Heima er bezt - 01.06.1995, Side 28

Ritað Ósjálfrátt afA. Faranese Þýðing: Guðbrandur E. Hlíðar
ærleikurinn hafði verið fyrir
þeim svo niðurbældur, að sól-
ar naut eigi hjá þeim, sem þar
bjuggu og þar var aðeins kali lífsins.
Meðal þeirra, sem bjuggu í þessu
landi, voru þekktir stjórnmálamenn
og þeir, sem elskuðu ekki ættjörð
sína eða hugsuðu um að vera henni
til gagns. Aðeins metnaðargimi
þeirra, eigið ágæti, hafði verið tak-
mark þeirra, og mér virtust þeir nú
búa í stórum íshöllum og í frosnum
turnum eigin metnaðar.
Aðra sá ég þar á lægri lífsgötum,
en allt var þar gegnfrosið af hinum
óhugnanlega kulda og ófrjóa lífi, þar
sem öll hjartahlýja og geðshræringar
voru útilokuð.
Ég hafði kynnst böli vegna mikilla
geðhrifa og ástríðna, og nú sá ég
andhverfu þeirra.
Guði sé lof fyrir, að í þessu landi
bjuggu langtum færri íbúar en annars
staðar. Þó að verkanir misbeittrar
ástar séu skelfilegar, er þó vart eins
örðugt að yfirstíga þær og skort
mannshjartans á allri viðkvæmni.
Þama vom menn, sem höfðu verið
trúarleiðtogar, menn af öllum kyn-
flokkum jarðarinnar, rómversk-ka-
þólskir kardínálar og prestar, sem
höfðu lifað ströngu, frómu en eigin-
gjömu lífi, hreintrúarpostular, klerk-
ar meþódista og presbýterana, þjónar
kirkjunnar, biskupar og prestar, trú-
boðar, prestar brahmatrúar, parsar,
Egyptar, múslimar. I stuttu máli,
menn af öllum trúflokkum og þjóð-
eraum voru þarna í landi frostsins.
Hjá engum þeirra var fyrir hendi
næg hjartahlýja til þess að þýða með
Fimmti hluti
eða bræða ísinn kringum þá. Ef að-
eins fannst ein gráða éls, lík tári
sorgarinnar, fór ísinn að bráðna og
von fannst aumri sál.
Þarna sá ég mann, sem virtist inni-
lokaður í ísbúri. Stengur búrsins
voru gerðar úr ís, en þó sterkar sem
stengur úr gljáfægðu stáli.
Þessi maður var áður einn af æðstu
mönnum trúvilludómanna í Feneyj-
um, og var þá einn þeirra, sem vakti
ótta í hjörtum ógæfusamra samborg-
ara, sem heyrðu hans getið eða féllu
í klær hans. Frægur í sögunni, en í
öllum bókum eða skýrslum um líf
hans finnst ekkert dæmi um að hjarta
hans hafí viknað vegna þjáninga
fómarlamba hans og fengið hann til
þess að hverfa, þó ekki væri nema
augnablik, frá hryllilegum áformum
hans að þjá og deyða alla þá, sem
rannsóknarrétturinn læsti í neti hans.
Maður, sem var miskunnarlaus jafnt
í eigin lífi sem annarra.
Þannig gerður maður þekkti ekki,
hvað það var að láta hjartað slá
vegna þjáninga annarra. Andlit hans
lýsti kaldri, tillitslausri grimmd,
langt og mjótt amamef, skarpir
hökudrættir, há og breið kinnbein,
þunnar samanbitnar og grimmdarleg-
ar varir eins og strik yfir andlitið.
Andlitsfallið var lágt og breitt milli
eyrna, og innfallin augu, sem störðu
úr augnatóftunum með glampa hins
grimma og miskunnarlausa dýrs.
Ég sá fyrir augum mér nokkrar aft-
urgöngur, fórnarlömb þessa manns.
Þau voru limlest, brotin, sundurtætt
og blæðandi af þeim þjáningum, sem
hann hafði bakað þeim í jarðlífinu.
Þetta vom fölir andar, sem ráfuðu
um í vissum jarðneskum búningum,
en sálir þeirra höfðu fyrir löngu yfir-
gefíð hulstrin.
Þó drógust andalíkamar þeirra enn
að þessum manni og gátu ekki
leystst upp í frumefni sín, því að seg-
ulmögnun hans batt þá við hann
órjúfandi hlekkjum.
Sálirnar og hin fínni og æðri frum-
208 Heima er bezt