Heima er bezt - 01.07.1960, Blaðsíða 32

byrjaði hann að rausa upphátt: „Það er eitthvað um að
vera fyrir Geirlaugu að vera komin í þvott um leið og
hún hefur lokið við að mjólka. Eru allir að verða að
skjáhröfnum á þessu heimili?“
„Henni veitir ekki af að taka daginn snemma þar sem
hún þarf að þvo af öllum á heimilinu. Bogga skinnið er
að reyna að hjálpa henni. Ég vildi þvo fötin okkar, en
hún vildi heldur að ég liti eftir matnum. Hún er ekkert
annað en gæðin við mig. Það er óskaplegt að þessi
unga, þrekmikla kona, ég meina Asdísi, skuli ekki hjálpa
henni þar sem hún þvær af henni eins og öðrum. Hún
bara hendir fötunum saman við þvottinn og hirðir svo
ekki um það meira,“ sagði gamla konan, mæðuleg á
svip.
„Hvað er að tala um svoleiðis ísskepnur, sem engin
kvenmannsverk kunna. Meira bölvað ólánið sem af
þeirri manneskju hlýzt og er þó líklega ekki allt búið.“
Svo rauk hann fram í eldhús. Þar stóð Geirlaug með
hendurnar upp fyrir olnboga niðri í stórum þvotta-
bala, rennblaut í framan af svita og gufu.
„Jæja, þú ert eina manneskjan sem hefur áhuga fyrir
því sem þarf að vinna á þessu heimili,“ byrjaði hann í
dyrunum.
„Ertu búinn að fara út á Eyri og kominn aftur,“ sagði
Geirlaug. „Það er svei mér áhugi í þér ekki síður en
mér.“
„Ójá, ég reyni nú vanalega að koma því í framkvæmd
sem mér dettur í hug. Ég var að ná í bréf fyrir hann
Kristján minn. Það valt á talsverðu fyrir hann. Hann
langaði til að fá ofurlítið vægari leigumála á þessari
jarðarbrenglu en hann hefur haft.“
„Fór hann að skrifa maddömu Karenu?“ spurði
Geirlaug.
„Nei, nei, ekki henni. Fjandinn hirði hana. Ég get
ekki beðið betur fyrir henni. Hún hugsar sér þá bara
að hækka eftirgjaldið. Þetta þó óforskammaða eftir-
gjald. Ég get ekki álitið hana neina merkiskonu, sem
kemur svona fram við fyrrverandi tengdason sinn, eins
og hann hefur þó setið jörðina hennar. Ellegar konu-
skepnan hún Rósa, að láta þetta og annað eins við-
gangast.“
„Þeim finnst líklega báðum, að þær hafi heldur lítið
við hann að virða,“ sagði Geirlaug.
„Það er aldrei að þú sért stutt í spuna,“ sagði hann
hálfundrandi yfir svona óvæntu svari. „Enda eðlilegt
að þú sért ekki í góðu skapi yfir þessari bölvaðri dyngju
sem þú hefur til að þvo. Því læturðu ekki vetrarmann-
inn (eins og gárungarnir kalla Asdísi) þvo með þér.
Hún hefur beinin til þess.“
„Ég hef aldrei sagt henni fyrir verkum og ætla ekki
að gera það. Ég reyni að vinna mín verk þessar vikur
sem eftir eru til vorsins. Þær líða einhvern tíma,“ sagði
Geirlaug.
„Þú ferð ekki að hafa vistaskipti ef Kristján verður
hér áfram, sem náttúrlega er óvíst,“ sagði hann.
„Það er sama hvort hann verður hér eða ekki. Ég er
ekki orðin manneskja til að hugsa um stórt heimili, þó
ég gerði það þetta ár vegna þess að mér datt ekki í
hug að allt yrði eins og nú er komið á daginn,“ svaraði
Geirlaug.
„Þá lízt mér nú ekkert á búskapinn hans. Hvernig
heldurðu að Asdís taki sig út við innanbæjarstörfin?“
„Það hugsa ég ekkert um. Það getur vel verið að það
gangi ágætlega. Ég verð bara fegin að þurfa ekki að
vera henni samtíða lengur,“ sagði Geirlaug.
„Nú er ég búin að vinda öll ullarfötin,“ sagði Bogga.
„Ég skal svo hengja þau út.“
„Ég skal halda undir balann með henni og klemma
á snúruna,“ sagði hann. „Þú hefur nóg annað að gera,
Geirlaug mín. Ég virði það sem þú hefur gert fyrir
þetta heimili og ég veit að Kristján gerir það líka.“
Geirlaug varð fegin að losna við þau sporin, en þeg-
ar hún leit út nokkru seinna varð hún að viðurkenna,
að hún hefði heldur kosið að sú greiðvikni hefði aldrei
verið gerð. Það var hræðilegt að sjá hvernig nærfötin
voru klemmd á snúruna og nú voru þau farin að frjósa.
Það var hreint ekki notalegt að laga það. Hún gerði
það meðan karlmennirnir og Ásdís hámuðu í sig mat-
inn.
„Ert þú farin að skammta, Arndís mín?“ sagði Ásdís
glaðlega. „Hvar er sú gamla, sem er vön að skammta?“
„Hún er nú búin að standa við þvottabalann síðan
hún kom á fætur, nema hvað hún skrapp út að mjólka,“
svaraði Arndís. „Hún hugsar um að verkin komist af
og vinnur þó vel líka.“
„Þetta er dyggðarhjú,“ sagði Hartmann tyggjandi.
„En ekki heyrist mér á henni að hún ætli að verða hér
lengur en til vorsins. Þar missirðu trausta stoð undan
búskapnum, Kristján minn.“
„Ég líklega reyni að hafa hana kyrra ef ég verð við
búskap, sem er óvíst,“ sagði Kristján.
Ásdís horfði stóreyg sitt upp á hvorn, sem við borð-
ið sátu en talaði ekkert. Hún sá að það var þungur
svipur á húsbóndanum, þá var heppilegra að tala ekki
mikið.
„Hún er nú farin að lýjast, stráið Geirlaug, og langar
til að hafa það léttara,“ sagði Hartmann.
„Hún vinnur ekkert annað en sjóða matinn,“ sagði
Ásdís. „Það er nú ekki mjög erfitt.“
„Þér finnst það ekkert að þvo af öllum á heimilinu
og skúra gólfin og spinna og ótal margt fleira,“ sagði
gamla konan.
„Ég er ekki hrifin af henni, kerlingarhróinu,“ sagði
Ásdís og kastaði til höfðinu.
„Það mættir þú samt vera,“ sagði Hartmann, „ef þú
hefðir vit á að meta hana og verkin hennar.“
Það var komið myrkur þegar Geirlaug kom inn, köld
og uppgefin. Þá ilmaði móti henni kaffilyktin.
„Finnst þér mjög ónotalegt að koma inn til „hans“
núna Geirlaug mín,“ sagði gamla konan brosandi.
„Nei, það er ekki annað hægt að segja en það sé
gott,“ sagði Geirlaug. „Ellegar hvað það verður nota-
legt að leggja sig út af í þessari hlýju.“
248 Heima er bezt