Heima er bezt - 01.08.1959, Blaðsíða 34

við heimilisverkunum, og hún gæti ekki verið að meina
henni það, þar sem hún væri orðin hálfgerður garmur
til heilsu, þó að hún væri svo sem ólík því, sem hún
hefði verið í sumar, enda væri nú ólíkt minna að gera.
„Þú mátt ómögulega yfirgefa heimilið, Geirlaug,“
sagði Kristján. „Ég vona, að Rósa og Jón litli komi
norður eftir nýjárið og jafnvel kannske fyrr. Þeim
fyndist áreiðanlega óskemmtilegt að sjá sætið þitt autt,
enda er Asdís ekki fær um að taka við verkunum þín-
um. Þó að hún sé óneitanlega dugleg, þá er hún óvön
öllu innanhúss. Getur ekki einu sinni skúrað gólf al-
mennilega. Þú átt líka svo margt á fóðrum hjá mér nú,
að það er ekki sanngjarnt að þú vinnir mér ekki í vetur,
þar sem sumarvinnan var svo lítil. Asdís var ekki ráðin
nema til að koma inn heyinu. Eg tala um það við hana,
að hún skuli fara að hypja sig heim.“
Geirlaug hresstist mikið við þetta samtal. Kristján
sagði alveg satt. Sumarvinnan var svo léleg, að hún átti
lítið kaup fyrir hana. Samt hafði hann sett á fóður þrjár
gullfallegar gimbrar sem hún átti, til viðbótar ánum.
Hún gæti ekki annað en unnið eitthvað fyrir þeim. Svo
var hún líka orðin svo fullorðin, að hún vissi hverju hún
sleppti en ekki hvað hún hreppti.
Kristján hafði aldrei verið henni slæmur húsbóndi.
Hún ákvað því að bíða og sjá, hvað framtíðin bæri í
skauti sér.
Kristján dró það í tvo daga að reyna að ýta Ásdísi
burtu. Hann grunaði, að það myndi ekki ganga vel.
Einn morguninn heyrði hann, að hún var eitthvað
að jagast við Geirlaugu í maskínuhúsinu. Hann færði
sig nær, svo að hann heyrði orðaskil.
„Ég veit það bara, að ekki hafði maddaman það
svona. Ég hef hugsað mér að hafa allt eins og hún. Það
má vel vera eins,“ sagði Ásdís.“
„En það er bara svo, að þér kemur það ekkert við á
meðan ég er hérna, og það verð ég til vorsins, hvað sem
lengur verður,“ svaraði Geirlaug.
Þá kallaði Kristján til Ásdísar og bað hana að finna
sig fram í skrifstofu.
Hún brá skjótt við og kom inn, brosandi og full eftir-
væntingar.
„Ég þarf að tala við þig, Ásdís,“ sagði hann hálfvand-
ræðalegur.
„Talaðu þá bara,“ sagði hún.
„Það er bara þetta. Ég talaði aldrei um að þú yrðir hér
nema á meðan verið var að koma inn heyjunum, en nú
hefur dregizt þetta að þú færir. Þú hefur unnið mér
prýðilega, og ég skal borga þér vel vinnu þína. En nú
er bezt að þú farir að hugsa til heimferðar. Faðir þinn
er víst ekki vel ánægður með að þú sért hér, þar sem
hann hefur ekki litið heim, þó að hann hafi riðið rétt
hjá túngirðingunni. Bróðir þinn ekki heldur.“
„Því skyldi ég taka það til greina, hvernig karlinn og
strákurinn haga sér. Ég sagði þér, að ég ætlaði að verða
hjá þér, þangað til Rósa kæmi heim, og það ætla ég að
gera,“ svaraði hún. (Framhald).
LEIÐRÉTTING
I hinni ágætu grein Guðmundar B. Arnasonar, „Fyrsta för
mín úr föðurgarði", urðu þau leiðinlegu mistök við umbrot
greinarinnar, að ein málsgrein lenti þar á skökkum stað. Er
það síðasta málsgreinin frá: „Tvær næturnar á Akureyri“, á
bls. 230, aftari dálkur. Greinin á að koma í fremri dálk, á
undan málsgreininni: Að morgni þess 11. fór Vesta frá Akur-
eyri o. s. frv. Biðjum við greinarhöfund mikillega afsökunar
á þessu og lesendur að aðgæta þetta, er þeir lesa greinina.
St. Std.
Ferð yfir Smjörvatnsheiði
Framhahl af bls. 269. ---------------------
ir fram. Veðrið hafði skollið snögglega á bæði fyrir
austan og eins úti í Vopnafirði. Hafði það orðið nær
glórulaust um tíma. Óttuðust sumir því um okkur, því
við höfðum aldrei farið þessa leið áður. En gott var nú
heilum vagni heim að aka. Hraunfell fór í eyði árið
eftir og veitir nú ekki lengur þreyttum vegfaranda hlýj-
ar móttökur, en við Hallgrímur höfum margar heiðar-
ferðir farið síðan, að heiman og aftur heim.
Á Urðahlíð
Framhald af bls. 265. ----------------------------
sjávar, en bærði ekki á sér til veiðiskapar. Lagðist ekki
eingang niður og veifaði skottinu, til að narra til sín
heimska æðarunga. Henni var brugðið. Skyldi nú feigð-
in sækja að henni. — Slipp og snauð kom hún upp úr
fjörunni og skokkaði upp í hlíðina, mun nær greninu
en áður. Yrðlingarnir í kassanum voru sofnaðir og
bærðu ekki á sér. Þeir yljuðu hver öðrum. Ég lá sem
fastast með hlaðna byssuna. Gríma skyldi ekki aftur
koma að mér sofandi á verðinum. — Að skammri
stundu liðinni, skaut stórum eyrum og mórauðum
kolli upp úr skorningi, svo sem 12—15 faðma frá bæli
mínu. — Skotið reið af. Hrottalegur hávaði rauf næt-
urkyrrðina óþægilega, í þessum þrönga þögla firði.
Gamla Gríma valt ofan í skorninginn og bærði ekki á
sér framar. — Mjólk draup úr sex sognum spenum á
horuðum búk. Tveir hrafnar komu ofan úr fjalli og
krúnkuðu yfir valnum. Þeir máttu saknar vinar í stað.
Ég huldi hræið að fornum sið. Síðan hef ég ekkert slíkt
hreystiverk unnið.
Að morgni reiddi ég heim fimm yrðlinga.
Næsta ár var ekkert gren á Urðahlíð. — Kotkell
gamli var ekkjumaður.
(Framhald).
290 Heima er bezt