Æskan - 01.07.1930, Page 11

ÆSK AN
59
»Skyldi Helgi hafa gleymt honum? Ætli að for-
eldrar hans hafi ekki viljað gera þetta?« Slíkar
spurningar komu fram í huga hans. En hann
reyndi að vera vongóður.
Og loks kom Helgi á harða spretti á Skjóna sín-
um með Jarp í taumi. Það varð hinn mesti fagn-
aðarfundur. Gróa gamla varð fjarska glöð. Hún var
alltaf að þakka Helga og lofa foreldra hans. Hún
fór nú að búa son sinn út. Síðan kvaddi Hallur
móður sína. Gamla konan kvaddi hann grátandi
og bað hann að muna eftir því að vera góður
drengur.
Móðir Helga tók á móti þeim á hlaðinu, ferðin
hafði gengið greiðlega.
Hallur kunni brátt vel við sig, enda voru allir
honum góðir. Þeir voru oítast saman, drengirnir,
og unnu verk sin fljótt og vel.
Fyrsta sunnudaginn, sem Hallur var á Brekku,
fóru þeir í landkönnunarferð. Helgi sýndi Halli
margt og mikið. Hann sýndi honum fossinn, hyl-
inn og slóru hólana, sem menn höfðu álitið að
huldufólk ætti heima í. Helgi vissi um mörg hreið-
ur, þeir skoðuðu þau og dáðust að litlu ungunum,
Sumarið leið. Þeim fannst það líða helzt til
fljótt. Haustið kom og sá tími nálgaðist, að kaup-
staðaibörnin færu aftur heim.
Kvöld eitt að áliðnu sumri áttu þau Brekkuhjón
langt tal saman. Þeim kom saman um að bjóða
Halli að vera um veturinn, ef móðir hans leyfði.
Þegar Hallur heyrði það, varð hann glaður, og
kvaðst hvergi vilja fremur vera, og þá var Helgi
ekki síður ánægður, því að hann hafði kviðið fyrir að
missa leikbróðurinn.
Og móðir Halls var þakklát fyrir boðið, þó að
hún sæi eftir að skilja við drenginn sinn, þá vissi
hún, að honum mundi líða betur á Brekku heldur
en í kaupstaðnum.
Það varð því úr, að Hallur varð kyrr um vetur-
inn. Og það var skemmtilegur vetur.
Drengirnir lærðu saman og stunduðu námið af
kappi. En stundum léku þeir sér og voru alltaf
eins og beztu bræður.
Hallur kom sér vel, öllum þótti vænt um hann.
> Honum hafði farið svo mikið fram, og var hann
orðinn reglulega góður drengur. Og það fann hann,
að hann átti Helga mikið að þakka.
Næsta vor fluttist Gróa, móðir Halls, að Brekku.
Hún ætlaði að vera þar vinnukona. Skorti nú
ekkert á gleðina.
Árin liðu, og er þeir fóstbræður voru orðnir
fulltíða menn, urðu þeir bændur þar í sveitinni.
v Vinátta þeirra hélzt til dauðadags. Og lýkur þar
með sögunni, Páll Sveinsson, Hafnar/irau
Það rann upp dagur yfir græna dalnum, þar
sem sumarhöll unga herrainannsins gnæfði há og
tignarleg.
Yfir bláu fjöllin, sem girtu dalinn á þrjá vegu,
varpaði röðullinn gullnum geislum, og tindar þeirra
skinu eins og glóandi gull í purpuraroða morgun-
logans. Og lygna bugðótta fljótið, sem girti fjórðu
hlið dalsins, rann fram í rauðum, gylltum og blá-
um litum, en á öllum blómum dalsins glitruðu
daggardroparnir, eins og gulltár.
Þennan sama dýrðlega morgun sprakk út ný
hvít rós í blómsturgarðinum herramannsins, og
hún bar af öllum hinum blómunum, en sjálf hafði
hún ekki minnstu hugmynd um það, og þess vegna
varð hún ennþá fegurri í sakleysi sínu. Hún hall-
aði sér í áttina til sólarinnar, og breiddi blöðin út
á móti henni eins og barn, sem breiðir út faðm-
inn móti elskaðri móður. Sólin lagði blessun sína
yfir hvíta kollinn hennar og kyssti hana, og við
það stækkaði krónan, og varð ennþá fallegri en
áður, og hvíta rósin sendi indælan ilm út frá sér
til allra, svo langt sem hún gat.
Hún vildi gleðja alla, því allt, sem hún sá, var
svo fagurt. Henni virtist lífið töfrandi, indælt, og
sjálf vildi hún gera sitt til að fegra það, hún hélt
að það væri eilíf dýrð, óslitin hamingja.
Þegar herramaðurinn kom út í garðinn, sá hann
hvitu rósina, hún kinkaði til hans kolli og brosti
yndislega, hann varð næstum ölvaður af sæta
ilminum hennar. Hann gekk alveg að henni, sleit
hana upp og festi í barminn. En rósin brosti, því
að hún dáðist hjartanlega að lokkunum fögru og
dökku augunum hans. Hún vissi það ekki, að
dagar hennar voru þegar taldir og lífshamingja
hennar úti. Herrainaðurinn fleygði henni fljótlega
úr barminum, blöðin hennar visnuðu og óhreink-
uðust, það var gengið yfir hana, og liún var
sundurtroðin.
En andi hennar lifði og fylgdi herramanninum.
Þeir, sem skyggnir voru, þóltust sjá hvíta blikn-
aða rós í barmi hans. Þegar hann gerði það, sem
Ijótt var, draup hún höfði og grét Ijósum daggar-
tárum, en er hann gerði það, sem gott var, þá
reisti hún upp kollinn og döggin á blöðunum
varð sem skínandi gullperlur, eins og hún hafði
verið sumarinorguninn fagra.
Sjálfur vissi herramaðurinn ekki um þetta, fyrr
en á dauðastundinni, þá sá hann bliknuðu rós-