Heima er bezt - 01.06.1995, Page 16

Reyndar var ekkert útlit á öðru en
þessi samhenta fjölskylda mundi lifa
góðu lífi. Konan brosti með sjálfri
sér. Draumar hennar voru að rætast.
Hún átti mann, sem hún unni svo
mjög, og bamahópurinn stækkaði.
Hana hafði alltaf langað til að eiga
hóp af bömum. Vissulega var skap-
arinn henni góður.
Hún ýtti við bónda sínum og bað
hann að sækja ljósuna. Ljósmóðirin
bjó í Hnífsdal og hafði tekið á móti
hinum börnunum. Hún vissi líka
ósköp vel, að brátt yrði hún kölluð
inn í Fremri-Hnífsdal.
Bóndinn brá skjótt við. Hann
klæddist í flýti og arkaði af stað út í
blíða sumamóttina. Hann bar engan
ugg í brjósti fremur en konan hans.
Hún var hraust, og barnsfæðing-
ar höfðu verið henni léttar
hingað til.
Konan lá róleg eftir að
maður hennar var farinn.
Hún fann að hríðarnar ágerð-
ust. Hún vildi ekki vekja
börnin, ekki strax. Þau sváfu
svefni hinna réttlátu, svo sak-
laus, lítil kríli. Konan staulað-
ist fram og setti vatn á hlóðir.
Allt var tilbúið undir komu ljósmóð-
urinnar og fæðingu litla barnsins.
Það leið dágóð stund, uns ljósan
kom móð og másandi í fylgd bóndans.
Hún var hress í bragði, hló og gerði að
gamni sínu. Líklega bjóst hún við að
þessi vika hjá sængurkonunni yrði
gleðileg. Hún vissi ekki af neinni
annarri fæðingu, svo að hún mundi
hafa nægan tíma að sinna móður og
bami.
Allt gekk vel fyrst af stað og á-
hyggjur voru fjarri á bænum. Bömin
vöknuðu og læddust hljóðlega um.
Þau hlökkuðu til að eignast lítið
systkini, en skyndilega skipuðust
veður í lofti. Hríðamar féllu niður,
og áhyggjusvipur færðist yfir frítt
andlit ljósunnar. Hér var eitthvað á
ferðinni, sem enginn hafði búist við.
Klukkan tifaði, hver stundin leið á
fætur annarri. Loks gafst ljósmóðirin
upp og bað bóndann að sækja lækni.
Stundirnar sem fóru í hönd voru
skelfilegar. Börnin litlu, sem biðu,
skynjuðu ótta fullorðna fólksins og
fóru að vola. Konan, sem svo spennt
hafði beðið eftir að litla afkvæmið
kæmi í heiminn, varð máttfarnari,
óttaslegnari. Líf barnsins var í hættu.
Þegar læknirinn kom, leist honum
ekki á blikuna. Hann óttaðist ekki
eingöngu um barnið. Konan var
einnig í hættu. Óttasleginn faðirinn
reyndi að hugga börnin, á meðan
læknirinn og ljósmóðirin börðust við
að ná barninu í litlu vistlegu baðstof-
unni.
Eftir
langa mæðu
kom læknirinn fram. Barátt-
unni var lokið. Hann náði barninu en
það var andvana.
LFnga konan var lengi að ná sér.
Hún var máttfarin, hafði misst mikið
blóð og um tíma barðist hún fyrir lífi
sínu. Líkamlegu sárin greru en sálin
var særð. Sorgin og söknuðurinn var
mikill. Hún vissi, að aldrei mundi
hún gleyma litla barninu, sem fékk
ekki að dvelja með henni á jörðinni
nema stutta stund.
Trúin hélt henni uppi. Hún var viss
um að barnið hennar var hjá guði, og
einhvern tíma seinna mundi hún hitta
það. Hún var þakklát fyrir börnin sín
sjö, en þessi litli drengur átti einnig
stað í hjarta hennar, ekki síður en
þau hin.
Eftir tuttugu ár fékk hún staðfestu
á trú sinni, og móðurhjartað grét af
gleði. Hún hafði alltaf haft mikinn
áhuga á andlegum málefnum. Trúin
á guð og líf eftir dauðann hafði alltaf
verið sannfæring hennar.
Eitt af því, sem hana langaði til að
gera, var að fara á miðilsfund. Þá
starfaði mjög merkur íslenskur mið-
ill, Hafsteinn Bjömsson. Loks rættist
draumur hennar, og hún hitti þennan
fræga miðil. Það var mikil gleði-
stund. Hún mundi orðin eins og þau
hefðu verið sögð í gær:
„Það er hérna ungur maður, hann
segist vera sonur þinn. Hann fæddist
andvana og fékk því ekki nafn.
Hann hefur alist upp í hinum
heiminum. Þetta er myndar-
legur piltur og það eru tuttugu
ár síðan hann fæddist í þennan
heim. Honum líður vel og
hann er mjög hamingju-
j samur að hitta þig.“
Þetta var ólýsanleg stund.
Móðirin fann kærleik og frið
streyma um sál sína og blind
augun fylltust af tárum.
Miðillinn hélt áfram:
„Hann leggur stóran vönd af
rauðum rósum í fang þitt og tekur
utan um þig. Hann segist þekkja þig
vel og vill segja þér, hve vænt hon-
um þykir um þig. Þú ert hin eina
sanna móðir hans, þó að hann hafi
alist upp hinum megin hjá kærleiks-
ríkum verum.“
En hve þessi orð glöddu hana.
Hamingjutár runnu niður vangana.
Þessi stund hjá miðlinum var ólýsan-
leg, ógleymanleg.
Gamla konan tók upp prjónana.
Hún brosti. Trúin var hið mikilvæga
í lífinu. Hún óttaðist ekki dauðann.
Hún treysti. Kærleikur og friður
bjuggu í hjarta hennar. Hún var sátt.
Prjónamir tifuðu.
Þessi yndislega, gamla kona var
amma mín. I bernsku minni kenndi
hún mér að trúa, og það er ómetan-
legt. Hve mikið getum við ekki
kennt öðmm með okkar eigin kær-
leik og trausti.
196 Heima er bezt