Heima er bezt - 01.04.1981, Síða 32

HÉRÁ LANDI
Brattr er Grænlands bryggjusporður,
bólgnir jöklar hrapa í mar,
gustar kalt úr Greipum norður,
gaddr og helja drottna þar, —
en hráslaga þótt hrollur standi
af hraunum þrútnum ísabrots,
aldri skal það okkru landi
orkað fá til meginþrots.
Frórri lönd með völlum víðum
vantar á sléttum afdrepin,
en nóg er skjólið hér í hlíðum
og hlýr er margur dalurinn,
og þótt hér verði dægurt dapurt,
dynji þungleg veðraföll,
og stundum kannske nokkuð napurt, —
næðir seint í gegnum fjöll.
Hér skal þjóðin þrifa leita
og þroska fulls, en ei til hálfs,
hér vér allrar orku neyta
í eigin hag og landsins sjálfs.
Okkrar skulu eigin hendur
yrkja landið, græða skóg,
sjálfir verja straum og strendur,
stjórna á vorum eigin sjó.
Hér eru vorar heimagættir,
hér skal geyma þjóðernið,
hér skulu vorar allar ættir
eiga ból í hinsta lið;
hér skal allar aldaraðir
íslensk tunga hafa skjól,
mörgum kenna móðir og faðir
málið það, uns slokknar sól.
Standi fyrr í einum eldi
allur barmur þessa lands,
en það lúti annars veldi
eða kúgun harðstjórans;
fyrr skal hyrr um rjáfrin rjúka
og rofin hrynja í tóftirnar,
brennd til ösku fjöllin fjúka
og flæða yfir rústirnar.
Frítt skal yfir frjálsu landi,
fagur skal þar himinninn,
ljúfur skyldi loftsins andi
leika um mjallafaldinn þinn,
og úr höfum himindjúpa
hreinum niður skaut þitt á,
fylling árs og frjóvgun drjúpa
farnaður, sem ei þrotna má.
Sumardagurinn fyrsti er dagur vonarinnar og því er
engin furða þótt hann gengi næst jólunum sem hátíðis-
dagur. Og sem ég er að böggla saman þessum þætti finnst
mér vorið vera á næsta leiti, því úti eru hlýindi og sólskin.
Er það vonum seinna. Við hitaveitu- og rafljósafólk ættum
aldrei að gleyma að fagna vorkomunni af sama innileika og
torfbæjarfólkið gerði, þótt kjör okkar séu þúsund sinnum
betri. Því fer vel á því að enda þennan þátt með fallegu og
vel gerðu ljóði eftir Jón frá Ljárskógum. Skáldið hefur að
vísu fæðingarsveit sína í huga þegar hann yrkir þetta og
tileinkar henni, en hugsunin gildir fyrir allt landið og íbúa
þess. Lagið er: Fyrr var oft í koti kátt.
BREIÐFIRÐINGALJÓÐ
Þegar sumarsólin heið
signir gróður jarðar
flýgur hugur heim á leið,
heim til Breiðafjarðar.
Bernsku þinnar árum er
ekki létt að gleyma
— manstu ekki eftir þér
eitthvert vorið heima?
Svíf þú með mér, vinur vænn,
vestur yfir fjöllin
þegar sumargróður grænn
glitar heimavöllinn.
Ævi þinnar unaðsvor
á hér dýpstu rætur
— sjást hér ekki ennþá spor
eftir litlar fætur?
Kannske finnst þér fyrst um stund
feiknin öll um muninn:
mýrin orðin gróin grund,
gamli bærinn hruninn!
Þó er reyndar flest sem fyr,
fornar leiðir kunnar;
þú átt ennþá opnar dyr:
auðlegð náttúrunnar!
Manstu’ er himins hátign skær
hló við sundum bláum?
Manstu er léttur ljúflingsblær
lék að grænum stráum?
Manstu ungra álfta söng
úti á fjarðarstraumi?
Manstu er kvöldin ljós og löng
liðu í glöðum draumi?
Allt er þetta eins og fyr.
Arfur dýrra minna
bíður enn við opnar dyr
æskustöðva þinna.
Ennþá byggir Breiðafjörð
blómi kvenna og manna
— um ’ann heldur helgan vörð
hersveit minninganna.
Hljóma mitt í hversdagsönn
hreimar svanalagsins,
— aldrei máir tímans tönn
töfra æskudagsins.
Þegar sumarsólin heið
signir gróður jarðar
flýgur hugur heim á leið,
heim til Breiðafjarðar.
Fleiri ljóð birtast þá ekki að sinni. Gleðilegt sumar. E. E.