Heima er bezt - 01.06.1995, Síða 15

Birgitta H. Halldórsdóttir:
Það var bjart, og blind
augun skynjuðu sólarljós-
ið, sem flæddi inn um
gluggann. Þótt sjónin væri
orðin slæm, greindi hún
ennþá mun á degi og
nóttu. Gamla konan
gladdist vegna þess, það
gat verið verra. Hún
óskaði þess eins, að hún
fengi að halda þessari
sjón. Það var svo yndislegt
að skynja ljósið. Nú var
hún hætt að geta lagt kap-
al, en lengi vel hafði hún
greint doppurnar á spil-
unum. Kóngarnir og
gosarnir voru erfiðastir,
því að þeir voru svo líkir,
en það plagaði hana ekki
lengur, hún var búin að
leggja spilunum.
Gamla konan lokaði augunum. Það
var erfitt að missa sjónina, þessa
guðsgjöf, en hún var samt sem áður
sátt.
Ung að aldri giftist hún manninum,
sem hún elskaði og var enn lífsföru-
nautur hennar. Skaparinn hafði verið
þeim góður. Sjö börn höfðu komist
upp og veitt þeim ást og gleði, en
einn dreng hafði drottinn tekið til
sín. Hve sárt það var, en hún var
samt rík. Barnabörnunum fjölgaði
stöðugt, og sá hópur var orðinn stór.
Hún heyrði, að maðurinn var að
koma inn. Heyrnin hafði skerpst um
leið og sjónin versnaði. Maðurinn
var stoð hennar og stytta. Hann hafði
líka orðið að vera augun hennar svo
lengi.
Hún var að prjóna sokka. Prjónarn-
ir tifuðu. Sem betur fer gat hún enn-
þá prjónað og gert þannig gagn.
Meðan svo var, fannst henni hún
ekki eins gagnslaus. Börnin og
barnabörnin kunnu að meta sokkana
hennar og vettlingana. Henni leið
vel. Hún hafði trú sína og það var
henni nóg.
Einu sinni hafði henni fundist
skaparinn ósanngjam, en hún hafði
samt falið allt í hendur hans. Það var
þegar drengurinn hennar dó. Þó að
þær stundir væru erfiðar, hafði hún
seinna fengið sönnun þess, að sann-
færing hennar var rétt. Þá hafði hún
glaðst. Prjónamir féllu máttlausir í
kjöltu hennar og hugurinn reikaði til
baka. Myndir frá liðnum dögum
svifu fyrir hugskotssjónum hennar.
Það var mið nótt þegar hún tók
léttasóttina. Kona á besta aldri, vel
líkamlega á sig komin og móðir
fjögurra barna. Hún sá því ekki
ástæðu til að óttast. Þetta blessað
barn yrði áreiðanlega sama guðsgjöf-
in og öll hin. Hún var orðin sver, og
litla ófædda barnið hafði sparkað
hraustlega í kvið hennar, svo að hún
sá ekki ástæðu til ótta.
Þau bjuggu í Fremri-Hnífsdal,
góðu kúabúi, og efnahagurinn var
ekki verri en gerðist almennt.
Heima er bezt 195