Heima er bezt - 01.02.1998, Blaðsíða 12

Bústörf
gætu streðið. Hér voru að vísu tveir til þrír bílar
en hins vegar bara einn krani á staðnum. Var
hann á beltum og þótti í þá daga feikna mikið
tæki, enda þótt lyftigeta hans hafi varla verið
meira en um fjögur tonn, sem auðvitað þótti
gott.
Eg man vel eftir því er verið var að flytja
strengina, sem halda skyldu brúnni uppi, að
henni frá Húsavík, því þar komu þeir í land og
vó hver strengur um sex tonn en enginn bíll var
þá svo öflugur og stór hér að hann gæti flutt þá
með góðu móti.
Hér var nokkuð um 10 hjóla hertrukka og
tókst með lagni að láta þá
flytja strengina upp að brú,
en þeir voru í raun með allt
of litla burðargetu fyrir
svona mikla þyngd.
Með krananum var hægt
að lyfta rúllunum aðeins upp
af palli bílsins með því að
setja langt tré aftur úr honum
og raða síðan mannskap á
það svo að kraninn steyptist
ekki fram yfir sig. Er rúllan
lyftist var bílnum ekið undan
henni og ekki var tæknin
meiri en svo að draga varð
alla þessa þungu strengi
austur yfir ána á handspili.
Þó að þetta gengi allt
þokkalega fyrir sig þá held
ég að engum dytti í hug að notast við svona
tækni í dag.
Hér læt ég svo lokið þessari frásögn minni af
brúarsmíðinni.
Eftir að ég kom heim um haustið 1948, þá
stóð svo á hér hjá Búnaðarfélagi Keldhverfinga
að það vantaði mann til að vinna með dráttarvél
er fór hér á milli bæja við jarðvinnslu og var
hún af gerðinni Intemational V-4, og gekk hún
undir nafninu Gamli rauður. Slíkar vélar voru í
eigu búnaðarfélaga víða um land og reyndust
þær mjög vel.
Hausttíð var góð og gat ég unnið fram á vetur
með vélinni við jarðvinnslu. Á minum ung-
lingsámm var mikill heyskapur frá Austurgörðum á út-
engjum. Flest slægjulöndin vom votlendismýrar og star-
arflögur. Um klukkutíma gangur var á engjamar og not-
aðir hestar til milliferðanna. Oft var svo legið í tjaldi á
engjunum. Eg var aðallega notaður til að sækja hestana á
morgnana er fóm oft á næturnar, norður yfir Litluá, er
rennur norðan Kvistáss, þó í höftum væm. Áin náði mér
vel í mitti. Misvel gekk að reka hestana heim, því auðvit-
að vissu þeir hvað þeirra beið og töldu óþarft að vera
neitt að flýta sér.
Vörnbíllinn í vökinni.
Hœgra afturhjól
bílsins hékk upp á
ísskörinni og var því
bíllinn nær því á
hliðinni í vatninu að
framan, á meðan
Haraldur og farþegi
hans voru að komast
út úr honum. Bíllinn
féll svo allur niður
rétt á eftir.
52 Heima er bezt