Heima er bezt - 01.02.1998, Qupperneq 37

við í ijósinu og heilsað upp á þær,
þegar ég fer. Heyrðu annars, er það
satt að stúlkan sé lausaleiksbarn? Ég
heyrði að hún væri ein af þessum
Kanakróum sem urðu til í ástandinu.
Ásta setti í brýrnar.
- Pabbi hennar er Bandaríkjamað-
ur og býr þar. Ég vil ekki kalla þessa
frænku mína, Kanabarn. Mamma
hennar er afar heiðvirt kona. Hún
kynntist þessum manni, en þau náðu
einhverra hluta vegna ekki saman.
Það getur nú átt sínar eðlilegu skýr-
ingar hjá fólki sem býr í sitt hvoru
landinu, ekkert síður en hjá okkur ís-
lendingunum.
Kristbjörg brosti í kampinn og
saup á kaffinu.
- Einhvern tímann hafa þau þó náð
saman, að minnsta kosti varð stúlkan
einhvern vegin til. Þeir hljóta að hafa
sömu aðferðir Kanarnir, ekki verða
stúlkurnar þungaðar af vindinum
einum saman. Er hún feðruð?
Það var farið að síga dálítið í Ástu.
Hennar jafnaðargeði var að verða
misboðið.
- Kristbjörg mín, mér finnst þetta
óviðkunnanlegt tal. Stúlkan var að
koma í sveitina og mér líst mjög vel
á hana. Alveg er mér sama hver faðir
hennar er, hún er vel gerð í alla staði.
En ef þig langar að vita það þá er
hún feðruð. Erla frænka mín kynntist
þessum eina manni en hefur aldrei
síðan verið við karlmann kennd. Hún
hefur algjörlega helgað líf sitt því að
koma dóttur sinni til manns og auð-
sýna henni ást og hlýju. Þetta hefur
henni tekist og það með ekkert minni
sóma en þeir sem efnaðri eru.
Kristbjörg sussaði á hana.
— Vertu nú ekki svona viðkvæm,
þó að stúlkan sé frænka þín. Segðu
mér heldur það nýjasta úr sveitinni.
Maður fréttir aldrei neitt, nema þá
helst þegar Karl á mjólkurbílnum er
á ferðinni.
Ásta brosti. Hún gat ekki verið
Kristbjörgu lengi reið. Hún gat víst
ekkert að því gert, blessuð mann-
eskjan, þó að forvitnin væri svo
sterkur þáttur í fari hennar.
- Ég fór, skal ég segja þér, að hitta
Halldóru, vinkonu mína, á dögunum.
Hún sagði mér aldeilis fréttirnar. Það
á að fara að leggja hjá okkur raf-
magnið og ef til vill tekst þeim að
ljúka verkinu íyrir jólin. Það yrði nú
aldeilis jólagleði ef við hefðum allt
uppljómað í dalnum.
Kristbjörg hnussaði.
- Ætli það verði ekki sama drollið
og venjulega. Ég er nú ekki búin að
sjá að þeir hafi af fyrir jólin að klára
þetta verk. En það verður erfiðara að
fara á milli bæja án þess að allir viti
þegar allt verður orðið uppljómað.
- Við skulum ekki vera með neina
hrakspá. Kannski fáum við rafmagn-
ið í jólagjöf. Við skulum bara hlakka
til. Hugsaðu þér bara að geta keypt
sér frystikistu sem geymir matinn
ferskan eins og hann kemur af
skepnunni.
Kristbjörg hallaði sér að Ástu.
- Veistu að það er altalað að Sigur-
jón á Læk fari oftar en góðu hófi
gegni fram í Mjóadal. Hvað hann er
að gera veit ég ekki, en einhveijir
halda að hann sé að gera eitthvað
það, sem ekki þolir dagsljósið. Held-
urðu að það sé húsfreyjan eða heima-
sætan sem hann er að heimsækja?
Láttu þetta samt ekki fara lengra,
mér er nú ekki vel við að vera að
segja sögur um tengdafólk mitt.
Ástu krossbrá.
- Elsku Kristbjörg mín. Láttu eng-
an lifandi mann heyra þessa vitleysu.
Sigurjón er mikill vinur okkar og ég
trúi ekki einu orði af þessari vitleysu.
Gerður er góð kona og ég er alveg
viss um að hann færi aldrei að bregð-
ast henni. Sigurjón er lífsglaður
maður og vill hafa gleði þar sem
hann er, en svona hluti vil ég ekki
heyra um hann. Hugsaðu þér bara
hvað gerðist ef svona slúður bærist
til eyma Gerðar.
Kristbjörg iðaði í sætinu og svipur-
inn á andliti hennar var eins og á
ketti sem sér fulla rjómaskál.
- Vittu til, ég er ekki að fara með
fleipur. Það á eftir að koma í ljós
hvað sannara reynist. Ég held að
hann séra Jón ætti að tala við mann-
inn. Hann er nú einu sinni presturinn
okkar og að mínu mati á hann að
hugsa um siðgæðið í sínum sóknum.
En Sigurjón er óttalegur kvennabósi,
enda sést það á augunum í honum.
Það eru afar fáir menn sem hafa önn-
ur eins kvennamannsaugu. Og hvaða
erindi ætti hann sosum að hafa þarna
fram í Mjóadal, ef ekki eitthvað
svona?
Ásta stundi við.
- Menn geta átt ýmis erindi. Ég
veit ekki betur en að hann fari iðu-
lega með póstinn þangað frameftir.
Hann á nú bíl og mjólkurbíllinn fer
ekki lengra en fram í Árdal.
Kristbjörg skellihló.
- Þú ert svo saklaus, Ásta mín.
Einhvern tímann áttu eftir að sjá að
ég er ekki að skrökva. Bíddu bara.
En ertu búin að sjá nýja kaupamann-
inn á Fossi?
- Já, já. Hann kom með áætlunar-
bílnum í dag um leið og hún frænka
mín. Þetta er mesti myndarpiltur.
- Hann ku vera einhver vandræða-
gemlingur úr Reykjavík. Læknisson-
ur, skilst mér. Það er svona með
þessa vandræðafugla, allt á að senda
í sveitina til að leysa vandann.
Nú var Ástu nóg boðið. Það virtist
vera alveg sama hvað talað var um,
Kristbjörgu tókst alltaf að draga fram
einhveija neikvæða mynd af öllum.
Ásta stóð upp.
- Ég ætla að gefa þér meira kaffi.
Ég verð svo að fara að huga að
kvöldmatnum. Karlmennirnir eru að
gera við túngirðingarnar og koma
von bráðar.
- Það eru ekki vandræði með bú-
skapinn hjá ykkur. Alltaf nóg vinnu-
afl. Það er munur að hafa fullt hús af
gamalmennum sem vinna sleitulaust,
bara fyrir fæðinu sínu.
- Já, það er mikill munur.
Kristbjörg sá á svip Ástu að nú
hafði hún gengið of langt. Hún flýtti
sér að þakka fyrir sig, taka kaffidús-
una sem Ásta setti á borðið, og halda
af stað heim. Ásta stóð við gluggann
og starði á eftir henni. Nú hafði
Kristbjörg gengið of langt, Ásta var
verulega reið. Hún þoldi ekki þetta
endalausa slúður um náungann. Af
Heima er bezt 77