Heima er bezt - 01.05.1961, Page 34

„Mér dytti nú víst ekki annað í hug en fara með
drenginn," sagði Ásdís.
Þá var það móðir hennar, sem lét til sín heyra: „Ég
tek það nú bara ekki í mál að þvæia barninu til ókunn-
ugra. Þú sást hvernig hann leit út fyrstu dagana hérna,
blessaður vinurinn. Hún er heldur ekki fær um að
hugsa um hann gamla konan. Ég hef þó telpurnar mér
til hjálpar og svo er nú eitt, sem þú verður að taka
með í reikninginn. Ef þetta er nu tæringin, sem Krist-
ján er búinn að fá, eins og Gunnar sagði að allir væru
fullvissir um, þá ferðu nú varla að flytja þangað með
barnið til þess að það smitist af honum.“
„Hverslags bölvuð vitleysa er þetta. Það er svo sem
ekki ólíklegt að fullorðinn maður sé með tæringu,“
reifst Ásdís.
„Dettur þér í hug að hún Ásdís hafi vit á því,“ sagði
Steinn gamli. „Henni þætti það víst ekki mikið þó hún
seldi líf og heilsu barnsins síns fyrir það, að fá að
moka skít undan skepnunum hans Kristjáns, þessa líka
merkilega manns. Nei svo göfug er hún nú ekki.“
Ásdís fór fram og grét undan þessum miskunnar-
lausu orðum gamla mannsins. Hún gat ekki trúað því
að Kristján væri veikur af tæringu, en þetta var komið
inn í hausinn á kariinum. Líklega hafði Gunnar kom-
ið því þangað. En þó svo væri yrði víst engin hættá á
því að barnið veiktist þó hún færi með hann þangað.
Faðir hans snerti ótrúlega mikið á honum frekar en
áður. Og svo var karlinn búinn að koma þessu inn í
kollinn á konu sinni. Hún var trúuð á þessa smitunar-
hættu. En hún skyldi nú sýna þeim það, að hún færi
yfir að Bakka og sæi með sínu eigni augum hvað satt
væri í þessum fréttum og kasta svo framan í karlinn,
að hann hefði farið með eintómt slaður.
Daginn eftir þegar hún var búin að gefa morgun-
gjöfina bjó hún sig til ferðar. Hún bað móður sína að
skila því til karlsins að hann yrði að gefa seinni gjöf-
ina í þetta sinn, hvað sem oftar yrði. Hún ætlaði að
ganga yfir að Bakka.
„Ég sá að þú varst að búa þig á göngu og þóttist
vita hvert ferðinni væri heitið,“ sagði móðirin. „En
farðu nú varlega vegna barnsins þíns, þó þú sért
kannske nógu hraust sjálf til að standast smitunarhætt-
una.“
„Ég skil nú bara ekkert í þessu rugli í ykkur um
smitunarhættu,“ sagði Ásdís önug.
Svo kvaddi hún og skálmaði af stað. Færið var ágætt,
harðfenni í dalnum og upp í brúninrnar. Móðir henn-
ar hafði viljað láta hana hafa með sér mannbrodda, en
hún hafði ekki anzað því, enda alltaf verið óráðþægin,
en hún fann fljótlega að hún hafði verið heldur heimsk
því glerhált var þegar á brekkuna þurfti að sækja. Hún
var líka á nýjum leðurskóm, sem gerðu henni næstum
ómögulegt að standa. Hún varð að þræða þar sem
grjótnibbur stóðu upp úr fönninni. Á tímabili var hún
að hugsa um að snúa við og hætta við ferðalagið eða
þá að ná í mannbroddana. Þegar hún komst loksins
upp í Skessuskarðið fannst henni hún vera orðin sárfætt
og uppgefin. En hún gleymdi þreytunni þegar hún
leit yfir Ströndina, sem var algerlega snjólaus og lygn-
an sjávarflötinn. Mikill var munurinn eða í dalsbortmni,
þar sem ekkert sást nema snjórinn. Hún hraðaði sér
ofna úr skarðinu. Hún sá enga mannaferð á Grýtu-
bakka, bara nokkrar ær í mýrinni fyrir ofan. Heldur
sýndist henni þær daufar á svipinn. Það var enginn úti
þegar hún kom heim á hlaðið, en það rauk upp úr
rörinu og eldhússtompnum. Einn meisinn stóð við
skemmudyrnar fullur af einhverju þaradrasli, sem hún
gat ekki ímyndað sér hvað hægt væri að nota. .
Þá kom Árndís gamia fram í bæjardyrnar. Hún var
í betri fötunum, nýgreidd og þvegin, en tekin til augn-
anna eins og hún hefði verið að gráta. Veslings garm-
urinn. „Sæl vertu, Ásdís mín! Ert þú á ferð núna,“
sagði hún áhugalaust. „Það er líka gott veður fyrir þá
að hreyfa sig sem geta það,“ bætti hún við.
„Ég var að hugsa um hvað hægt sé að gera við þess-
ar þaraflækjur. Því í ósköpunum er verið að bera þetta
heim?“ sagði Ásdís, þegar hún hafði heilsað gömlu kon-
unni með kossi.
„Þetta er sjávargróður, sem heitir „kjarni", þetta er
gefið kúnum til fóðurbætis. Þær mjólka vel af honum,
en mjólkin er blá eins og undanrenna. Ojá, það verður
ekki á allt kosið. Það hefur þurft að gefa fénu töðuna
svo það þrifist betur. Ég býst við að það hefðu fáir
gert það betur en Hartmann minn.“
„Það er Iátið heldur lítið af fjármennskunni hérna,
hevrist mér,“ sagði Ásdís í umvöndunartón.
„Þú gengur í bæinn, Ásdís mín,“ sagði gamla konan.
„En það er ekki hægt að segja að þú sækir vel að í
þetta sinn. Það hefur ekki verið ákjósanlegt ástand á
þessu heimili í vetur. Líklega hefðu fáir staðið betur
í stykkinu en Hartmann minn. Það var hann, sem fann
það upp að gefa kúnum kjarnann. Það eru víst fáir,
sem gefa hann hér um slóðir.“
En Ásdís var ekki eins hrifin af þessum dugnaði-
gamla mannsins. Hún fussaði bara. „Ég skil nú bara
ekkert í því að nokkur skepna skuli éta svona óþverra.
Ég hefði sjálfsagt ekki liðið að svona hefði verið borið
heim. Það hefði h'ka litið öðru vísi út hérna á heimil-
inu.“
„Það er nú alltaf hægara að tala um hvað eina, en
ráða fram úr vandræðunum,“ sagði gamla konan með
kjökurhljóði.
Þá kom Valborg út með skólpfötu í hendinni. Hún
hafði víst verið að þvo gólfið. Ásdís heilsaði henni
með kossi. Hún tók hálf stuttlega undir við hana, en
talaði hlýlega til gömlu konunnar: „Mér finnst þú ættir
ekki að vera úti.’Þó veðrið sé gott er þó kuldinn ásæk-
inn þar sem lasleikinn er fyrir.“
Svo fór hún út að læknum til að þvo fötuna utan og
innan eins og hún var vön.
<*
Framhald.
178 Heima er bezt