Heima er bezt - 01.02.1961, Blaðsíða 10

/
Frá Vtk i Mýrdal. Pakkhús ]. P. T. Bryde um 1890—1900.
Langferðamenrt, austan yfir Sand, og hestar þeirra.
glæp, sem og varðaði við lög, að fara með mig á sjó
svona búinn eins og ég var í minn fyrsta róður.
Eftir þetta fékk ég svo skinnklæði og sjóvettlinga og
fór á sjó hvern róður, sem eftir var vertíðar. Mér
hætti að fatast áralagið og kunni allvel við mig á sjón-
um, þó nokkuð \ræri ég sjóveikur stundum.
Um lokin kvaddi ég félaga mína og húsbændur. —
Fór ég þaðan með jafnlétta pyngju og ég kom þangað.
Það hafði ekki verið samið um kaup mitt, þegar ég
réðist, svo að húsbóndi minn notaði sér |>að umkomu-
leysi mitt, og fékk ég ekkert. Þetta voru mér sár von-
brigði, mjög sár.
Eg afréð þá að halda suður í leit að vorvinnu. Það
gekk vel, og vistaðist ég vormaður að Landakoti á
Vatnsleysuströnd. Þar bjó þá fallegu búi Guðmundur
Guðmundsson hreppstjóri og Margrét kona hans. Það
var fyrirmyndar heimili að öllu leyti og mjög gott að
vera þar. Um Jónsmessuleytið fór ég til Revkjavíkur,
en þaðan fljótlega heimleiðis. Fór ég með strandferða-
skipinu „FTólum“ austur í Vík í Mýrdal með stuttri
viðkomu í Vestmannaeyjum. Bátar komu þar út á ytri
höfnina, Víkina, með farþega, sem ætluðu með skip-
inu austur á firði, og tóku farþega frá Revkjavík, sem
fóru í land í Eyjurn. Síðan var haldið áfram ferðinni
austur með landinu í góðu veðri, og var fagurt til lands
að líta. Þegar til Víkur í Mýrdal kom, var þar brim-
lítill sjór og bezta veður. Fórum við þar allir í land,
sem ákveðið höfðum samferðalag frá Reykjavík með
„Hólum“, þegar er við fréttum um ferð þeirra til Vík-
ur. Var mikill munur á slíku ferðalagi eða hinu að eiga
að ganga frá Reykjavík austur. Fargjaldið með skipinu
var að vísu fjórar krónur, sem var allmikið fé í þann
tíð, en eftir þeim krónum sá víst enginn okkar, þó ekki
væri miklum auðæfum fyrir að fara hjá hverjum okkar.
Ég sá a. m. k. ekki eftir fargjaldinu, og var ég þó senni-
lega verst staddur fjárhagslega eftir vertíðina. Skrínu-
kost höfðum við á leiðinni og sæmilega gott lestarpláss,
svo að allvel fór um okkur. Kaffi gátum við fensrið
keypt, en þareð það kostaði 12 aura bollinn af mola-
kaffinu, eyddu víst fáir okkar í þann rnunað.
Sigurður fóstri rninn tók á móti mér í Vík. Hann
var með hesta til austurferðarinnar. Ekki voru klyfjar
þeirra þungar af vörukaupum okkar hjá Brydesverzltm
í Vík fyrir vertíðarkaupið mitt. Hafa það ábyggilega
verið sár vonbrigði fóstra mínum að kaup mitt skyldi
ekki hafa verið greitt, hvorki fyrir beitningatíma minn
eða róðrartímabil. Það fór líka svro, að kaupið var aldrei
greitt þó eftir væri gengið. Skriflegir samningar
voru, sem fyrr getur, engir, en munnleg loforð og
áætlanir einskisvirt er að uppgjöri kom. Skil ég satt að
segja ekki framkomu húsbónda míns, sem var að rnörgu
leyti bezti karl.
Viðstaðan í Vík varð þess vegna ekki löng í þetta
skipti. Var ég kominn heim til mömmu og systkina
minna daginn eftir og var innilega fagnað. Lífsreyndari
var ég eftir þessa fyrstu verferð mína og nokkrar krón-
ur átti ég, sem voru kaup mitt fyrir vorvinnu mína
hjá Guðmundi í Landakoti.
Þannig fór um sjóferð þá. Hún færði mér lítil auðæfi
en töluverða lífsreynslu og erfiði. Þættu það t. d. senni-
lega harðir kostir fyrir óharðnaðan ungling að verða að
fara gangandi til útvers austan úr sveitum alla leið til
Eyrarbakka, Reykjavíkur, Suðurnesja og víðar í nær
svartasta skammdeginu. En þetta var siður fyrrum og
lengi fram eftir árum, ekki aðeins þarna austan frá held-
ur og einnig alls staðar frá og til velflestra verstöðva
landsins, og yfir það þvert og nær endilangt.
Hitt mun hafa verið mjög óalgengt að vermenn
fengju ekki vertíðarkaup sitt nálægt vertíðarlokum, og
enn óalgengara að hafður væri sá háttur á, sem við-
hafður var gagnvart mér. Þó mun það því miður hafa
komið fyrir annars staðar á landinu. Einstaka menn
hafa af og til verið til, sem aldrei virtu rétt einstæð-
ingsins og hins minni máttar að neinu leyti. Hefur mað-
ur heyrt ekki svo fáar frásagnir um slíka menn og
framkomu þeirra við munaðarleysingja og hinn van-
máttuga í lífsbaráttunni.
En sem betur fer, heyrir slíkt nú orðið löngu liðinni
fortíð til.
Erling Gunnarsson, Smiðjugötu 8, ísalirði, óskar eftir
bréfaskiptum við stúlkur á aldrinum 13—14 ára.
Hjalti Jánsson, Múla, Álftafirði, pr. Djúpavogi, óskar eftir
bréfaskiptum við pilt eða stúlku á aldrinum 17—20 ára. —
Æskilegt að mynd fylgi.
Hjalti Jónsson, Hólum, Hjaltadal, óskar eftir bréfaskipt-
um við stúlkur á aldrinum 15—20 ára.
Karl Elisson, Hólum, Hjaltadal, óskar eftir bréfaskiptum
við stúlkur á aldrinum 15—20 ára.
Halldór Gislason, Hvalgröfum, Skarðshrepp, Dalasýslu,
óskar eftir bréfaskiptum við pilt eða stúlku á aldrinum
14—15 ára.
46 Heima er bezt