Heima er bezt - 01.03.1988, Síða 33

gengið svona í þrjár vikur tók samviskan að angra Lilju, í
fyrsta skiptið á ævinni. Hún reyndi að þagga niður í henni,
en varð ekki neitt ágengt. Eftir því sem fleiri dagar liðu og
Rut varð daprari og daprari, óx að sama skapi sektarkennd
Liliu. Stundum lá við að hún játaði allt fyrir Rut, en gat það
ekki þegar á átti að reyna. Hún reyndi að friða sjálfa sig
með því að einn góðan veðurdag hittust þau og þá yrði allt
gott. Hún vildi sjálf vera sem lengst í burtu, þegar það
gerðist. Hún gæti ekki horft framan í Rut þegar sannleik-
urinn kæmi í ljós. Nú þegar átti hún erfitt með að horfast í
augu við hana.
Rut hafði ekki heimsótt foreldra sína síðan hún sleit
sambandi sínu við Hlyn, og vissu þau þvi ekkert hvernig
henni leið. Móðir hennar hafði að vísu nokkrum sinnum
hringt, en hún tók ekki eftir neinu óvenjulegu í rödd
hennar. Þröstur og Fjóla höfðu hins vegar komið nokkrum
sinnum í heimsókn, og það fór ekki framhjá þeim að eitt-
hvað amaði að henni. Þröstur spurði systur sína stundum
hvað væri að, en hún færðist undan og vildi ekkert segja.
Þegar hann svo spurði Lilju, varð hún vandræðaleg og
sagði að hún hefði engan rétt til að segja frá því. Rut yrði að
gera það sjálf. Hann reyndi að finna það út hvað væri að,
en gat ekki ímyndað sér það. Og aldrei hvarflaði að honum
hin raunverulega ástæða.
Það var Fjóla sem gat upp á réttu ástandi, án þess að vita
það. Þau voru að ræða um Rut einn daginn heima hjá
Þresti. Hann sagðist alltaf vera að hugsa um hvað amaði að
henni.
„Mér finnst líklegast að hún sé í ástarsorg,“ sagði Fjóla
blátt áfram. „Hún er næstum því eins og ég þegar ég fór frá
Sævari.“
Þröstur leit vantrúaður á hana.
„Heldurðu að það geti verið?“ spurði hann síðan. „Ég
veit ekki til þess að hún hafi verið með neinum manni.“
„Hún gæti nú hafa verið með einhverjum fyrir því.“
„Mér finnst skrýtið að hún skyldi ekki segja mér það.“
„Ég er ekki að fullyrða neitt, Þröstur, en mér finnst það
afar líklegt.“
„Þú hefur sennilega rétt fyrir þér. Ég vildi sannarlega ná
í þann mann, sem hefur leikið hana svona grátt. Sá skyldi fá
fyrir ferðina.“
„Engan æsing, vinur minn,“ sagði Fjóla rólega og lagði
höndina á öxl hans. „Þetta mál verður hún að leysa sjálf.
Svona brugðust Hlynur og Smári, bræður mínir við. þegar
ég sagði þeim frá ótryggð Sævars. Það var vegna þess að
þeim þykir vænt um, mig eins og þér um Rut. Mér er líka
farið að þykja vænt um hana og vil henni allt það besta, en
þetta er nokkuð sem við megum ekki skipta okkur af.“
Þröstur kinkaði kolli hugsandi. Fjóla hafði rétt fyrir sér.
Þau máttu ekki skipta sér af þessu. Rut varð að leysa þetta
vandamál sjálf. Ef hún væri í ástarsorg, yrði hún að yfir-
stíga hana, án þess að aðrir færu að ráðleggja henni. Það
vissi hann af eigin reynslu. Hún var yndisleg góð og alúð-
leg, og foreldrum hans féll vel við hana. Þau sögðu að hann
mætti hrósa happi, og það sama sögðu Lísa og Valur. For-
eldrar Fjólu höfðu líka tekið Þresti vel. Þeim fannst hún
aldrei hafa verið jafn hamingjusöm áður. Þau fögnuðu
barnabarni sínu sem var á leiðinni.
Smára hafði strax fallið vel við Þröst og þeir voru orðnir
bestu vinir. Þresti hefði líka fallið vel við fjölskyldu Fjólu.
Hann hafði ekki enn hitt elsta bróðir hennar og aðeins talað
einu sinni við verðandi tengdaföður sinn, en fundið að það
var góður maður. Fjóla hafði sagt honum mikið frá Hlyni
og hann var viss um að þeir myndu verða góðir vinir. Hann
hlakkaði jafnvel til að hitta hann.
Fjóla spurði stundum hvort hann vildi slíta sambúðinni,
en hann vildi ekki heyra það nefnt og bannaði henni að
hafa áhyggjur út af henni. Þeim kom vel saman og hann
sýndi henni umhyggju. Hann stríddi henni stundum á því
að brátt yrði hann að kaupa þríbreitt rúm svo það yrði pláss
fyrir þau bæði. Fjóla tók stríðni hans vel og sagði að hann
yrði ekki svona upplitsdjarfur þegar hann gæti ekki lengur
tekið utan um hana með góðu móti. Þröstur hló bara og
hélt áfram að stríða henni. Hann fann að hann var að verða
ástfanginn af Fjólu og gladdist yfir því. Hún átti það svo
sannarlega skilið að hann elskaði hana af öllu hjarta. Henni
hafði ekki liðið vel þann tíma sem þau höfðu verið aðskilin,
en hún hafði dulið líðan sína svo vel að fjölskyldu hennar
hafði ekkert grunað. Hún vildi ekki láta þau vorkenna sér.
Núna leið henni vel, en fannst hún stundum vera Þresti
fjötur um fót. Hún gæti ekki afborið það, ef hann yrði
óhamingjusamur hennar vegna. Hann virtist vera glaður og
var henni ósköp góður, og hún vonaði að hann gæti elskað
hana og orðið hamingjusamur með henni.
Þröstur hughreysti hana, þegar hún nefndi þetta við
hann. Hann sagði henni að hann væri hamingjusamur og
ánægður. Þau höfðu ákveðið að giftast ekki fyrr en eftir
fæðingu barnsins. Þau yrðu því að bíða til febrúarloka. Það
yrði þeim góður reynslutími.
Feðgarnir Víðir og Hlynur stigu út úr bifreiðinni og gengu
inn í húsið. Hlynur hafði ekið föður sínum heim og ætlaði
aðeins að heilsa upp á móður sína, áður en hann færi heim
til sín.
Sóley fagnaði þeim vel og bauð þeim hressingu, sem þeir
þáðu.
Hlynur var rétt að ljúka við kaffið, þegar gesti bar að
garði. Það var Fjóla og unnusti hennar. Hlynur kyssti systur
sína og heilsaði Þresti vingjarnlega. Hann kunni strax vel
við hann. Sömu sögu var að segja um Þröst. Þeir gátu
spjallað óþvingað saman og fundu báðir að þeim átti eftir
að verða vel til vina. Fjóla gladdist yfir því hve vel þeir tóku
hvor öðrum. Hún virti bróður sinn fyrir sér og fannst ein-
hver hörkusvipur kominn á andlit hans, sem ekki hafði
verið þar áður. Eitthvað hafði komið fyrir Hlyn. Og það
hlaut að vera eitthvað mjög mikið. Hún hætti þessum
hugsunum þegar Sóley móðir hennar spurði hvernig henni
liði. „Mér líður dásamlega vel,“ sagði hún og leit brosandi á
móður sína. „Þröstur dekrar við mig eins og ég sé ung-
barn.“
Heima er bezt 105