Heima er bezt - 01.04.1981, Page 28

Landmannalaugar. Myndin er tekin ofan af Bláhnjúki.
bratt upp að fara, jafnvel fyrir mig. Ég
lét mér nægja að ganga inn að gljúfri,
sem lá þama inn í fjöllin, dularfullt og
mikilúðlegt. Eftir gljúfrinu rann læk-
ur. Núna var hann tær og niðaði
notalega. En öðruvísi myndi lækur sá
vera á að líta, er hann beljaði fram í
vorleysingum, kolmórauður og bæri
með sér aur og leðju. Ég leit á úrið
mitt, það minnti mig á þann veru-
leika, að matartími væri að nálgast.
Ég lét göngunni lokið í þetta sinn og
hraðaði mér til baka .... Komið var
til Landmannalauga kl. 20.03. Þarna
átti að dvelja náttlangt og einnig
næsta dag. Nægur tími var til stefnu
að skoða umhverfið betur daginn eft-
ir. Nú var komið kvöld
„Allir dagar eiga kvöld,“ svo var
um þennan dag, sem aðra. Þó skal á
það minnst, að þennan dag, 25. júlí
átti Róbert Ámason múrarameistari
fertugsafmæli, þess vegna dugði ekki
að gefa sig svefninum á vald alveg
strax. Þess má og geta, að alltaf ríkti
gleði í hugum ferðafólksins á ferða-
laginu, en þennan dag var einna
bjartast í hugum manna.
26. júlí.
Eftir morgunverð fór unga fólkið á
fjöllin. Fjallganga þess tók langan
tíma. Ég, sá 77 ára, lét mér nægja, að
klöngrast hátt upp í hraunjaðarinn.
Hraunið var sannkallaður trölla-
heimur, með sin margbreytilegu til-
brigði: katla, strýtur, innskot og
leyniklefa. Sannarlega hafði hraun
þetta aðdráttarafl, fyrir mig og fleiri,
því ég sá ýmsa leggja leið sína inn í
hraunið, úfið og grett. Þarna var tor-
sótt um að fara, og varúðar varð að
gæta, til þess að detta ekki og meiða
sig. Þama sat ég og leit yfir umhverfið.
Fagurt var um að litast. Enn naut sól-
ar, en sýnilega þyngdi í lofti. Fjall-
göngufólkið myndi sennilega njóta
fjallgöngunnar áður en meira þyngdi
að, og svo reyndist.
Frá mér séð sást vel yfir. Ferða-
mannaskálinn sómdi sér vel, þar gekk
fólkið út og inn erinda sinna, ýmist að
koma eða fara. Til hægri hendar mér,
en miklu neðar var gangnamanna-
kofi, traustlega byggður, nú lokaður.
Hann stóð þama og minnti á, að hann
gæti enn veitt hröktum og þreyttum
gangnamönnum skjól og yl. Þaðan
sem ég var nú staddur, sá ég ferðafé-
laga mína nálgast fjall eitt og hefja
fjallgönguna. Víða var fólk á flökti,
sem fyrr greinir. Þessu má lýsa í stuttu
máli.
Ýmsir gengu upp á fjöll.
Aðra, hraunið geymdi.
Á Landamanna laugavöll,
ljósið, sólar streymdi.
Langt í norðaustri. sást Skaftárjök-
ull, skriðjökull, einn af þeim mörgu,
sem ganga frá Vatnajökli. í jöðrum
Skaftárjökuls sáust fjallsgnípur strit-
ast á móti þunga skriðjökulsins, sem
leitaði þungt á. Fjallaþyrpingar sáust
nær, huldar bláum feldi í bláma fjar-
lægðarinnar ... Landmannalaugar
lágu svo að segja við fætur mér, um-
luktar sínum marglitu tindum. Ég hef
minnst á þær áður, og læt þá lýsingu
nægja.
Blessuð sólin sendi geisla sína enn
um sinn. Eftir hádegi þyngdi meira
að. Ég þóttist sjá, að mitt rölt upp í
fjöllin færist fyrir, og sú varð reyndin.
Hraunið, gretta og úfna, geymdi enn
yl í æðum. Undan hrauninu streymir
bæði heitt og kalt vatn. Heita vatnið
minnir á yl þann, sem hraunið geymir
ennþá. Eftir alllanga stund stóð ég á
fætur, fremur stirður, því ekki sat ég í
neinu hægindasæti. Samt sem áður
verður mér ganga mín upp í hraunið
minnisverð, margra hluta vegna. Til
dæmis það, að klöngrast um torleiði
þetta. Lítið afrek vann ég þama uppi í
hrauninu, þó urðu þessar ljóðlínur til
þar.
Hér við lind er ljúft að una
laugar kyrrðin hugans ró.
Eiga mun ég minninguna,
munaðsblíð hún reynist þó.
— Hér í úfnum, hraunsins jaðri
hlusta ég á kyngimögn
langt frá glaumi, glysi og þvaðri
greini duld .. . og bíð í þögn.
Þar ég sit nú þuldi áður
þróttmikill, sín hulduljóð
Logi, jötunn, logabráður
leiftrum skaut og heitri gló<ð.
Á jökulveggi vígaþungum
voðahrammi Logi sló.
Kiknaði jökull, klettar sungu
kraumaði hátt í bræðsluþró.
Áður fyrr en ísland byggðist
æddi Logi hér um fold.
Sá, er að því hyggja hyggðist
sem horfið þar er undir mold,
136 Heimaerbezt