Heima er bezt - 01.06.1995, Side 31

Það var rödd hans, sem hafði ýmist
aðvarað eða hughreyst mig, þegar ég
barðist næsta vonlausri baráttu fyrst
eftir andlát mitt.
A fyrstu dögum hinnar myrku
andatilveru minnnar hafði ég ó-
greinilega orðið var nærveru hans,
þegar hann kom og fór frá litla her-
berginu mínu og veitti mér mikla
hugsvölun í þjáningum mínum með
segulmögnun og dásamlegri þekk-
ingu og þreki sínu.
Þegar ég kom heim í land rökkurs-
ins frá þeim myrku sviðum, sem ég
hafði farið um, fannst mér líkt og ég
væri kominn heim, því að þó her-
bergi mitt væri tómlegt og næsta fá-
tæklega búið, lítið og þröngt, voru í
því öll verðmæti mín, þ.e. mynd-
spegill minn, þar sem ég gat að stað-
aldri séð ástvinu mína ásamt rósinni
og bréfinu, sem hún hafði sent mér.
Auk þessa voru þarna vinir mínir,
þjáningarbræður eins og ég.
Þó að við værum að mestu ein-
mana, íhugandi fyrri villur og
fræðslu varðandi þær, var stundum
mjög þægilegt að fá heimsókn ein-
hvers vinar, og þar sem við vorum
allir jafnir að sekt okkar í jarðlífinu
og reyndum nú að þræða réttari vegi,
fundust í því bönd samúðar, sem
tengja menn saman.
Ykkur mundi finnast líf okkar
furðulegt, ef ég gæti lýst því ná-
kvæmlega. Það var í senn líkt og
ólfkt jarðnesku lífi. Við neyttum t.d.
stundum óbrotins fæðis, sem virtist
berast okkur á dularfullan hátt, þegar
við vorum svangir, en oft leið svo
vika, að við hugsuðum ekki um nær-
ingu, nema einhver okkar hefði verið
sælkeri í jarðlífinu, en þá virtist þörf-
in meiri og erfiðara að seðja hana.
I mínu tilviki höfðu lífsvenjur mín-
ar verið furðu fábrotnar og ég hafði
hvorki verið sólginn í mat eða drykk.
Við vorum alltaf umluktir þessu
rökkri, sem aldrei breyttist í dimma
nótt eða bjartan dag, en það var mér
sérlega hvimleitt, því að ég ann ljósi
og sólskini. Mér var það ætíð sem
lífsins bað. Ég var fæddur í landi á
jörðinni, sem var baðað sólskini og
blómum stráð.
Þó að við ráfuðum að venju um
þessa byggingu, gátum við reikað
ögn um að eigin geðþótta, þó ekki
eins víða og andar á æðra þróunar-
stigi. Þegar okkur lá á að hraða okk-
ur eitthvað, virtist hugurinn bera
okkur þangað samstundis með leift-
urhraða.
Svefns þurftum við ekki að njóta í
langan tíma en þess á milli hvíld-
umst við vikum saman. Stundum var
okkur þá hálfljóst það, sem gerðist,
en þess á milli var svefninn vær og
draumalaus.
Annar furðulegur hlutur var
klæðnaður okkar, sem virtist aldrei
slitna og endurnýjaðist á dularfullan
hátt. Allan þann tíma, sem ég ferðað-
ist um og dvaldi á þessum stað, var
klæðnaðaur minn dökkur, dökkblár,
með gulum mittislinda og akkeri ofið
í gulum lit á vinstri ermi, en undir
því stóðu orðin „Von er eilíf.“
Ég var klæddur nærskornum nær-
klæðum af sama lit. Möttullinn var
síður, eins og þið sjáið á kuflum í
„bræðralagi iðrara,“ eða hjá munk-
um á jörðinni, með kuflhettu, sem
gat hulið höfuð og andlit, ef einhver
óskaði að skýla andliti sínu frá því
að vera séð.
Vissulega gerðist það oft, að við
óskuðum þess, því að þjáning og
samviskubit hefir orkað svo á okkur,
og vorum við oft þakklátir fyrir að
geta skýlt andlitinu fyrir sjónum ást-
vina okkar.
Innfallin augu og kinnar, þjáðar og
beygðar verur ásamt djúpum andlits-
dráttum, sem þjáning hafði rist á
hvert andlit, sagði sögu okkar alltof
vel, og þeir okkar, sem áttu ástvini á
jörðu eða himni, sem ennþá syrgðu
missi okkar, hugsuðu oft um að skýla
fyrir þeim afmynduðum líkömum og
andlitum.
Daglegt líf okkar var fábrotið, því
að fyrirlesarar leystu hver aðra af
með nákvæmri stundvísi.
I andaheimi reiknast tíminn á viss-
an hátt ekki í dögum eða vikum,
heldur eftir þróun hvers og eins. Þeg-
ar ákveðinni kennslu var lokið, sem
varði mislengi, var viðkomandi andi
framaður til æðri menntunar.
Það tók nokkra langan tíma að ná
tökum á námsefninu. Þó var ekkert
sérstakt gert til þess að ýta undir
námið, eins og gert er á jörðinni, þar
sem lífið virðist alltof stutt til náms
og er því einn samfelldur skóli, sem
enginn útskrifast úr.
Sem andi hefir manneskjan alla ei-
lífðina fram undan. Henni getur mið-
að áfram að eigin ósk eða hún staðið
lengi í stað, þar til hún hefir fundið
út nýjar leiðir til aukins þroska fyrir
næsta stig, o.s.frv.
Enginn reynir að ota nokkrum
lengra en hann vill sjálfur, og ekkert
er gert til þess að blanda sér í þróun
hans og eigin vilja að dveljast á
ákveðnu þroskastigi, á meðan hann
blandar sér ekki í mál annarra og
fylgir hinni einföldu reglu hins vold-
uga bræðralags, reglunni um frelsi
og samúð öllum til handa. Engum
var meinuð fræðsla og enginn hindr-
aður í henni.
Allt var frjálst, og ef einhver
reyndi að yfirgefa þennan stað, en
það gerðu margir, var hann frjáls
ferða hvert sem hann lysti og að
koma aftur, ef það var ósk hans.
Engum var lokað dyrum, hvort
heldur þeir óskuðu að fara eða koma
aftur, og enginn atyrti annan fyrir
vanmátt, því að allir þekktu fyllilega
dýpt eigin ágalla.
Mér var sagt, að margir hefðu
dvalið þarna í mörg ár, en þeim sótt-
ist námið seint. Allir höfðu svo oft
freistast til jarðarferða og með því
hrapað niður á lægra stig og þurftu
síðan nýja hreinsun og fræðslu í húsi
vonarinnar, þar sem ég hafði dvalist
fyrst.
Þeir virtust hafa stigið skref aftur á
bak, í staðinn fyrir fram á leið og, þó
var raunverulega ekki um afturför að
ræða, heldur þörf frekari fræðslu,
svo að þeir læknuðust af þránni til
frekari skemmtana á jarðsviðinu.
Nokkrum eins og mér, sem höfðu
sérstök tilefni, er miðuðu til fram-
fara, gekk vel og fluttust frá einu
Heima er bezt 211