Æskan - 01.07.1930, Blaðsíða 12

60
ÆSKAN
ina í barmi sinum og þekkti hana, þótt hún
væri breytt.
ótal blóm hafði hann slitið upp um æfina, og
fleygt þeim eítir stuttan tíma. En ekkert þeirra
elskaði hann eins og hvita rósin, þau reiddust
honum öll fyrir að hann eyðilagði líf þeirra, að-
eins rósin hvíta elskaði hann, svo að hún fyrir-
gaf honum allt, og hún var með honum síðast á
dauðastundinni, þegar honum var órótt, og hann
minntist margra glataðra tækifæra, og margs, er
hann hafði illa gert í lífinu, þá hvildi hún við
brjóst hans, og sendi sál hans indælan ilm, til að
friða hann og styrkja. En er augu hans opnuðust,
svo að hann þekkti hana, þá iðraðist hann og grét,
svo að tárin hrundu eitt eftir annað yfir rósina.
í*á brá svo við, að fölnuðu blöðin lifnuðu við, og
rósin breiddi út krónuna, brosti og kinkaði til
hans kolli eins og forðum.
t*au svifu saman inn í paradis og staðnæmdust
frammi fyrir hásæti Drottins. Þá laut hún höfði,
og bað Drottin að fyrirgefa honum, og Guð sagði
við hann, að allar syndir hans væru fyrirgefnar,
sökum elsku rósarinnar, og hann varð að unaðs-
fögrum engli í skínandi klæðum, en við brjóst
hans angar hvita rósin, og breiðir brosandi út
krónuna, stærri og fegurri en nokkru sinni áður.
Rósa B. Blöndals.
............................. OOOO OSOB 0OO
r®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®©ílJ)Y/pjS>
STALLSYSTURNAR ^
Einu sinni var telpa, sem Dtsa hét.
Hún var átta ára gömul, lagleg og fjörug og kom
sér vel við alla. Henni þótti mjög vænt um foreldra
sina, og þau gáfu henni allf, sem hana langaði til
að eiga. Þau kenndu henni að þekkja Jesú og biðja
hann.
í næsta húsi var önnur telpa, sem Atina hét.
Hún var í rauninni lagleg, en það sást ekki, því
að hún var svo illa klædd. Hárið flaksaðist alltaf
laust, og ávalt var hún óhrein í framan, í óhrein-
um og rifnum kjól, sem var svo stuttur, að það
sást í hana bera, fyrir ofan stuttu og götóttu
sokkana.
Pegar þessi saga gerðist, voru þær báðar átta ára
gamlar. Dísa var stór eftir aldri, rjóð í kinnum og
glaðleg i viðmóti. En Anna var lítil vexti, föl og
veikluleg. Hún var eins og hver önnur götutelpa.
Hún hrópaði óvalin orð á eftir ferðamönnum,
kastaði grjóti i leiksystkini sín og annað því líkt.
Þær gengu báðar í skóla hjá stúlku, sem kenndi
ungum börnum að lesa og skrifa. Um vorið lofaði
kennslukonan börnunum þvi, að sex þau duglegustu
skyldu fá verðlaun. Börnin kepptust nú við að
læra að lesa. Anna vissi að hún myndi verða neðst
af fimmtán skólabörnum. En svo fór hún að
hugsa um, hvað það væri leiðinlegt, og nú myndu
öll böinin striða henni. Hún leitaði til Disu í
þessum raunum sínum og sagði við hana:
»Eg get ekki verið á prófinu, því að eg hefi
engan kjól nógu góðan, og svo veit eg líka, að eg
verð neðst, og þá ávítar kennslukonan mig, og
krakkarnir hlæja að méra.
Disa lagði höndina á öxlina á Önnu og mælti:
»Gráttu ekki Anna mín, þú skalt aðeins biðja
guð að hjálpa þér, og svo skal eg lána þér annan
rauða kjólinn minn. Hann er orðinn of lítill mér,
en eg hugsa að hann sé mátulegur þér«. Það var
hringt inn, og telpurnar fóru í sæti sín, það var
lestur, og nú las Anna svo vel, að kennslukonan
brosti til hennar og sagði, að líklega fengi hún nú
verðlaun þrátt fyrir allt.
Þegar kennslustundinni var lokið, urðu þær
Anna og Dísa samferða. Á leiðinni töluðu þær um
það, að þær skyldu báðar biðja til guðs um kvöldið.
Svo ætlaði Dísa að lána Önnu aunan rauða kjólinn,
en vera sjálf í hinum.
Anna fór nú heim til sín hress og glöð, en þegar
hún kom heim, var henni sagt, að faðir hennar
hefði orðið bráðkvaddur á meðan hún var i
skólanum.
Anna fór að gráta, nú var hún orðin einstæð-
ingur, því að móðir hennar var fyrir löngu dáin.
Hún hljóp út, og fyrr en hún vissi af, var hún
komin heim til Dísu.
Dísa kenndi mjög í brjósti um hana, þegar hún
heyrði, hvað fyrir hafði komið. Móðir Dísu hét
Guðlaug. Hún var góð og guðhrædd kona. Hún
spurði Önnu spjörunum úr um þetta mál, og Anna
leisti úr öllu eins vel og hún gat. Síðan fór Guðlaug
inn i skrifstofu manns síns og talaði lengi við hann,
síðan kallaði hún á Dísu, og eftir litla stund komu
þau öll úl glöð og ánægð.
Þau tóku nú að spyrja Önnu um hagi hennar.
Anna sagði þá, að einn maður hafði sagt við sig,
að nú yrði hún víst að fara á sveitina. Um leið
og hún sagði þetta selti að henni sáran grát.
»Gráttu ekki, Anna mín«, sagði Dísa. »Héðan I
frá verður þú hjá okkur, og þá skiptum við öllu
jafnt á milli okkar, og bráðum verður þú orðin
Iæs. Það er enn hálfur annar mánuður til prófsins,
ef þú herðir þig, gelur þú lært mikið á þeim tíma«.
Anna fleygði sór grátandi í fang Dísu og vissi