Heima er bezt - 01.04.1972, Qupperneq 31

daga kemur strandferðaskip, sem þau þurfa að kom-
ast með til Reykjavíkur. Gamli maðurinn hefir
pantað far hjá Flugfélagi íslands til Björgvinjar, en
svo áfram með flugvél frá Braathen til Álasunds.
Flugvélin fer beina leið frá Reykjavík til Osló og
þaðan til Björgvinjar. Þetta hefir gamli maðurinn
alk kynnt sér, enda talsvert vanur að ferðast, eink-
um til Danmerkur og Bretiands. Gamli maðurinn
hefir pantað farið með strandferðaskipinu. Ffann
hefir sagt Sigrúnu frá því, en ekki sagt henni frá
því, að ætlunin sé að fljúga til Noregs. Það er
skemmtilegra fyrir þau bæði, að hún fái gleðitíð-
indin í smáskömmtum, heldur en að fá þau öll í
gúlsopa, hugsar gamli maðurinn og brosir með
sjálfum sér. Hann er ánægður með það, sem áunn-
izt hefir. — Gamli maðurinn nemur staðar, réttir
vel úr sér og litast um. Því verður ekki neitað, að
þetta er snoturt kauptún, hugsar hann með sér og
lætur augun líða um nágrennið. Víða eru snotrir
garðar hjá húsunum. Laufið er víst farið að springa
út víðast hvar á trjánum í bezt skýldu görðunum.
Já, enn einu sinni er að koma sumar. Þarna er ein-
hver að aka húsdýraáburði á túnblett. Farartækið,
sem hann notar, er ekki merkilegt, það eru gamlar
hjólbörur. Gamli maðurinn sér ekki betur en hjólið
víxlist nokkuð til við aksturinn. O, þetta gengur
allt fyrir því. Líklega fær þessi maður ekki minna
fyrir fyrirhöfn sína, heldur en stórbóndinn, sem
notar stóran dreifara, dreginn af dráttarvél eða bíl.
En hvað þessar hjólbörur minntu skemmtilega á
hjólbörur, sem voru á æskuheimilinu. Flann var
orðinn eitthvað 7 eða 8 ára, þegar börurnar voru
keyptar, hvítar, hreinar og léttar í akstri. En líklega
5 eða 6 árum síðar voru þær einmitt svona. Dökkar,
óhreinar, skröltandi hjól, annar kjálkinn brotinn,
en spengdur með því að negld var fj<jl utan á hann.
Já, þá voru tímarnir aðrir.
Nú, það var víst bezt að halda áfram til hans
Lalla.
„Mikið léttara er nú yfir blessaðri Sigrúnu en að
undanförnu. Brosið hennar er miklu bjartara," segir
maðurinn í of stóru inniskónum við gamla konu,
sem hefir bundið prjónaða þríhvrnu yfir axlirnar.
Þau eru stödd úti í garðinum og róla nú hægt að
dyrunum. Sigrún fer framhjá þeim, kinkar kolli til
þeirra, brosir og býður þeim góðan dag. Hún er að-
eins sloppin úr heyrnarmáli, þegar þessi athuga-
semd er sett fram.
„Það ku vera meiri ósköpin, sem hún er búin að
harma þennan pilt sinn. Ég er hálf hrædd um, að
hann sé ekki allur, Jrar sem hann er séður, fyrst
hann gat farið að hlaupast frá þessari elskulegu
stúlku," svarar konan með þríhyrnuna. Hún hefir
stungið báðum höndunum undir langröndótta
svuntu, sem hún ber.
„Það hefir heyrzt, að stúlkan sé að taka sér langt
frí, sér til hressingar, líklegt talið, að hún ætli heim
til foreldra sinna.“
„Ég held að henni veiti ekki af því, stelpugrey-
inu. Það er orðið óskaplegt að sjá hana, samanborið
við útlitið hennar, þegar hún kom hingað fyrst.“
„Það er laglegt að sjá til ykkar, karls og kerling-
ar, að vera að spássera svona saman fyrir allra aug-
um,“ var sagt fyrir aftan þau, þegar þau voru að
ganga inn í húsið. Þetta var gamall, alskeggjaður
maður, kallaður Tommi æringi, því að vinsæl
glettni hans og létta lund, voru talin í ætt við ærsl.
„Við drögum okkur ekki í skuggann, eins og þeir,
sem eru hræddir við að spássera á almannafæri.“
Það var konan með þríhyrnuna og langröndóttu
svuntuna, sem svaraði.
„Það skyggir nokkuð seint í kvöld, kelli min. Við
verðum víst að seinka stefnumótinu,“ sagði Tommi
æringi og hló, svo að stórt op myndaðist í skeggið,
þar sem ætla mátti að væri staðsettur munnurinn.
Þau gengu inn í húsið, en glaðlegir hlátrar þeirra
smáþokuðust inn í þögnina og fjarskann.
„Jæja, ég má víst til með að biðja þig um að búa
þig undir það að fara suður með strandferðaskip-
inu á mánudaginn. En þú ert nú líklega búin með
þann undirbúning. En svo er það annað meira. Þú
þarft að búa þig undir flugferð lengra,“ sagði gamli
maðurinn. Gangastúlkan hans hafði tekið sér sæti á
legubekknum.
„Hvað ertu að segja? Eigum við að. . . . hvað
meinarðu með því, að ég þurfi að búa mig undir
flugferð? Ætlarðu kannski að láta okkur fljúga til
annarra landa?“ spurði hún.
„Já, það hafði ég nú hugsað mér. Ég er búinn að
tala við foreldra þína. Allir pappírar eru í lagi. Far-
seðlarnir hafa verið keyptir. í lok næstu viku fljúg-
um við svo til Noregs.“
„Mér þykir þú segja fréttirnar! Fljúga til Noregs!
Ég get varla trúað þessu. Það hefir verið draumur
minn, frá því að ég var lítil stelpa, að fara þangað.
Og nú á sá draumur minn að rætast. Ó, hvað þú ert
góður við mig, afi minn,“ sagði hún og í fyrsta
skipti í margar vikur kom óskert gleðibros á frítt
andlitið.
„Ég sé ekki annað ráð vænna. Eftir síðustu fregn-
um að dæma, hefir Bjarni þinn farið til Noregs. Ég
ætla okkur að finna hann þar. Það er megin til-
Heima er bezt 139