Heima er bezt - 01.01.1962, Side 39

28. Ég litast um í kompunni. Á tveim
trésnögum á veggnum hanga fötin min.
Ég þreifa á þeim. Þau eru skraufþurr.
Ég klæði mig í þau og fer mjög hljóð-
lega að öllu.
29. Sennilega kemur einhver fyrr eða
síðar og opnar, hugsa ég með mér. Ég
bíð lengi, en enginn kemur. Það er þá
bezt að gera vart við að ég sé vaknaður,
hugsa ég og fer að kalla: „Hæ, hó!“
30. Hvergi er nokkurn lífsvott að
heyra. Þetta er skrýtið. En hér eru verk-
færi, sem ég gæti notað til að brjótast
út. Ég tek járnfleyg allmikinn og sting
honum undir einn af gluggahlerunum.
31. Þegar ég hef brotið upp hlerann,
er vandalítið að komast út á víðavang,
laus og liðugur. Fyrst kem ég út á dá-
lítinn grasbala. Og utan við hann stend-
ur hrörlegur kofi. Ég geng að dyrunum.
32. Hurðin er ólæst. Ég drep þó á dyr.
Enginn svarar. Ég staulast inn í húsið.
Þar er ekkert kvikt. Ég kalla hátt. Ekkert
svar. Ég opna þá hurð og lít inn í
aðra kompu. Þar er aðeins rusl inni.
33. Þetta er þá mannlaust hús. En hver
fór með mig hingað? Hver færði mig í
þurra skyrtu og bjó um mig í rúmi? Ég
fer aftur út í ganginn. Þaðan er stigi
upp á loft. Ætti ég að líta þar upp?
34. Allt í einu nem ég staðar. Á neðsta
stigaþrepinu liggur gamall ferðamalur
og göngustafur, sem er með látúnshnúð
á endanum. Ég hika við dálitla stund,
áður heldur en ég áræði að leggja til
uppgöngu í stigann.
35. Það brakar ónotalega í stigaþrep-
unum, þegar ég læðist upp þau. Ég
hef hjartslátt af spenningi. En uppi
á loftinu er engin lifandi sála sjáan-
leg. En í einu saggafullu herbergi þar
uppi er gömul trékista.
36. Síðan geng ég hægt og gætilega
ofan aftur. En hvað er nú á seyði?
Malpokinn og stafurinn eru horfnir!
Hér hefur einhver verið á ferli, ein-
hver dularfullur náungi. Hvers vegna
vill hann ekki láta sjá sig?
Heima er bezt 35