Heima er bezt - 01.06.1995, Síða 30

nefndar voru „svefnholur.“ Þar lá
fjöldi anda í ástandi fullkomins
sinnuleysis og skynjuðu ekkert í um-
hverfinu.
Mér var tjáð, að þetta væru andar
mannlegra vera, sem höfðu svipt sig
lífi með eiturlyfjanautn (ópíum).
Slíkir andar höfðu glatað mögu-
leikanum til að þroskast og þeim fór
frekar aftur en fram, rétt eins og
fastreyrður limur visnar, ef hann get-
ur ekki hreyft sig.
Nú voru þeir meira veikburða en
ófætt barn og jafn ófærir til sjálf-
stæðs lífs. Hjá mörgum þeirra varaði
svefninn hundruð ára, hjá öðrum,
sem höfðu ekki eins ofurselt sig eit-
urjurtinni, aðeins áratugi eða eina
öld.
Þessir andar lifðu, það var allt og
sumt, því að skynfæri þeirra voru
ekki þroskaðri en sveppa, sem lifa án
snefils vitsmuna. Þó finnast enn með
þeim sálarfrjó, innilokuð, eins og lítil
frjókorn, sem lokast hafa inni með
smyrðlingum í gröf þeirra, en líf
leynist þó með og munu spíra í
frjósamri mold.
Andarnir, sem lágu í þessum hol-
um, höfðu verið fluttir þangað var-
lega af hjálpsömum öndum, og hol-
urnar voru fullar af styrkjandi segul-
straumum og fjöldi þjónandi anda
var þar, sem höfðu áður dvalist í
svipuðu ástandi. Nú var starf þeirra
að veita lífsorku í þessar sljóu anda-
verur, sem lágu þarna í botninum í
óendanlegum röðum eins og lík.
Smám saman, en mjög hægt, allt
eftir því, sem sálir þeirra höfðu skað-
ast mikið af eitrinu í jarðlífinu, munu
þær vakna til meðvitundar og þeirra
þjáninga, sem ópíumneytandinn
kvelst af, þegar hann fær ekki nýjan
skammt af eitrinu.
Mjög hægt vakna hin slævðu
skilningarfæri þessara aumu anda,
þar til þeir verða sendir eins og veik-
burða, þjáð böm á heimili, sem líkj-
ast geðveikrahælum ykkar. Þar verð-
ur þeim veitt hjálp til þess að þroska
á ný nývakin skilningarvit, og þeir
hæfileikar koma á ný, sem voru allir
eyðilagði í jarðlífinu. Þessar aumu
sálir tóku þó mjög treglega og hægt
við fræðslu, því að nú eiga þær
hjálparlaust að öðlast það vit og
þroska, sem þeim var ætlað en mein-
að í jarðlífinu.
Líkt og drykkjumenn, en þó full-
komnara, höfðu þeir lamað heila og
skynfæri, sem þeir höfðu færst und-
an að læra lexíur jarðlífsins með og
að þroska sálina á þann hátt, sem
jarðlífið veitir.
Mér fannst mjög hryggilegt, að sjá
þessar svefnholur, ekki síst vegna
þess, hve lengi þessir aumu, sofandi
andar lágu þar og þá tímasóun, sem
því fylgdi að liggja þarna í þessum
draumlausa og vonlausa svefni.
Eins og í ævintýrinu um hérann
unnu aðrir, sem þó fóru sér hægt,
kapphlaupið, á meðan þessir sváfu.
Þegar þessir andar vakna að lok-
um, hver verða þá ekki örlög þeirra
og hve örðug skrefin upp á við, þar
til þeir hafa náð þeirri stöðu í jarðlíf-
inu, sem þeir höfðu haft, þegar þeir
féllu fyrir freistingunni? Hlýtur það
ekki að fylla sálir vorar skelfingu að
vita, að þeir eru margir á jörðinni,
sem öðlast auðæfi af verslun með
þessi hræðilegu eiturlyf, sem eyði-
leggja ekki aðeins líkamann, heldur
og sálina á miklu örlagaríkari hátt,
svo að ekki er óeðlilegt, þó að spurt
sé, hvort hún eigi sér uppreisnar von.
Þessar hræðilegu holur, þessir
átakanlega sljóu andar, geta orð lýst
átakanlegri örlögum en þeirra?
Þeir vakna að lokum með skilning
flónsins. Loks eftir hundruð ára ná
þeir á ný þroskastigi barns, ekki full-
þroskaðra vera. Þroski þeirra mun þá
verða mjög hægur, því að í andstæðu
við barnið hafa þeir næstum glatað
þroskahæfileikunum, og það tekur
marga mannsaldra að kenna þeim
það, sem þeir gátu lært á einni
mannsævi á jörðinni.
Mér hefur verið sagt, að margar
þessara aumkunarverðu sálna séu
sendar aftur til jarðarinnar endur-
fæddar í jarðneskum líkömum, þegar
þær hafa loks náð þroska barnsins, til
þess að njóta á ný þeirra fríðinda,
sem þær misnotuðu í fyrra lífi.
Þetta hefir mér aðeins verið sagt en
get ekki frekar fullyrt um sannleiks-
gildi þess. Ég veit þó, að slíkir út-
vegir fyrir þá mundu gleðja mig
ósegjanlega, því að sú leið gæti stytt
þeim þroskaskeiðið eða hjálpað þeim
til þess að öðlast á ný allt það, sem
þeir höfðu glatað áður.
10. kafli
Á heimili mínu í landi rökkursins
dvaldist ég nú um skeið og einbeitti
mér að því að kynnast eðli mínu bet-
ur og reyndi að notfæra mér þá
fræðslu, sem ég hafði notið á veg-
ferðum mínum. Besti kennari minn í
þeim efnum var andi, sem var líkur
sjálfum mér á margan hátt. Hann
hafði lifað svipuðu lífi og ég á jörð-
inni og hafði þurft að ganga, líkt og
ég, gegnum lægri sviðin, en hann bjó
nú í landi þar sem sólin skein. Þaðan
kom hann stöðugt niður til þess að
fræða félaga Bræðralags vonarinnar
og hjálpa þeim, en ég var einn nem-
enda hans.
Þó virtist þama vera annar kennari
og leiðsögumaður, sem ég sá stund-
um og kenndi mér marga furðulega
hluti.
En þar sem hann var á mun hærra
þroskastigi en hinn kennarinn, sá ég
hann aðeins endrum og eins.
Fræðsla hans barst mér fremur sem
hugmyndir, innblásnar hugmyndir
eða ræður, sem svör við margvísleg-
um spumingum frá hugarheimi mín-
um.
Ég mun ekki nú skýra nánar frá
þessum anda, þar eð ég sá hann að-
eins óljóst þann tíma, sem ég dvaldi í
landi rökkursins, þó smám saman
skýrar, þegar sálarástand mitt hafði
leitt mig á bjartari brautir.
Þó að þessi andi væri mér ekki
fullkomlega sýnilegur, varð ég oft
var við hann og hjálp hans, og þegar
mér lærðist síðar, að hann hefði verið
aðalvemdari minn í jarðlífinu, gat ég
auðveldlega heimfært það upp á
margar hugsanir og hugboð mín og
margar af háleitari þrám mínum.
210 Heima er bezt