Heima er bezt - 01.01.1962, Síða 29

félögum sínum, sem elcki þoldu háðsglottið, sem sjald-
an hvarf af löngu apasmetti hans, og svo virtist hann
hafa eitthvert aukaskilningarvit, sem vísaði honum veg-
inn, væri einhvers staðar alls ekki óskað nærveru hans.
Hásetarnir sögðu að hann væri kokknum þarfur við
fleira en matseldina, því hann kjaftaði öllu í hann og
væri á sífelldum veiðum eftir slúðursögum og fengi þá
aukabita að launum úr búrinu. „Gogg Garp“ kölluðu
þeir hann og voru oft búnir að ráðleggja honum að
stinga goggnum ekki of langt inn fyrir dyrastafinn hjá
þeim, það gæti farið illa fyrir honum.
Karlsen stóð upp og klæddi sig í jakkann. „Hypjaðu
þig í bólið, strákur!“ sagði hann byrstur og ýtti Ponna
út á undan sér.
Aftast á skipinu stóð stúlkan og horfði niður í
straumröstina aftur undan skipinu. Þau voru á leið út
langan og mjóan fjörð. Snarbrött fjöllin beggja megin
risu eins og tröllahendur með ótal fingrum upp móti
glottandi tunglinu, sem óð í skýjum. A stöku stað sáust
Ijóstýrur í landi eins og lítil augu. Innst í firðinum var
dálítið kauptún, en nú var það horfið fyrir nesodda.
Þaðan var skipið að koma. Það var stinnings-gola og
mikið frost. Hér inni á firðinum var fremur sléttur
sjór, en úfnaði eftir því sem utar dró. Mátti því búast
við talsverðum velting, meðan siglt væri fyrir nesið.
Karlsen gekk til stúlkunnar, án þess hún yrði þess
vör og lagði hönd sína yfir hennar, sem hvíldi á borð-
stokknum. Stúlkan hrökk við og reyndi að draga að
sér höndina, en Karlsen hélt fast. Henni var ískalt.
„Ivomdu nú inn í hlýjuna,“ sagði hann rólegri röddu,
„þú verður bara innkulsa af að standa hér í þessum
næðingi.“
Hann gekk af stað, en stúlkan hélt sér fast í borð-
stokkinn með þeirri hendinni sem laus var.
„Ég sé ekld fram á annað, en að ég verði að bera
þig, ef þú lætur svona, viltu það?“ Ekkert svar.
„Ertu mállaus, eða hvað?“ spurði hann.
Hún beit bara á jaxlinn og hélt sér sem fastast, en
svaraði engu.
Karlsen vissi ekki hvað til bragðs skyldi taka. Ekki
gat hann látið stúlkuna krókna úr kulda þarna, fyrir
augunum á sér. Hann gekk fram og aftur til að halda
á sér hita, en gaf stúlkunni auga í laumi. Hún stóð
bara grafkyrr í sömu sporum og horfði eins og dáleidd
niður í sjóinn. Hana var farið að svima. Sjórinn virtist
þjóta afturundan skipinu með ofsahraða, eins og belj-
andi fljót. Hún ríghélt sér til að sogast ekki niður í
iðuna, sem henni fannst að myndi óhjákvæmilega gleypa
sig fyrr eða síðar. Hún hallaðist æ lengra og lengra
áfram yfir borðstokk skipsins.
„Ertu bandvitlaus, stelpa,“ sagði Karlsen og greip í
hana. „Ætlarðu að láta röstina dáleiða þig, þangað til
þú dettur fyrir borð?“
Stúlkan horfði á hann án þess að taka eftir, hvað
hann sagði. Það ólgaði allt og freyddi fyrir augum
hennar.
Karlsen leiddi hana inn í klefann aftur, án þess að
hún reyndi að veita nokkra mótspyrnu, þangað til hurð-
in skall í lás. Þá var eins og hún vaknaði af dvala. Hún
tók snöggt viðbragð og ætlaði að þjóta út, en Karlsen
stóð og hallaði sér upp að hurðinni, svo að útgöngu-
leiðin var lokuð. Hún reyndi að koma honum frá hurð-
inni, en hann stóð eins og jarðfast bjarg og hreyfðist
ekki, heldur stakk höndunum í vasana og horfði ró-
lega á hana.
Stúlkan rauk á hann og barði með krepptum hnef-
unum.
„Hættu þessu, litla villidýrið þitt, fáðu þér heldur
sæti,“ sagði Karlsen og ýtti henni niður á stól, en
stúlkan spratt strax á fætur aftur. Hún horfði haturs-
augum á hann, en Karlsen horfði rólegur á móti, en
vissi svo ekki fyrr til en hann fékk rokna löðrung.
„Nei, þetta læt ég þig ekki komast upp með,“ sagði
hann, greip hana og lagði hana upp í efri rekkjuna.
Hann var samt ekki búinn að snúa sér við, þegar hún
var aftur komin ofan á gólf.
„Slepptu mér út,“ tautaði stúlkan milli samanbitinna
tannanna, „eða ég skal kalla á hjálp svo hátt, að allir
á skipinu heyri. Þú átt ekkert með að loka mig hér
inni.“
„Öskraðu bara,“ anzaði Karlsen og stakk höndun-
um í vasana. „Ég hef ekkert gert þér nema reynt að
koma í veg fyrir, að þú gerðir sjálfri þér illt með því
að standa úti í þessum frostkalda stormi, ekki betur
klædd en mér sýnist þú vera.“
Stúlkan var farin að skjálfa. „Slepptu mér út,“ bað
hún lágt, allur æsingur var horfinn. „Það væri það
bezta sem fyrir mig gæti komið, ef ég frysi í hel.“
„Nei, vinkona litla, það hef ég eklti hugsað mér að
láta eftir þér. Hvernig væri nú, að þú segðir mér held-
ur, hvernig í málinu liggur. Hver veit nema ég sjái
eitthvert gott ráð,“ sagði Karlsen í róandi málróm.
Stúlkan horfði á hann og barðist við grátinn. „Það
er ekkert að segja,“ kjökraði hún loks. „Ég vil bara
ekki, að þú sért hér inni, ég vil vera ein.“
Karlsen lagði handlegginn utan um hana, lyfti höku
hennar með vísifingri og horfði á tárin, sem hún réð
ekki lengur við, en hrundu nú undan lokuðum augna-
lokunum niður kaldar kinnarnar.
Svo settist hann á stólinn með stúlkuna í fanginu,
teygði sig eftir teppi í rekkjunni og vafði því utan um
hana alveg upp í háls.
„Svona, litla flón, skældu bara, það er ágætt þegar
illa liggur á manni. Svo skulum við hugsa málið og
vita, hvort það er ekki eitthvað sem gamall karl getur
gert fyrir litla stúlku.“
Sltipið valt fram og aftur hægt og þyngslalega. Karl-
sen lokaði augunum og sagði: „Þú ert ísköld, krakki.
Blóðið í mér er að síga niður í núll gráður af að sitja
með þig.“
Hann ýtti höfði hennar niður að öxl sér og fann
brátt, að tár hennar gegnvættu skyrtuna hans. Langa
stund sátu þau þannig. Stúlkan var hætt að gráta og lá
grafkyrr með aftur augun. Veltingurinn hafði svo svæf-
Heima er bezt 25