Heima er bezt - 01.02.1978, Síða 10

Kvartettinn að loknum söng 1964.
saumuðum, upphleyptum útlínum yfir hina fyrirhuguðu
viðbótarbyggingu skólans, svo að Jónas gæti með næmum
fingrum sínum gert sér grein fyrir hvemig smíða ætti og
þá komið fram með breytingar ef honum þurfa þætti og
teldi æskilegt. Ég sá þetta kort Þórhöllu og gerði mér á
augabragði grein fyrir þeirri virðingu við Jónas sem að
baki gerðar þess bjó.
Eftir hina hörðu hreppsnefndarkosningu 1966 hefði
mátt ætla að deilur milli minnihluta og meirihluta
hreppsnefndarinnar yrðu svæsnar. Af viðtalinu við
Jónas í Tímanum, sem ég áðan nefndi, kemur þó
fram að þær urðu mun minni en búast mátti við. Meiri-
hlutinn réð meira að segja sveitarstjórann úr hópi minni-
hlutamanna. Mætir menn hafa sagt mér að þar hafi þeim
ráðum Jónasar verið hlýtt að klæði skyldu borin á vopnin
að orrahríð lokinni. Hafa það áreiðanlega verið heillaráð,
því hún er ekki verri sú pólitíkin sem hvetur til sátta og
samlyndis um gang framfara- og hugsjónamálanna, en
hin sem blæs í herlúðra til atlögu.
Þegar skrifað er um Jónas Tryggvason verður að
minnast á skáldhneigð hans og margt ljóðið hefur hann
ort um dagana. Margir vina hans og sýslungar vilja kalla
hann skáld. Sjálfur vill hann eyða þeirri vegtyllu, saman-
ber kvæði hans: 77/þeirra sem héldu að ég vœri skáld. Ljóð
Jónasar hafa birst í blöðum og tímaritum, einkum þeim
sem fjalla um húnvetnskt mannlíf og viðfangsefni.
Árið 1959 kom út ljóðabók eftir hann sem hann nefndi
Harpan mín í hylnum. \ bók þessari kennir margra grasa,
svo sem hugleiðinga um lífið og tilveruna, æskuminning-
ar, minningaljóð um kæra sveitunga og samferðamenn,
ekki síst á vegum tónlistar. Einnig er þar að finna fagn-
aðaróði um félagslegar framkvæmdir sem ganga skyldu
til fylgdar „með þránni/sem lyftir sér hátt yfir hversdags-
ins annir.“
Fróðlegt væri að fara orðum um þessi ágætu ljóð, því að
vissuíega gefa þau betri innsýn í manninn sem stendur
þeim að baki en nokkur önnur orð geta gert. Stuttur pistill
leyfir þó slíkt ekki. Eg get þó ekki látið hjá líða að birta hér
brot úr ljóðinu Flúðadrang, því þau segja svolítið ef
grannt erskoðað:
Þú stendur hér aleinn í straumnum.
Þinn styrkur er samur í dag og í gær.
Þú lætur sem finnist þér fátt um,
er fjörlega báran á grynningum hlær
og laugar þinn fótstall í ljóði
um leið og hún ögrandi hverfur þér fjær.
Þitt stolt er að eiga ekki afdrep
í annarra skjóli, en kunna því best
að standa þar einn af þér storminn,
sem strangast er veðrið og átök þess mest.
Og svo er sem illviðraógnin
um aldirnar hafi ekki tönn á þér fest.
Svo stendur þú áfram í straumnum —
þinn styrkur er minni í dag en í gær.
Hvert augnablik andvöku þinnar
ber úrslitastundina vægðarlaust nær,
er steypistu dag einn af stalli
í straumkastsins iðu — en grunnvatnið hlær.
Á öðrum stað í þessari grein birtist svo ljóð Jónasar um
einmanann húnvetnska, Marka-Leifa. Margir telja þetta
eitt besta Ijóð Jónasar og sýna hvers hann var megnugur á
skáldskaparsviðinu.
Þegar Hekla, samband norðlenskra karlakóra, efndi til
samkeppni um texta við Heklusönginn, varð texti Jónasar
fyrir valinu: Hefjum glaðir Heklusöng o.s.frv.
Vitaskuld hefur jafnmikill áhugamaður um söng og
músík og Jónas er samið nokkur sönglög. Lesendum til
fróðleiks er hér birt eitt af lögum hans: Ég skal vaka.
Ljóðið er eftir hann sjálfan.
Skömmu eftir komuna til Blönduóss árið 1959 kynntist
Jónas Þorbjörgu Bergþórsdóttur kennara sem kenndi við
46 Heima er hezt