Heima er bezt - 01.03.1988, Blaðsíða 26

breytingar sem til hans heyrðust er menn struku við hann
og gældu við. Það var allt að því hlægilega skemmtilegt
hrafnamál.
Þegar leið fram á sumarið fór krummi að venja komur
sínar mjög oft inn að Berunesi. Þjófsnáttúra hans virtist og
færast í auka með aldrinum.
Ekki varð krummi svo gamall að hægt væri að segja hvað
með honum kynni að búa eða hvað hægt hefði verið að
kenna honum, en námfús virtist hann vera og hinn
greindasti. Lífi hans lauk með því að sjómenn frá Eskifirði,
er lágu við sjó á Berunesi, skutu hann í einni af skemmti-
ferðum hans. Þeir vissu að þetta var taminn fugl, og hlutu
af þessu tiltæki hina mestu skömm. Krumma var mjög
saknað af öllum sem þekktu hann. Allir höfðu gaman að
honum.
FRIÐRIK EINARSSON, læknir:
Fótbrotna dúfan
Það var skömmu eftir að ég kom heim um áramótin
1945-46 frá framhaldsnámi í Danmörku, að saga þessi
gerðist.
Ég fékk þá stundum að leggja inn sjúklinga til upp-
skurðar á Hvítabandið og stunda þá þar.
Morgunn nokkurn kom hjúkrunarkona til mín með
dúfu, sem hún hafði náð á svölunum. Hún var fótbrotin.
Okkur kom saman um að reyna að hjálpa henni. Lagði ég
tréspelku við lærið og vafði um með grisjubindi. Festi
endann fremur lauslega með því að bregða honum undir
vaf. Flaug svo dúfan í burt.
Tveim ti! þrem vikum síðar kom hún aftur og settist á
svalirnar. Hún losaði endann á vafinu og tókst að festa
hann við nagla eða annað á svalagólfinu. Síðan hoppaði
hún í kring þar til hún hafði losað sig við umbúðirnar.
Hjúkrunarkonur og starfsstúlkur horfðu á þetta. Að svo
búnu flaug hún í burt.
Sólveig Magnea Jónsdóttir, hjúkrunarkona, en það var
hún sem færði mér dúfuna forðum, minnti mig á þetta
atvik er hún kom til mín til dvalar á göngudeild Hafnar-
búða, konin á efri ár.
Og svo tölum við um skvnlausar skepnur. Við ættum
líklega í flestum tilfellum að tala um mállausar skepnur.
Skrifað 5. ágúst 1986.
---------\
Búsæld á Berunesi
I frásögn Einars frá Hafranesi af krumma
segir, að fuglinn hafi farið að venja komur
sínar að Berunesi. Þar virðist löngum hafa
verið búsæld og kemur það fram í ljóðabréfi
sem Páll skáld Ólafsson sendi Þorsteini
Jónssyni áBerunesi þann 1. september 1865:
- Ekki seint og illa þá,
ef ég biðja mætti,
láttu mig nú frá þér fá
fallegustu drætti.
Helst af öllu hákarlinn
hvítan, gamlan ætan,
ráskerðing og riklinginn
rauðleitan og sætan.
Drósir vildi’ eg feginn fá,
fyrrum sem ég elti,
og í bagga sama sjá
sjálfæt rafabelti.
Þegar leggur þetta’ á vog,
þig munar að öngu
um hlýra, steinbít, ýsu og
eina skötu’ og löngu. -
____________J
98 Heima er bezt