Heima er bezt - 01.07.1960, Blaðsíða 19

Reykjaskóli
Skólastjórinn, Ólafur H. Kristjánsson, hefur góðfús-
lega leyft mér að birta smáþætti úr skólablaðinu og út-
vegað leyfi viðkomandi höfunda. — Og hér koma sýn-
ishornin:
Fyrst þátturinn heitir: Hvort kynið er veikara. Höf-
undur er Hjördís Daníelsdóttir.
„Að mínum dómi eru karlmenn án efa veikara kyn-
ið. Að visu mundu flestir piltar vinna stúlkur í reip-
togi og þess háttar, þó að sumir séu ekki kvensterkir,
en á andlegum sviðum álít ég kvenfólkið miklu sterkara.
Til dæmis hefur kvenfólk oftast nær neitunarvaldið,
og einnig vald til að samþykkja. Á dansleikjum, til dæm-
is, eru það piltarnir sem bjóða upp, stúlknanna er það
að neita eða játa. Líkt er það með bónorðið. Þar fer
karlmaðurinn bónarveginn, en konan ræður hvort nokk-
uð verður af hjónabandinu eða ekki. Þetta, og annað
álíka, tel ég eindregið benda til þess, að karlmenn séu
veikari. Margir karlmenn segja, að kvenfólk sé veikara
kynið vegna þess, að þær láti alltaf undan. En karlmenn
gera sér bara ekki grein fyrir því, að undanlátssemi kon-
unnar er eitt sterkasta vopn hennar. Ef kvenfólk léti
ekki undan, næðu þær aldrei valdi yfir karlmönnunum.
Karlmaðurinn stendur í þeirri meiningu að undan-
látssemi konunnar sé öruggasta merkið um veikleika
hennar, og gá ekki að sér, fyrr en þeir hafa ánetjast í
net kvenlegrar kænsku. Flestir eiginmenn, og karlmenn
yfirleitt, standa í þeirri sterku trú, að þeir séu sterkara
kynið, en athuga ekki, að þar liggur einmitt veikleiki
þeirra. Þeir eru svo sjálfsöruggir og vissir um eigin
styrk, að þeir gæta sín ekki fyrir þeirri staðreynd, að
með því að ala á sjálfstrausti þeirra, ná konurnar í
raun og veru öllu valdi yfir þeim. En beztu eiginkon-
urnar eru svo hyggnar, að þær láta eiginmenn sína alls
ekki verða þess vara að ráðið sé yfir þeim. Og er það
ekki að öllu leyti bezt fyrir báða aðila?
Sem sagt, kvenfólkið er sterkara kynið vegna þess,
að það þekkir bæði styrk sinn og veikleika, en karl-
menn eru veikara kynið vegna þess að þeir þekkja að-
eins styrk sinn, en hafa ekki hugmynd um veikleika
sinn“.
Næst kemur hér frásöguþáttur, sem heitir: Róður-
inn. Höfundur er Sigurður Kristjánsson.
„Það var vorblíða og ilmur úr jörðu. Glaðvær klið-
ur fuglanna ómaði úr loftinu og sjórinn úti fyrir strönd-
inni glitraði í geislum morgunsólarinnar. Eg var árla á
fótum, enda var nokkuð óvenjulegt á seiði, sem olli ó-
þreyju og tilhlökkun. Málið var þannig vaxið, að ég
ætlaði ásamt tveimur öðrum mönnum að fara í fiski-
róður þann dag. Farkosturinn var árabátur, ekki stór,
en hafði þann kost að vera léttur í meðförum og fara
vel í sjó. Eftir að hafa útbúið mig vel með verjur og
veiðarfæri. Lagði ég af stað niður í Kálfshamarsvík, þar
sem báturinn var geymdur. Félagar mínir voru þar þeg-
ar komnir, búnir að láta negluna í bátinn, litu til veð-
urs og voru hinir ánægðustu. Þetta voru rosknir karl-
ar, sem ég hafði haft hin beztu kynni af frá því fyrsta,
gamlir og reyndir sjómenn.
Var nú ekki eftir neinu að bíða, en bátnum hrundið
á flot. Félagar mínir tóku til ára og stefndu vestur á
hinn breiða Húnaflóa. Eg settist í skutinn og gaf mig á
vald þeirri undarlegu tilfinningu, að finna kjölinn skríða
mjúkt eftir lygnum sjávarfletinum. Eftir hálftíma róð-
ur voru loks dregnar inn árar og færi greidd út. Sól
var í hádegisstað og alltaf sama lognið og blíðan. Við
keipuðum alllanga stund, en urðum ekki varir. Ræddu
félagar mínir um að þessi för ætlaði lítinn ávöxt að
bera, en svo var ákveðið að leita til annarra miða. Brátt
var aftur numið staðar og færum rennt, og von bráðar
bisuðu karlarnir stóreflis þorskum inn fyrir borðstokk-
inn. Ég huggaði mig við, að þetta væru gamlar afla-
klær og lítil furða, þótt ég stæði þeim ekki á sporði,
en þegar löng stund leið, án þess að ég yrði var, hætti
mér að lítast á blikuna. Karlarnir ráðlögðu mér að
hanka upp, sennilega voru komnar einhverjar smápödd-
ur á önglana, en annars voru þeir of önnum kafnir til
þess að gefa óheppni minni verulegan gaum. Ég dró
færið inn í hvelli og viti menn: önglarnir voru allir í
einni flækju á færisendanum, svo að auðvelt var að
skilja, að enginn fiskur beit á.
Ég var fljótur að greiða úr flækjunni og renna aftur.
Skólaeldhúsið
Heima er bezt 235