Heima er bezt - 01.01.1962, Blaðsíða 30

andi áhrif á Karlsen, að hann dró ýsur hvað eftir annað.
Loks reis stúlkan upp, ýtti teppinu til hliðar og
renndi sér niður á gólf. Hún var ekki vel stöðug sök-
um veltingsins og greip í rekkjuna sér til stuðnings.
Ljóst hárið var allt úfið, hún reyndi að laga það með
hendinni, en þorði ekki að líta á Karlsen. Hann stóð
upp og sagði henni, að nú skyldi hún setjast í stólinn,
meðan hann færi og sækti kaffisopa.
Stúlkan beið þar til fótatak hans var hljóðnað, þá
opnaði hún hurðina og hraðaði sér fram ganginn. Eng-
inn var þar sjáanlegur, enda komin nótt, og flestir
sofnaðir. Verst var hve henni gekk illa að komast áfram,
og um leið og hún opnaði hurðina út á þilfarið, reis
það á móti henni, svo að hurðin skall upp að vegg með
miklum hávaða.
A næsta andartaki var hún kornin út fyrir dyrnar,
en þá tók ekki betra við. Nú var eins og brött brekka
niður á móti. Stúlkan reyndi að hlaupa, en þá reis þil-
farið aftur, og nú skall stefnið niður með háum dynk,
og sjórinn gusaðist inn yfir stafninn. Hún saup hveljur
og greip eftir einhverju að halda sér í. Þilfarið var
flughált. Þarna brölti hún fram og aftur um hríð án
þess að komast áfram nokkuð að ráði, og auk þess var
hún hætt að átta sig á, hvemig skipið sneri. Allt hring-
snerist fyrir augum hennar, og er næsta alda skall á,
valt hún eins og hrúga út að öðrum borðstokknum.
Þar fórnaði hún Ægi öllu því, er hún gat og átti til,
og leið svo hörmulega á meðan, að henni fannst hún
varla orka að standa upp aftur.
Sjórinn fossaði yfir þilfarið og gegnbleytti föt stúlk-
unnar. „Mér er alveg sama,“ hugsaði hún, „bara enda-
lokin séu ekki langt undan.“ Þó hélt hún sér dauða-
haldi í það sem hendi var næst. Kuldinn var hræðileg-
ur, og henni fannst þessar fáu mínútur sem hún var
búin að vera úti, ámóta langar og margar klukku-
stundir.
Karlsen hraðaði sér til baka með kaffið á bakka.
Hann horfði undrandi inn í klefann. Stúlkan var farin.
Hann greip teppin ofan af hverri rekkjunni eftir aðra,
eins og hann byggist við að finna hana þar. Skelfingu
lostinn þaut hann upp á þilfarið. Eftir andartak sá
hann, hvar hún hékk, og í örfáum skrefum var hann
kominn til hennar. Hún hafði kreppt finguma svo fast,
að hann varð að taka á til að losa takið. Hann blótaði
hraustlega, þegar hann fékk væna sjóskvettu framan í
sig. Svo dró hann stúlkuna á fætur og hálfbar hana inn
í ganginn og skellti aftur hurðinni.
„Hvert varstu að álpast?“
Stúlkan svaraði ekki, heldur stóð með lokuð augun
upp við vegginn, gráföl af kulda og rennandi blaut.
Karlsen tók um handlegg hennar og leiddi hana af
stað. Henni var áreiðanlega ekki vanþörf á að komast í
ylinn og úr blautu fötunum.
Eftir ofurlitla umhugsun ákvað hann að fara með
hana inn í sinn klefa, svo hún væri ekki ein. Reyndar
mátti búast við, að sú saga fengi brátt fætur, að hann
hefði kvenmann hjá sér í klefanum, því það var ekki
vanalegt.
Stúlkan lét hann ráða ferðinni án þess að sýna
minnsta mótþróa. Alit þrek hennar var nú rokið út í
veður og vind. Karlsen tók náttföt upp úr tösku og
lagði á rekkjuna, klæddi hana úr jakkanum og blúss-
unni, leit svo á síðbuxurnar, setti stút á varirnar og
sagði henni svo að fara úr í hvelli og smeygja sér í
náttfötin í skyndi.
„Ég bíð hér þrjár mínútur fyrir framan hurðina, svo
þú verður sannarlega að flýta þér.“
Stúlkan tosaði sér úr blautu fötunum eins fljótt og
hún gat og fór í náttfötin. Jakkinn náði niður á hné,
og buxurnar fram fyrir tær. Hún horfði flóttalega til
dyra. Það er víst betra að hlýða og vera komin úr, þeg-
ar hann kæmi inn aftur. Og það stóð heima. Hún var
byrjuð að hneppa að sér jakkanum með krókloppnum
fingrum, þegar hann kom inn.
Karlsen hneppti tölunum sem eftir voru og braut
upp á buxnaskálmarnar, síðan lyfti hann henni upp í
rekkjuna, vafði teppum vel utan um hana og skrúfaði
ofninn á fullan straum.
„Nú liggurðu hér grafkyrr, kelli mín,“ sagði hann
byrstur, en glettinn svipur hans var ekki í samræmi við
röddina, sem hann reyndi að láta hljóma allvalds-
mannslega.
Karlsen fór nú fram og kom að vörmu spori með
heitt kaffi, tók flösku úr skáp og hellti út í bollann.
„Drekktu nú,“ sagði hann og lyfti höfði hennar upp
með hendinni.
Bragðið var hræðilegt, og stúlkan gretti sig og sagð-
ist ekki geta drukkið þetta, en Karlsen lét ekki undan.
„Þetta er koníak, þér hitnar af því,“ sagði hann og
hætti ekki fyrr en bollinn var tómur.
Já, víst hitaði það henni. Það streymdi eins og eldur
um hana alla, en nú fór sjóveikin að gera vart við sig.
Skipið valt töluvert, og í hvert sinn sem það seig nið-
ur í öldu dal, fannst henni maginn verða eftir einhvers
staðar hátt uppi.
Karlsen fór úr rennblautum jakkanum og skyrtunni
og fór í þurrt. „Ekki veit ég hvort ég er svona blautur
af tárum eða sjó, en salt er það áreiðanlega,“ sagði
hann og leit brosandi til stúlkunnar, sem óðar breiddi
teppið upp yfir höfuðið án þess að svara.
Karlsen lagðist á bekkinn undir rekkjunni, og brátt
stigu gráir reykjarstrókar upp í loftið úr pípu hans, en
það var meira en stúlkan þoldi. í einu vetfangi var hún
komin ofan á gólf og að vaskinum. Karlsen stóð upp
og hélt um rennsveitt enni hennar, meðan hún kastaði
upp.
„Það var ljóta vitleysan af mér að fara að reykja, ég
mátti vita, að þú þyldir það ekki.“
Stúlkan skreið aftur upp í rekkjuna, náföl og titr-
andi. Hann gaf henni kalt vatn að drekka og þurrkaði
framan úr henni með handklæðinu. Dauft bros leið um
varir hennar.
„Ég er víst engin sjóhetja,“ hvíslaði hún.
26 Heima er bezt