Heima er bezt - 01.03.1988, Qupperneq 17

I
uppfinningu. Það var reiðarslag. Fullorðið fólk var litlu
skárra en tröll. Líktust þeim raunar mjög. í sögunum sem
mamma las fyrir mig veltust trölikarlar og tröllkerlingar
sífellt um af hlátri þegar síst skyldi. Pabbi hefði að minnsta
kosti átt að muna að hann sagði mér sjálfur sorglegu sög-
una af litla prinsinum gullinhærða, sem var breytt í bjarn-
dýr og varð að ferðast öskrandi um dimma furuskógana að
eilífu — sem auðvitað merkti þar til litla dóttir skógar-
höggsmannsins lagði ást á hann þrátt fyrir öll öskrin og
leysti hann úr álögum.
Ég dró mig ráðvillt en sannfærð inn í auðmýkingu
þagnarinnar. Leyndardómurinn var enn hulinn. Litli, guli
vesalingurinn var hamslaus af því að enginn skildi hann,
sama hve mikið hann talaði. Hann skalf, starði ásökunar-
augum fram á við og huldi stundum litla andlitið sitt í
undursmáum, skringilegum loppunum og hristist svo
aumkunarverður. Hann gat ekki verið hamingjusamur.
Eftir kvöldverðinn sannfærðist ég æ betur í þeirri skelfi-
legu vissu að hér væri ekki mannabústaður, að hin hræði-
lega sískvaldrandi frú Ericson með bláa skeggið væri
galdrakerling en alls ekki mennsk kona. Það þurfti heldur
ekki lengi að leita sannana. Komið var að húsi hennar eins
og annarra galdrakerlinga eftir þeysireið í nóttinni. Hún
beið þín á dyrahellunni. Við hlið hennar var boginn karl og
að baki hennar skein bjart ljós sem blindaði augun. I húsi
hennar var svo heitt að maður gat hæglega sofnað án þess
að vita af og eiga þá á hættu að verða breytt í guð má vita
hvers konar skepnu. Og til að taka af öll tvímæli, kraumaði
og sauð i ógnarstórum, svörtum potti á eldavélinni hennar.
Ringulreiðin í huga mér og þreytan jukust jafnt og þétt og
var ef til vill ekki að undra þó hegðun mín ylli móður minni
skapraun. Ekki einasta neitaði ég að borða egg sem hafði
verið stráð sykri, en ýtti einnig af stökum dónaskap frá mér
súpunni. Nei. Ég neitaði með ástríðuhita að borða hana.
Nei. Nei. Nei. Ég hvorki gat né þorði að útskýra hverslags
seið væri að finna í svörtum potti sem þessum. Ég gat
aðeins ýtt frá mér disknum með smánarlegri ókurteisi.
Pabbi leysti mig frá vandanum með því að taka mig á hné
sér og leyfa mér að dífa kleinu í kaffið sitt. Kleinan sefaði
ógeðfelldan nagandi verkinn undir bringspölunum og hlýr
handarkriki pabba dró úr sársaukanum í bakinu. Ef ég
hefði bara mátt sofna þar hefði ég komist hjá því hneyksl-
anlega atviki sem á eftir varð.
En ég var hrifin úr þessu þægilega skjóli. Það var kominn
tími til að hátta. Á morgun ætluðum við að aka til Crystal
og þaðan bæri lestin okkur áfram til Winnipeg. í huga
mínum merkti það ekkert annað en að ég gerði ráð fyrir að
mömmu líkaði sá staður betur en sauðfjárbýlið, en pabba
fyndist það aftur á móti fyrirkvíðanlegt. Því óljóst var ég
farin að verða vör við þau átök sem áttu sér stað milli
foreldra minna um hugmyndaheima þeirra. Þessi ævarandi
átök sem stóðu í vegi fyrir öruggu og fullnægjandi heimil-
islífi á hinn hefðbundna hátt.
Ég man ekki nákvæmlega hvernig var umhorfs í svefn-
herberginu sem móðir mín leiddi mig til. En árum saman
endurlifði ég í martröð þann hræðilega stað. Inni var stórt
rúm þakið þessum algengu dýnum og bútasaumsábreiðum,
en þegar móðir mín dró ábreiðurnar af rúminu rak ég
augun í nokkuð undir heydýnunni sem fékk blóðið til að
frjósa i æðum mér. Það var rauð húð! Raunar kýrhúð sem
strekkt var yfir brugðna reipisdýnu — í huga mínum var
það hamur, galdrahúð, sem beið þess að gleypa krílið mig.
Og nú minntist ég með hryllingi atburðar sem gerst hafði
fyrir nokkrum dögum, og kom enn meiri ringulreið á huga
minn.
Ég hafði lagt mér til þann illa þokkaða sið að borða
pappír. Þrátt fyrir endalausar skammir varð ég ekki læknuð
af þeim ljóta sið. En einn morgun, er ég hafði fylgt móður
minni út í bíslagið, sá ég hvar blóðstokkin húð hafði verið
strekkt á vegginn. Hún var af litlum kálfi sem daginn áður
hafði hoppað og skoppað í garðinum aftan við húsið.
„Mamma!“ hafði ég hljóðað upp yfir mig, um leið og ég
benti á húðina, „þetta er litli kálfurinn okkar útflattur!“
„Ójá, ég veit það,“ svaraði mamma af alvöruþunga og
hristi höfuðið. „Sjáðu til, ræfillinn litli át pappír."
Jæja, ég hafði ekki borðað pappír síðan, en nú virtust
syndirnar vera að elta mig uppi. Kálfsskinnið var ógnun.
Kálfur sem át pappír, litla skepnan sem líktist barni, en var
ekki barn, gamla skeggjaða kerlingin og kraumandi svartur
potturinn, allt lagðist þetta á eitt við að skapa ógnarhræðslu
í mínum þreytta barnshuga. Þegar mamma mín blessuð
reyndi örvilnuð að taka mig á hné sér til að hátta mig,
öskraði ég og barðist um eins og grenjandi ljón. Hún var
ekki vön slíku háttarlagi hjá börnum sínum. Ég var löðr-
unguð og dustuð duglega til, en án árangurs. Við geðs-
hræringuna óx mér ásmegin, kraftur og grimmd villikatt-
arins tóku völdin. Ég barðist um og klóraði og spriklaði og
engdist, jafn ákveðin að fara ekki upp í rúmið og móðir mín
var í að koma mér þangað.
Að lokum var það hún sem gafst upp eftir að hafa hent
mér árangurslaust aftur og aftur á dýnuna. En ég fleygði
mér jafnharðan aftur fram á gólf. Uppgefin og óánægð
skildi hún mig eftir á gólfinu og lét mér eftir að gráta úr mér
óþekktina, og henni var fullkomlega hulið hvað breytt
hafði friðsælu og pattaralegu barninu hennar í öskrandi
djöful. Þarna lá ég alla nóttina á valdi hins illa og sofnaði
ekki fyrr en grá morgunskíman, sem smaug inn um lítinn
byrgðan glugga, strauk miskunnsömum fingrum um mitt
kalda, smáa andlit.
Heimaerbezt 89