Heima er bezt - 01.06.1995, Qupperneq 29

efni höfðu fyrir löngu yfirgefið þetta
svæði, eftir voru aðeins „stjarnhulst-
ur,“ sem enn höfðu vissan lífsþrótt,
sem þó voru sótt til þessa manns, en
ekki frá hinum frelsuðu sálum, sem
eitt sinn höfðu búið þar. Draugar eru
einmitt gerðir með slíkum hætti og
heimsækja það svið, sem þeir voru
deyddir á alsaklausir. Þeim finnst
morðingjar þeirra lifa enn og ásækja
þá, og þó er líf þessara „stjarn-
hulstra“ aðeins endurskin, sem
hverfur um leið og iðrun og sam-
viskubitið leysa böndin, sem knýta
þá morðingjum þeirra.
Eg sá aðra anda heimsækja þennan
mann og hæða hann í algjöru hjálp-
arleysi hans vegna þeirra þjáninga,
sem þeir urðu að þola fyrir löngu af
hans völdum, en þessir andar voru
mjög ólíkir hver öðrum að útliti. Þeir
voru úr þéttara efni og höfðu bæði til
að bera krafta, þrótt og skynsemi,
sem áður lýstar þokukenndu skugga-
verur skorti.
Þessir ódauðlegu andar bjuggu enn
í líkamshulstrum sínum þrátt fyrir
miklar þjáningar í jarðlífinu, en þeir
báru svo heiftarlegt hatur til þessa
manns, að ekkert annað komst þar
að.
Þeir voru stöðugt uppteknir af
þeim áformum sínum að vera í ná-
vist kvalara þeirra og rífa hann sund-
ur, og ísbúrið, sem hann dvaldist í,
var þeim í senn vörn gegn honum og
fangaklefi hans.
Einn andinn, sem var hyggnari
hinum, hafði smíðað langa, oddmjóa
stöng, sem hann stakk inn á milli
rimlanna til þess að særa fangann, og
furðulegt var að sjá, hve fimur hann
var að verjast stungunum.
Aðrir höfðu stutt en bitur kast-
vopn, sem þeir vörpuðu að honum
inn á milli rimlanna. Enn aðrir
sprautuðu rotnu, slímkenndu vatni á
hann, og stundum sameinaðist allur
hópurinn til þess að ráðast á rimlana
og reyna að brjóta þá, en allt var það
árangurslaust.
Aumingja veran í búrinu, sem um
langt skeið hafði kynnst styrkleika
búrsins, var þá vön að hæða hópinn
með kuldahlátri yfir tilgangsleysi til-
rauna þeirra.
Við spumingu minni um hvort þessi
sál mundi nokkurn tíma losna úr viðj-
um sínum, svaraði tígulegi andinn,
sem hafði ávarpað mig endrum og
eins, síðan ég heyrði fyrst rödd hans
við gröf mína. Stundum þegar ég
hafði beðið um hjálp eða aukinn vís-
dóm, hafði þessi andi ávarpað mig úr
fjarlægð eins og nú, en rödd hans
minnti á raust gamals spámanns, eins
þeirra, sem áleit að Guð mundi
ávarpa þá úr þrumuskýjum.
Rödd hans hljómaði í eyrum mér
sterkum rómi, sem aðrir andar gátu
þó ekki heyrt, því að eyru þeirra
voru sljó og heyrðu ekki og augu
þeirra svo blind, að þau sáu ekki.
Röddin svaraði mér:
„Sonur, athugaðu eitt augnablik
hugsanir þessa anda. Sjáðu hvemig
hann mundi nota frelsið, ef hann öðl-
aðist það.“
Þá sá ég líkt og mynd í spegli end-
urskin þessa anda. Fyrst kom hugs-
unin um frelsið, því næst að þá
mundi hann þröngva sér á ný niður á
jarðsviðið, og þegar þangað kæmi
mundi hann finna einhvern dauðleg-
an, honum andlega skyldan. Með að-
stoð hans myndi hann leitast við að
koma ennþá járnharðara oki á herðar
manna og koma af stað enn grimmi-
legra einræði, hryllilegra en á dögum
rannsóknarréttarins.
Það mundi útrýma síðustu leifum
þess frelsis, sem enn stóð þjáðum
mannssálum til boða.
Hann vissi, að hann mundi ná enn
meira valdi en í jarðlífinu, þar sem
hann gæti starfað með hug og hönd,
laus við alla jarðneska hlekki. Hon-
um mundi takast að safna kringum
sig skyldum öndum, vinnufélögum,
sem hefðu jafn mikla grimmd og sál-
arkulda og hann sjálfur.
Hugur hans mundi vaða í reyk og
villu um nýja áþján, sem hann gæti
lagt á aðra, minnugur þess að hann
var ósnortinn af hrópum, kveinstöf-
um og bænum þeirra, sem hann hafði
látið kvelja til dauða.
Líf hans hafði verið að undiroka
aðra vegna miskunnarlausrar metn-
aðargirni, og í þeim tilgangi einum
hafði hann notað hið mikla vald
reglu sinnar sem skálkaskjól fyrir
slíkum athöfnum, og í sálu hans
hafði ekki vaknað minnsti neisti
meðaumkunar eða samviskubits.
Ef slík vera fengi frelsi og kæmist
aftur til jarðarinnar, mundi hún valda
langum meiri skelfingum en villtustu
rándýr, þar eð afli hennar væri mun
minni takmörk sett.
Hann vissi ekki, að rannsóknarrétt-
inum, sem hann hafði enn hug á að
styrkja í sínu hræðilega, deyðandi
starfi, hafði fyrir löngu verið sópað
burtu af yfirborði jarðar af miklu
sterkara afli en hann gat ráðið við.
Guði sé lof, að hann var horfinn með
þeim myrka tíma, sem hann þroskað-
ist á, líkt eiturjurt, og mundi aldrei
smána mannkynið með þeim glæp-
um, sem voru framdir í nafni Hans,
sem kom aðeins til þess að boða frið
og kærleika á jörðu, sem oft er
óstaðföst í trausti og trú á Guð og ei-
líft líf.
Áhrifa þeirrar hreyfingar, sem sóp-
aði að lokum rannsóknarréttinum
burt, gætir enn á jörðinni, en samt
munu enn líða mörg ár þar til allt
það, sem er gott, hreint og satt og
hefir lifað af þessar myrku aldir, mun
sameinast á ný til endurvakningar á
trú á Guð kærleikans, ekki á Guð ótt-
ans, eins og þessir böðlar lýstu hon-
um.
Ég sneri burt frá þessu frosna
landi, hnípinn og hryggur, Ég kærði
mig ekki um að dveljast þar lengur
og kynnast leyndardómum þess. Þó
er hugsanlegt að ég komi seinna
þangað á ný. Ég fann að ég gat ekk-
ert aðhafst í þessu landi, enginn, sem
ég gæti skilið, og verurnar þar ollu
mér aðeins hugarangri, án þess að ég
gæti komið þar nokkru góðu til leið-
ar.
* * *
Á vegferð minni frá landi frostsins
til lands rökkursins fór ég framhjá
mörgum rúmgóðum holum, sem
Heima er bezt 209