Heima er bezt - 01.01.1966, Blaðsíða 40

460. Sem steini lostinn af skelfingu sé
ég flekann óðum nálgast fossinn. Telp-
an litla hljóðar og grætur hástöfum.
Ekkert er liægt að gera. En hvað skeður!
Flekinn hefur rekizt á steina á fossbrún-
inni og strandað þar.
463. Mennirnir telja uppástungu mína
hreinasta brjálæði. En ég hlusta ekki á
aðvaranir þeirra, ríf mig úr fötunum,
bind línunni utan um mig og steypi mér
á höfuðið út í ána.
461. í sama vetfangi dettur mér ráð í
hug: Ég hefi séð stóran hring úr sterkri,
grannri snúru hanga á hlöðuveggnum
heima. Ég hleyp til og þríf hringinn og
hleyp ofan að ánni.
464. Ég syndi þvert út í straumrásina.
Mennirnir í landi hafa gát á mér í ægi-
legum spenningi. Þegar ég kem út í
meginstrauminn, ber hann mig með
feikna hraða ofan að fossinum.
462. Ég ætla að binda snúrunni ut-
an um mig og synda út til telpunnar,
kalla ég til mannanna. Svo hjálpið þið
mér með {jví að draga mig duglega í
land aftur, Jjegar ég er búinn að ná telp-
unnil
465. Því nær sem ég berst fossinum, )>ví
órólegri verður Mikki og stekkur gelt-
andi upp og ofan með ánni. Einn mann-
anna verður loks að taka hann og halda
honum, svo að liann stökkvi ekki í ána.
466. Straumurinn ber mig beint að
flekanum, og rétt f |>ví hann er að rfsa á
rönd og stcypist síðan fram af fossinutn,
næ ég í telpuna. Ég gef miinnunum
mcrki, og J>eir draga nú linuna með
gætni og kaj)j)i.
467. Eftir örfáar mínútur hafnar telp-
an litla i faðmi frámuna-hamingjusamra
foreldra sinna. Og nú eru allir ]>eir glað-
ir, sem áður stóðu spenntir og óttaslegn-
ir á árbakkanum.
468. Þegar foreldrarnir liafa þakkað
mér hjartanlega mitt afrek, býður faðir
telpunnar mér að setjast að hjá þeim.
Ég fellst Jtegar á |>að. Betra hlutskipti
getur mér ekki hlotnast en að eiga heima
lijá [>essum góðu hjónum!