Heima er bezt - 01.07.1960, Síða 30

GUÐRÚN FRÁ LUNDI
ÞRÍTUGASTI OG FYRSTI HLUTI
Geirlaug brosti bara en sagði ekkert.
„Hún verður varla tekin ofan aftur, það er áreiðan-
legt,“ gall í Ásdísi. „Ég skal ráða því.“
„Það væri líldega nær að segja að ég réði því,“ sagði
gamli maðurinn.“
Þvílíkt eftirlæti hafði Geirlaug aldrei þekkt. Hún gat
setzt inn þegar hún hafði lokið við miðdagsmatarstúss-
ið, setið í rólegheitum þangað til kominn var mjalta-
tími. Alltaf var heitt vatn í stórum katli á litlu véhnni.
Þar rétt hjá sat gamli maðurinn ánægjulegur á svip og
kvað hástöfum úr rímum eða sagði tröllasögur. Þó þetta
væri mjög ólíkt þeim bæjarbrag, sem áður hafði verið
á þessu heimili, viðurkenndi Geirlaug að það var marg-
falt skárra, en fýlan og þögnin veturinn áður. Kristján
var oft fyrir framan og hlustaði á sögur föður síns og
talaði um liðnu árin heima í sveitinni þeirra.
Gamla konan sat við spuna allan daginn með netta
og fallega rokkinn hennar Rósu, tengdadóttur sinnar.
Hún bar hann inn í hús á hverju kvöldi og sótti hann
þangað á morgnana. Geirlaug spann líka, en Bogga
tvinnaði á einhvern axsjónrokk, sem eltki var vel ákjós-
anlegur, en Hartmann karlinn var ekki lengi að laga
hann svo til, að hann varð ágætur. Geirlaugu fannst
gamli maðurinn ómissandi á heimili. Henni fór að þykja
vænt um komu hans.
Gömlu konunni ofbauð alveg að sjá Ásdísi sitja að-
gerðarlausa allan daginn, nema meðan hún var að þvo
barnafötin og sinna drengnum. Hún spurði hana því
vingjarnlega að því, hvort hún hefði aldrei lært að snúa
upp á band eða prjóna lykkju.
Jú, það hafði hún lært.
„Heldurðu að það væri ekki skemmtilegra fyrir þig
að prjóna neðan við sokk handa þér heldur en sitja
svona með hendur í skauti þér allan daginn.“
„Ég býst við að móðir mín hugsi um það eins og
vanalega, að ég hafi eitthvað á fæturna,“ sagði Ásdís.
„Já, skárri er það hugsunarhátturinn að ætla móður
sinni að prjóna sér eftir að þú ert hætt að vinna hjá
henni. Ég vil nú bara ráðleggja þér það, stúlka mín, að
reyna að vinna eitthvað ef þú ert að hugsa um að geðj-
ast Kristjáni. Hann er ekki hrifinn af iðjuleysi."
Eftir það fór Ásdís að prjóna eins og hamhleypa.
Allt færðist í betra horf en áður. Gamla konan vildi
bæta allt sem hægt var. Hún lánaði Ásdísi pott til að
þvo í barnafötin og Geirlaug lækkaði seglin talsvert,
leyfði henni að þvo inn á maskínu þegar ekki var verið
að sjóða matinn. En þegar hrossakjötið kom til sögunn-
ar varð að sjóða það fram í hlóðum.
Kuldakastið hélzt í hálfan mánuð. Þá gerði logn og
stillur.
„Nú hljóta þeir að fara að „ýta“ aftur á Eyrinni,“
sagði Hartmann gamli. Hann tók upp þann sið aftur
að þramma út eftir á hverjum degi og kom alltaf með
fisk á kvöldin og helztu fréttir úr sveitinni, því fáferð-
ugt var heim að Hofi eins og fyrra árið. Þá var heppi-
legra að hafa almennilega hlýtt inni og heitt á katli.
„Það er nú meiri hátíðin þetta,“ sagði Geirlaug, „að
fá alltaf rökkurkaffi. Slíkt hefur ekki verið til siðs
nema ég hef verið að hita einstaka sinnum af minni fá-
tækt. Kristján hefur verið naumur á kaffiúttektina. En
Rósa gat stundum keypt í lausasölu svolítið og lét hann
ekki vita um það.“
Hartmann gamli ræskti sig hressilega. „Ég læt nú
varla fara svoleiðis með mig. Það er ekki svo lítið inn-
leggið hérna, að hann standi ekki við að láta þessar
fáu hræður, sem segja má að allar vinni kauplaust hjá
honum, hafa kaffi til að hressa sig á. Ég hef nú aldrei
heyrt annað eins og það að stelpugreyið hún Bogga,
sem búin er að vinna í 8 eða 9 ár, skuli ekkert hafa
fengið í kaup nema söðulinn og beizlið, og einhverjar
flíkur utan á sig. Meira að segja Ásdís, þessi dugnaðar-
manneskja, segist ekki vera farin að fá neitt kaup. Það
hafi aldrei verið minnzt á það.“
Geirlaug glotti háðslega og sagði: „Og við þetta vill
hún hanga, ræfillinn.“
„Auðvitað vill hún það. Það er sko hundstryggðin,
sem þar ræður. Það er sumu kvenfólki gefið mikið af
henni. Það er ekki hægt að lá henni það, greyinu. Hún
er vitlaus í honum. Þú manst kannske hverju ég spáði í
fyrrahaust, Geirlaug mín. Þú tókst því ekki nærri.“
Geirlaug varð að viðurkenna, að hún þekkti svo lítið
246 Heima er bezt