Heima er bezt - 01.11.1994, Blaðsíða 13

Dýralœknisbústaðurinn
á Hellu.
Hestageldingar 1979.
Carmen hjá hestum þeirra hjóna
1969.
Carmen áttum tvo syni, þegar þama
var komið sögu. Ekki bætti úr skák,
að ófriðvænlega horfði í heiminum
um þetta leyti. Sovétmenn settu
Vestur-Berlín í herkví og stöðvuðu
alla flutninga til borgarinnar, og
Kóreustríðið skall á árið 1950.
Eg gekk til liðs við þýska Rauða
krossinn í febrúar 1948 og varð for-
maður félagsdeildarinnar á staðnum. Mér var falið að
skipuleggja hjálparstarf fyrir flóttamenn að austan. Ég
sendi út leitarflokka, einkum þegar veður var slæmt, til
að hafa uppi á fólki sem hafði ofkælt eða særst. Sumir
höfðu dmkknað í á eða vatni á landamærunum. Flótta-
fólkinu var komið fyrir í skólanum í Hollenbek þar sem
það fékk hlý föt og hjúkmn. Meðal þeirra sem aðstoðuðu
okkur í þessu starfi var Ámi Siemsen, ræðismaður ís-
lands í Lubeck. Hann ráðlagði mér að setjast að á íslandi,
því að þar var skortur á dýralæknum. Sunnudagsbamið
hafði enn einu sinni fengið bendingu frá Guði!
Ég fór að ráðum Áma og var ráðinn héraðsdýralæknir í
Rangárvallaumdæmi.
Ég kom með „Dettifossi” til Reykjavíkur 22. maí
1950. Carmen og syni okkar tvo, Hans og Harald, hafði
ég skilið eftir í Þýskalandi meðan ég var að koma mér
fyrir. Þau komu svo til landsins í september sama ár. Hér
á landi eignuðumst við soninn Helga og dótturina Krist-
jönu.
Ég stóð einn við borðstokkinn og beið í eftirvæntingu.
Skipverjar vom allir famir í land í helgarleyfi, að undan-
skildum vaktmönnunum. Átti ég að spyrja til vegar að
húsi Sigurðar Hlíðar yfirdýralæknis? Ég kunni ekki stakt
orð í íslensku fyrir utan „já” og „nei.” Mér fannst ég
ósköp umkomulaus, en þá var allt í einu kallað á þýsku:
„Herra Briickner!” Þar var kominn Ásgeir Einarsson,
héraðsdýralæknir í
Reykjavík. Hann faðm-
aði mig að sér og sagði:
„Velkominn til íslands,
kæri starfsbróðir.” Ég
var djúpt snortinn og
mér vöknaði um augu,
því að í þá daga vom
Þjóðverjar hvarvetna
fyrirlitnir vegna glæpa-
verka nasista. Þegar ég
var síðar sæmdur gull-
merki Dýralæknaháskólans í Hannover gat ég um þessar
hlýju móttökur í þakkarræðu minni!
Sagt er að gestsaugað sé glöggt. Eg geri ráð fyrir, að
þér hafi komið ýmislegt spánskt fyrir sjónir hér á landi.
- Ég reyndi að skyggnast inn í sálarlíf heimamanna til
að gera mér betur grein fyrir háttemi þeirra. I fyrstu átti
ég mjög erfitt með að átta mig á ýmsum venjum þeirra og
siðum og sumt var mér hrein ráðgáta. Þegar skepna
veiktist og ég spurði um nánari tildrög að sjúkleika henn-
ar, viku menn sér undan að svara og störðu niður fyrir
fætur sér. Pantaðir tímar gleymdust. Margir íslendingar
láta örlög ráða. Þeir játa hvorki né neita, heldur segja
„kannski,” svo að þeir þurfi ekki að skuldbinda sig. Er
hugsanlegt að þessi varkámi eigi rætur sínar að rekja til
þeirra tíma þegar erlend öfl kúguðu þjóðina? Reynt er
með öllum ráðum að fara í kringum lögin. Sumir álíta að
íslendingar hafi erft þá eiginleika íra sem kallast „íra-
fár,” þ.e. drolla lengi vel, en taka síðan snöggan kipp.
I sjónvarpsþætti í mars 1988 var frá skýrt að hérlendis
væri venja að fresta framkvæmdum þar til allt er komið í
óefni. Þetta hefur að sjálfsögðu áhrif á efnahagslífið.
Menn eyða og spæna og em svo furðu lostnir yfir að eiga
ekki neitt. Margir telja stærsta kostinn að skulda sem
mest. Mér kom á óvart, og það vakti raunar heimsathygli,
Heima er best 369