Æskan - 01.07.1930, Blaðsíða 10

58
Æ S K A N
HALLUR OG HELGI
Nið jrl.
Drengirnir fóru nú af stað. Peir mættu mörgum
börnum, er litu hissa á þá. Sum þeirra kýmdu
þegar þau sáu Hall og þenna ókunna dreng. En
Hallur lét sem hann heyrði ekki háðglósur þeirra.
Helgi fann pabba sinn brátt. Hann var búinn að
leggja inn ullina. Helgi fékk tæpar átta krónur fyrir
ullina sína, og pabbi hans leyfði honum að kaupa
fyrir þær, hvað sem hann vildi. Síðan bað hann
pabha sinn um að lána sér hestana dálitla stund,
og gerði faðir hans það fúslega. Þeir íélagar riðu
svo dálítinn spöl inn fyrir bæinn. Og er þeir komu
aftur, skrapp Helgi eftir skónum, og fóru þeir Halli
svo vel, að það var eins og þeir væru gerðir handa
honum.
Hallur fór siðan heim og setti upp nýju skóna,
þegar hann kom aftur var auðséð, að hann hafði
þvegið sér um hendur og andlit. Þeir fóru nú saman
í búðir. Helgi keypti sér skautana. Einnig keypti
hann rósóttan klút, til þess að gefa Þuru gömlu,
og dálítið af góðgæti. Þegar þessu var lokið, gengu
þeir félagar um kanpstaðinn, og sýndi Hallur Helga
það markverðasta.
Dagurinn leið skjótt, og um kvöldið fór Helgi
heim með Halli. Hallur sagði mömmu sinni allt
af létta, og varð hún himinlifandi glöð, þegar hún
heyrði, hvað Helgi hafði verið góður við drenginn
hennar. Hún sagðist ætla að biðja guð fyrir Helga,
og að Hallur fengi að fara að Brekku um sumarið.
Þegar Helgi hafði þegið góðgerðir hjá mömmu
Halls, kvaddi hann mæðginin með mestu kærleik-
um. Morguninn eftir lögðu þeir feðgar af stað, og
gekk þeim ferðin ágætlega.
Helgi var mjög ánægður með ferðalagið, en á-
nægðust var þó Þura gamla. Hún kvaðst aldrei
geta fullþakkað Helga þessa myndarlegu gjöf.
Helgi minntist ekki á Hall við neinn til að byrja
með, en á öðrum degi fekk hann gott tækifæri til
að tala við mömmu sína. Hún var ein frammi í
eldhúsi. Helgi sagði henni alla söguna. Hann leyndi
engu, en hann bætti því við, að hann væri viss
um að Hallur mundi reynast vel.
Mamma hans hældi honum fyrir og lofaði því,
að hún skyldi tala um þetta við föður hans. Hún
bað hann vera vongóðan.
Dagarnir liðu hver á fætur öðrum. Alltaf var
Helgi að hugsa um Hall, og hvernig svar foreldra
hans mundi verða. Hann vonaðist eftir svarinu á
hverjum degi, en það kom ekki. Loks var hann
orðinn hálf gramur, þá var vika liðin frá því að
liann fór í kaupstaðinn.
Það var föstudagskvöld. flelgi var óvenju daufur og
hafði litla matarlyst. Hann háttaði snemma, en gat
ekki sofnað. Hugsanir hans héldu fyrir honum vöku.
— Vesalings Hallurl Líklega yrðu þetta þyngstu
vonbrigðin, sem fyrir hann hefðu komið. Helga lá
við gráti.
»Góði guð! Gefðu að þau mamma og pabbi vilji
taka hann Hall, eg skal alltaf vera góður drengur
og biðja Hall að vera það likacr.
f*annig bað Helgi með barnslegu trúnaðartrausti.
Hann hugði, að allir væru sofnaðir. Loks datt hann
útaf, og þá fór hann undir eins að dreyma. Hann
þóltist vera með Halli, og voru báðir undur glaðir.
Þeir fóru víða um draumalandið og sáu margt,
sem ekki sést í vökunni.
»Helgi, Helgi minnl Blessaður farðu að vakna.
Pað er kominn morgunn, og þú átt að fara að
sækja hestana. Við ætlum að lofa þér í kaupstað-
inn, að sækja hann vin þinn«. Helgi reis upp.
»Var þetta draumur?« Nei, þarna stóð mamma
hans með rjúkandi morguntevatnið. Svona voru
þau æfinlega góð, mamma og pabbi. Allt hið bezta
létu þau koma að óvörum.
»Þakka þér fyrir, elsku mamma mín«, sagði
Helgi, og svo hljóp hann upp um hálsinn á henni
og kyssti hana.
»Eg vona að þetta verði þér til gleði, elsku
drengurinn minn. Eg vildi líka óska þess, að þú
gleymdir aldrei, aldrei að biðja guð með barnslega
traustinu, eins og þú baðst hann í gærkvöldi.
Mundu það vel, elsku Helgi minn, að hann bæn-
heyrir þá.sem biðja hann. En nú skaltu flýta þér.
Eg ætla að lána þér Jarp minn handa vini þfnum,
og þú þarft ekki að koma fyrr en á mánudag. Þú
gistir hjá Sigríði, systur minni. Mamma Halls þarf
sjálfsagt að búa hann eitthvað út, og við vonumst
ekki fyrr eftir ykkur«.
Helgi flýtti sér á fætur. Nú lék hann á alls oddi.
Hann mætti pabba sínum á hlaðinu og þakkaði
honum kærlega fyrir, síðan þaut hann fram dalinn.
Hallur hafði líka beðið og vonað. Hann var orð-
inn breyttur. Nú var hann alltaf hreinn um hendur
og andlit. Hann var hættur að tala ljótt, og hafði
andstyggð á að reykja. Hann lét sig engu skipta,
þó að börnin væru að kalla á eftir honum. Þau
voru alveg steinhissa. Þau skildu ekkert i þessu.
Oft þurfti Hallur að gá að mannaferðum, og
einkum þegar einhver kom ofan úr sveitinni. En
enginn þeirra var Helgi.