Heima er bezt - 01.06.1962, Síða 30

urinn yrði því bæði stór og skjólgóður. Sá galli var við
þetta fyrirkomulag, að heyin kæmu til með að skyggja
á norðurgluggana. En með því að hafa geilina með-
fram göflunum allvíða, myndi það þó ekki koma að sök.
„Ef til vill get ég ekki hlaðið heygarðinn í haust,“
sagði Brynjólfur, „af því að ég verð að byggja fjár-
hús og hesthús. En maður sér nú til. Steini verður hjá
okkur og hann er duglegur. Gvendur verður líka, að
hálfu. Svo næ ég áreiðanlega í einhvern mann eftir
slátt til þess að hjálpa mér.“
Þau lágu enn um stund og nutu hvíldarinnar, veður-
blíðunnar, fegurðarinnar, kyrrðarinnar. Þau teyguðu
enn að sér ilminn af smára, reyrgresi og blóðbergi.
Allt í einu var kyrrðin rofin. Eírafn kom aðvífandi
norðan úr bruna og gargaði ákaft. Flaug hann suður
fyrir bæinn, en sneri þar við, renndi sér í hálfhring
kringum baðstofuna, hélt svo norður fyrir á og settist
rétt þar, sem lambsskrokkurinn lá, krunkaði og sletti
í góm. Kristínu varð mjög hverft við. Hún þagði um
stund og horfði á eftir hrafninum og upp í brunann.
Svo sagði hún:
„Ég hef aldrei veitt því eftirtekt fyrr en í dag, hve
bruninn er viðbjóðslegur.“
„Nú?“ sagði Brynjólfur.
„Það er kannske af því, sem hún Imba gamla sagði
við mig áður en ég fór í morgun.“
„Hvað var það?“
„Hún kallaði á mig að rúminu sínu og sagði við mig
kjökrandi: ,Ég trúi því ekki, Kristín litla, að þú ætlir
að fara að flytja þig austur í hana Hólmasveit. Ég trúi
því ekki, að nokkur maður fari að búa þar eftir allar
þær skelfingar, sem dundu yfir um Eld. Það stafar
bölvun af brunanum.1 Ég laut niður að henni, kyssti
hana og sagði: ,Segðu þetta ekki, Imba mín, það staf-
ar engin bölvun af honum lengurd ,Jú, heillin mín,‘
sagði Imba gamla, ,jú, jú, heillin mín. Þú átt eftir að
sanna það, ef þú ferð að búa austur í henni Hólma-
sveit. Éinhvern tíma, heillin mín, tekurðu eftir því.‘
Þegar ég fór frá henni, hélt hún áfram að kjökra.“
„Og þú tekur mark á þessu?“ sagði Brynjólfur.
„Æ, ég veit ekki, ég held ekki,“ svaraði Kristín og
leit á Brynjólf og brosti nú.
„Ég get sagt þér það,“ sagði Brynjólfur, „að síðan
hún Imba gamla lagðist í kör, hefur hún ekki gert ann-
að en lifa upp Eldinn, aftur og aftur, og allar hörm-
ungarnar. Þegar ég hef talað við hana, þá hefur talið
ekki snúizt um annað. Ég hélt að þú tækir nú meira
mark á honum pabba þínum en karlægum kerlingar-
aumingja.“
Það lá við að Brynjólfi sárnaði. Hvað þurfti kerling-
arálkan að vera að koma með hrakspár og gera Kristínu
hrædda! Hvað átti það eiginlega að þýða!
„Láttu ekki svona,“ sagði nú Kristín og brosti cnn.
Svo stóð hún upp, tók í hendina á Brynjólfi og sagði:
„Við skulum koma heim.“
VI.
Það var mikið að gera hér á Bökkunum. Nú var
komið fram yfir réttir. Búið að reka hingað féð. Það
varð að standa yfir því, til þess að það hlypi ekki í
burtu. Aðeins kvíærnar voru orðnar hagavanar. Og þó
var ekki hægt að treysta þeim. Lömbin voru raunar
nokkurn veginn hemjandi. Þau voru svo ung, þegar
fært var frá, að þau mundu nú ekki svo langt aftur í
tímann. Þá höfðu þau verið rekin upp á heiðar með
öðru fé. Verst var að eiga við dilkær og geldfé, sem
hingað hafði aldrei komið fyrr. Það sótti með furðu-
legum þráa heim í átthagana.
Brynjólfur hafði náð sér í ungling í vor, sem fyrr
er að vikið. Hann hafði lítið gert annað en gæta ánna.
Hafði unglingur sá átt ærið annríkt. Aldrei hafði hann
farið seinna á fætur en stundu fyrir miðjan morgun,
til þess að komast með ærnar í tæka tíð á stekkinn.
Vissulega hafði komið að góðu gagni, að Brynjólf-
ur stíaði á Bökkunum þá um vorið. Þangað hafði hann
og rekið allar ærnar, sem ekki áttu að ganga með dilk-
um, og setið yfir þeim í nokkra daga áður en hann
færði frá þeim. Varð það til þess, að þær leituðu lamba
sinna þar í kring og urðu mun spakari á Bökkunum
fyrir bragðið. Þau Brynjólfur höfðu fært frá 36 ám,
og þótti það ágætt á fyrsta búskaparári. Auk þess
höfðu þau tvær kýr mjólkandi og kvígu, sem átti að
bera skömmu fyrir jól.
Þá höfðu færikvíar Brynjólfs komið að tilætluðum
notum að öllu leyti. Hann hafði komið rækt í völlinn
umhverfis bæinn með því að færa kvíarnar um hann.
Seinni part sumars var komið ágætis gras á þá bletti,
þar sem kvíarnar höfðu staðið um vorið og fram eftir
sumri. Náði hann af þeim ekki svo fáum köplum af
góðri töðu.
Hann mátti teljast sæmilega heyjaður, hafði hevjað
tuttugu og þrjá faðma, eða um 460 hesta. Hann taldi
sig því allvel byrgan af heyjum. Yfir bæinn voru átta
hross. Það þótti nóg að ætla kúnni 40 hesta, en gjafar-
hesti tuttugu. Utigangshrossum miklu minna, eða aðal-
lega úrgangsrudda. Ánni var ætlaður einn hestur,
lambinu þrír baggar, en sauðnum einn baggi eða ekki
það. Féð yfir heimilið voru sextíu og fjórar ær, 38
lömb, 26 sauðir og tveir hrútar.
Steini í Selinu hafði farið til þeirra. Þar fengu þau
gott hjú. Hann var ári yngri en Brynjólfur og hafði
alltaf litið upp til hans, ekki sízt eftir að hann krækti
í Kristínu. Og er hann hafði náð í Bakkana úr greip-
urn þeirra ríka Jóns og Guðmundar í Hvammi, hafði
hann enn vaxið í áliti hjá Steina. Gvendur hafði ráðið
sig hjá þeim að hálfu, en að hálfu á Efri-Völlum. Átti
hann að vera tvær vikur á hvorum stað að sumrinu,
þrjár að vetrinum, ef veður var svo vont, að erfitt
væri að komast á milli.
Unglingurinn hét Sveinn Þórkötluson. Hafði hann
alizt upp á sveit og verið boðinn upp, eins og gerðist.
Hann var kominn yfir fermingu, fimmtán ára. Hafði
hann verið fermdur upp á faðirvorið, því meira hafði
214 Heima er bezl