgir, hvar sem
hann fer.
Ef allir menn væru eins og Sveinbjörn Jónsson, þá
væri vandalítið að stýra málefnum þjóðar og alheims
í rétta höfn.
108 Heima er bezt