Heima er bezt - 01.11.1994, Blaðsíða 19

ákveðinn í að giftast ekki, vegna þess
að hann treysti sér ekki til að taka á
sig þá ábyrgð er því fylgdi að verða
að sjá farborða konu og bömum.
Hann var jafnan frábitinn því að taka
að sér nokkuð það er hann ekki sá
sjálfur út fyrir í upphafi. Það þurfti
því alltaf nokkurt átak til að fá hann
til að taka að sér störf, er lágu utan
við þann verka-
hring, er hann
hafði sjálfur
markað sér. Það
átak varð að
koma frá öðrum
en honum sjálf-
um, og stundum
komst hann ekki
undan því. Þannig
varð hann að sitja
í stjóm sveitar
sinnar næstum
allan sinn búskap.
Hann varð að
sitja í sýslunefnd
fyrir sveit sína um
nokkurt skeið.
Hann var kosinn
af sýslunni sem
amtsráðsmaður
hennar í stjóm
Vesturamtsins um
mörg ár, þar til sú stofnun var niður
lögð, og síðar sem fulltrúi hennar á
Búnaðarþing, á meðan sýslumar kusu
búnaðarþingsfulltrúa. Það sem meira
var, að einu sinni lét hann ýta sér út í
það að bjóða sig fram til þings í
Mýrasýslu, en náði ekki kosningu,
sem hann undi vel, enda kom honum
aldrei til hugar að bera það við síðar,
þótt hann væri allra manna áhuga-
samastur um stjómmál. Hann kynnti
sér þau ítarlega og skapaði sér um
þau grundvallaðar skoðanir, sem
hann fylgdi fast eftir við hvem sem í
hlut átti, þó að hann bryti þar af sér
fyrrverandi skoðanabræður og sam-
herja. Kosningabaráttuna í sýslunni
lét hann ætíð mjög til sín taka á sína
vísu og lögðu þingmannsefni jafnan
þá það mikla áherslu að vinna hann
til fylgis við sig.
Ég man einu sinni eftir því að hann
réð algjörlega úrslitum þingkosninga
í Mýrasýslu, svo að ekki var um
deilt, og gmnar mig þó að það hafi
oftar verið.
Hitt kom honum aldrei til hugar,
utan hið eina skipti, sem áður er get-
ið, að gefa kost á sjálfum sér til
framboðs, þótt eftir því væri oftar
Knarrarnes á Mýrum 1895.
Myndina tók Daníel Daníelsson.
(Þjóðminjasafn)
leitað, hvað þá að vinna að því sjálf-
ur að verða í kjöri. Enda létti honum
jafnan er hann losnaði við þau opin-
bem störf, er hann hafði verið settur í
og vann hann þó að þeim með alúð á
meðan hann hafði þau með höndum
og fórst það vel úr hendi, eins og
annað.
Ég hefi nú hér að framan reynt að
rissa nokkra höfuðdrætti í mynd föð-
ur míns, eins og hún kemur mér fyrir
sjónir úr fjarlægð tímans. Ég finn að
hún er ófullkomin og hefði gjaman
viljað hafa hana fyllri og skýrari. En
nú verður að sitja við þetta að sinni.
Þetta er ekki ætlað til birtingar al-
menningi, heldur vildi ég festa þessa
lauslegu lýsingu á blað á meðan að
ég átti þess kost, svo að afkomendur
hans, er minna þekktu hann, og þó
einkum þeir er aldrei kynntust hon-
um, geti nú og síðar gert sér hug-
myndir um hann, af því sem hér er
sagt og einnig því, sem liggur á milli
línanna.
Ég er nú
raunar við því
búinn að ein-
hverjir, sem lín-
ur þessar lesa,
álykti sem svo,
að þessi frásögn
mín kunni að
vera lituð hon-
um í vil, af til-
finningum son-
ar gagnvart
minningu ást-
kærs föður, og
því verði lýs-
ingin ekki eins
hlutlaus og
raunsæ og ella.
Ég efast um að
þetta sé rétt á-
lyktað. Ég er
ekkert bam
lengur. Svo held ég að sú rósemi
hugans, er tíminn breiðir smám sam-
an yfir minningu liðinna atburða og
látinna manna, gjöri dómgreind okk-
ar hægara um vik að sjá þá í réttara
ljósi heldur en á meðan við vomm í
námunda við þá, hvort sem þeir áður
höfðu verið okkur ljúfir eða leiðir.
Ég ætla ekki að reyna að telja nein-
um trú um, að faðir minn hafi ekki
haft sínar takmarkanir og sína van-
kanta, þó að ekki telji ég hafa farið
mikið fyrir þessu. Og þetta er ekki
almenn persónulýsing frá minni
hendi, heldur meira hæfileikalýsing.
Svo vil ég enda þessar línur með
sömu líkingu og ég byrjaði þær með.
Það eru hinar stóm línur í fellum og
hnjúkum, eins og við sjáum þær úr
nægilegri fjarlægð, til þess að lág-
kúm mishæðir umhverfisins skyggi
Heima er best 375