Heima er bezt - 01.02.1998, Blaðsíða 25

Séð af þjóðvegi yfir byggingar á Guðlaugsstöðum í Blöndudal,
þar sem enn var þá búið í torfbæ.
Hross á Auðkúluheiði halda í átt til byggða.
Auðkúluheiði, fyrsta áfangann suður Kjalveg.
Heldur var bjartara í veðri eftir því sem vestar
dró og naut sólar í Húnaþingi en þegar kom upp
á heiðina sáust hríðarél á sveimi austur yfir há-
lendinu. Annað sem athygli vakti á þeirri leið
voru hrossahópar nærri vegi. Þegar þeir ókyrrð-
ust vegna nærveru bílsins tóku hrossin stefnu
norður í átt til byggða. Þau virtust gera sér
grein fyrir því að sumarblíðan væri á förum og
tímabært að leita haglendis í byggð.
Veður breyttist eftir því sem sunnar dró á
heiðina, þyngdi að og dreif yfir snjóél þegar nær
dró Hveravöllum. Þangað náðum við um kl 7
síðdegis og gerðum þar nokkurn stans enda
hafði ekkert okkar komið þar áður. Gripið var
til nestis, lítið eitt gengið um og staðurinn skoð-
aður og haft tal af veðurathugunarfólki sem þá
dvaldi þar. Hjá því var aflað upplýsinga um
vegalengd í Hvítárnes og hve lengi væri þangað
ekið. Þennan síðasta áfanga dagleiðarinnar
byrgði aðsteðjandi hauströkkur og éljagrámi
fjallasýn að mestu. Jafnhliða því sem reynt var
að hvata ferðinni styttum við okkur stundir með
söng. Þannig var gripið til hins velþekkta texta
Ómars Ragnarssonar „Sælt er að eiga sumarfrí“
og látið hljóma hressilega „Kell-Kell-Kellingar-
fjöll, í Kellingarfjöll við förum“ þegar við þótt-
umst vera sem næst þeim nafnkunnu fjöllum.
Klukkan var farin að halla nokkuð í 9 um
kvöldið þegar við náðum náttstað okkar í Hvít-
árnesi. Haustmyrkrið var sem óðast að taka
völdin og við undurn bráðan bug að því að bera
inn farangur sem nauðsynlegur þótti. I eldhúsi
skálans hituðum við súpu og fengum okkur
hressingu fýrir nóttina. Hitunartæki þar var
eldavél, kynt með kolum, og yfirbragð herberg-
isins í samræmi við það heldur óhreinlegt, svart
og sóti drifið. Þar næst hreiðruðum við um okkur til
svefns í einu herbergi skálans á jarðhæð en ekki svefn-
lofti. Að því er ég best man voru fjögur rúm í herberg-
inu, tvö við gólf og tvær hákojur. Neðri rúmin voru
byggð sem bálkar, þiljaðir fram á gólfið svo að ekkert
holrúm gekk innundir þau. Borð var á miðju gólfi.
Farangur ýmiss konar fylgdi okkur inn í herbergið og
meðal annars voru þar handtöskur sem þáverandi íslensk
flugfélög, Loftleiðir og Flugfélag íslands, gerðu til handa
farþegum sínum. Þær þóttu kjömar til að hýsa ýmislegt
smádót sem grípa þurfti til á ferðalögum. Ljósfæri var
vasaljós sem komið var fyrir á borðinu. Þegar það hafði
verið slökkt ríkti glórulaust svartamyrkur í herberginu
svo að ekkert varð með augum greint, ekki einu sinni
herbergisglugginn. Þegar ég byrgði mig niður í svefn-
pokann varð mér ljóst að svefnstaðurinn var suðaustur-
herbergi skálans þar sem reimleikanna átti helst að gæta.
Þannig liðu nokkrar mínútur, ég festi ekki svefn, ekkert
varð séð nema sorti myrkursins og varla heyrðist hljóð
nema helst gnauðið í haustkaldri golu utan dyra.
Þá skeði nokkuð sem varð til þess að yfir mig helltist í
einni svipan myrkfælni bernskuáranna sem ég þóttist að
mestu vera búinn að yfirvinna en hafði fyrr verið
hvorttveggja í senn, hrollköld nautn og hræðilegur ógn-
valdur. Fyrri tilfinningin kom einkum yfir mann við að
liggja að kveldlagi í hlýju rúmi, lesa magnaða drauga-
sögu og hugsa til þess að væri stigið fram úr því mundi
undan því teygja sig grá loppa og loðin og grípa um fætur
Heima er bezt 65