Heima er bezt - 01.01.1966, Blaðsíða 17

hafði ég engan umhugsunartíma, heldur brá á sprett
eins og Brúnka, til að reyna að komast í veg fyrir hana.
Ef hún slyppi úr greipum mér þarna kostaði það mig
tveggja daga ferð á eftir henni norður í Miðfjörð og
síðan aðra tvo daga suður yfir heiði. Það yrði hneisa
sem ég fengi ekki undir risið.
Eklti þýðir annað en setja keðjur d bilana.
Þarna hljóp ég harðast, sem ég hef hlaupið á ævi
minni og ég komst á síðasta augnabliki fyrir Brúnku
við stóran og langan skafl. Hún vildi ekki gefa sig og
hentist út í skaflinn sem var mátulega laus til að hryss-
an sat föst í honum á miðjar síður, en nægilega þéttur
til að hann héldi mér. Þar náði ég Brúnku til allrar
gæfu og eftir það teymdi ég hana alla leið suður í Hálsa-
sveit.
Þannig voru fyrstu kynni mín af vetrarferð yfir
Holtavörðuheiði. Síðan hef ég farið yfir hana mörgum
sinnum, bæði á vetri og sumri, nú síðast sem farþegi í
bílalest um miðjan janúar s.l.
Gagarín sent skeyti.
í þessari ferð sagði bílstjórinn, sem ók mér, frá mestu
slarkför sem hann hafði lent í á Holtavörðuheiði frá því
er hann tók að aka milli Suður- og Norðurlands fyrir
tæpum áratug. Þessi bílstjóri, Kristján Grant að nafni,
var þá í bílalest norður yfir heiði í svartasta skamm-
deginu og mikilli þyngslafærð. Heiðin var öll ein snjó-
dyngja. ,
Kristján mundi ekki hvaða ár þetta var, en það var
sama ár og svo til samtímis og Gagarin, sá hinn rússneski
fór í geimfari út fyrir gufuhvolf jarðar.
í bíllestinni voru 24 bílar af ýmsum stærðum og gerð-
um og í þessum 24 bílum um 80 manns. Lagt var af
stað frá Fornahvammi kl. 1 eftir hádegi og ef allt hefði
verið með felldu átti bílalestin að vera komin klukku-
stundu síðar norður í Hrútafjörð.
En því láni var engan veginn að fagna. Umbrotaófærð
var alla leiðina frá Fornahvammi og nokkru eftir að
lagt var af stað tók veður að versna, fyrst með ofan-
hríð og seinna að hvessa. Áður en varði var komin iðu-
laus stórhríð og bílalestin stóð ýmist föst í sköflum,
eða mjakaðist áfram hægar en hestur á lestagangi. Iðu-
lega urðu bílstjórar og farþegar að fara út og moka eða
ýta bílunum áfram eftir því sem hentaði í hvert skipti.
Heima er bezt 13