Æskan - 01.08.1933, Blaðsíða 3

ÆS K AN
59
Veitingakonan gerði líka allt, sem í hennar valdi
stóð, til þess að þóknast þeim. Hún vissi, sem var,
að þau voru auðug og gátu greitt vel fyrir sig, og
þess vegna sat hún á sér, og var eitt sólskinsbros
frá morgni til kvölds, þegar hún talaði við þau.
»Eigið þér þessi yndislegu börn?« spurði frú
Rönne, er hún sá þau systkinin, Árna og Ernu.
»ó, nei«, svaraði veitingakonan, og síðan sagði hún
alla söguna um skipsstrandið, og hvernig börnin
hefðu verið dregin á land upp, en sjómaðurinn,
sem hefði bjargað þeim og bundið þau við sig,
hefði sjálfur látið lífið. En enginn vissi, hvaðan
þau væru. Svo skýrði hún frá því, hve mikið þau
hjónin hefðu lagt i sölur fyrir börnin, og hve
mikinn kostnað það hefði í för með sér. En þau
hefðu nú ætlað sér að reyna að ganga þeim í
foreldra stað.
»Já, maður reynir að gera eins mikið gott og
maður megnar«, sagði hún að lokum og þurrkaði
sér um augun með svuntuhorninu.
»Það er fallegt að hjálpa þeim munaðarlausu«,
svaraði frú Rönne, en hún hafði nú fengið þá
hugmynd, að börnunum liði ekki allskostar vel,
henni sýndist þau vera svo hnuggin og raunaleg,
en það gat auðvitað verið vitleysa.
Hún hafði undir eins litið þau meðaumkunar-
augum, og eftir að hún heyrði sögu þeirra, veitti
hún þeim enn þá meiri eftirtekt, og kallaði oft á
þau og talaði við þau, en þau voru bæði hrædd
og feimin til að byrja með.
»Eg er hrædd um, að þeim líði ekki vel«, sagði
hún við mann sinn, þegar börnin voru orðin skraf-
hreyfari og trúðu henni fyrir því, hve skaphörð
fóstra þeirra væri og ósanngjörn.
Kaupmaðurinn hristi höfuðið.
»Þú hefir sjálfsagt rétt að mæla. Og samt eru
þetta svo einstaklega efnilegir krakkar, einkum
drengsnáðinn, það er ekki lítill kjarkur í honum«.
»Telpan er indæl — hún minnir mig á litlu
stúlkuna mina«, sagði frúin og tárfelldi. Hún vildi
hafa Ernu nálægt sér sem oftast. Hún tók hana
með sér, þegar hún fór í gönguferðir, gældi við
hana og gaf henni smá gjafir. Og telpan, er svo
lengi hafði farið á mis við alla blíðu og móður-
lega umhyggju, var innilega þakklát við þessa góðu,
elskulegu konu og hændist meira og meira að
henni.
Og hér um bil það sama mátti segja um Árna
og kaupmanninn. Þeim féll betur og betur saman
með hverjum degi sem leið. Árni var svo dæma-
laust skýr og skemmtilegur, fannst kaupmannin-
um. Dag nokkurn, er hann óvart varð vitni þess,
að Árni var barinn fyrir litilsháttar yfirsjón, þá gat
hann ekki á sér setið, en sagði húsbændunum, að
það væri óhæfa að beita svo mikilli hörku við
börnin.
Það varð smátt og smátt fastur ásetningur þeirra
kaupmanns-hjónanna, að taka vesalings tviburana,
foreldralausu, að sér. Frú Rönne hafði Iengi langað
til að taka litla telpu til fósturs, þótt ekki hefði
orðið úr því. Hún gat ekki ímyndað sér, að hún
hitti nokkru sinni fyrir skemmtilegra barn heldur
en Ernu lillu, með ljósu, hrokknu hárlokkana og
skæru, bláu augun. Ernu var líka farið að þykja
svo vænt um hana, að tárin komu fram í augu
hennar, er hún heyrði minnst á, að þau ætluðu
að fara heim til Kaupmannahafnar aftur. Og ef
Árni og Rönne kaupmaður.
hún tók Ernu, þá varð Árni auðvitað að fylgja
með, það var óhugsandi að slíta börnin hvort frá
öðru, sem voru svo einstaklega samrýmd. Auk
þess áttu þau hjónin meira en nóg fyrir sig að
leggja og gátu vel alið bæði börnin upp, svo að
það var ekki til fyrirstöðu.
Þau fengu vilja sínum framgengt. Að vísu gerði
veitingakonan ýmsar athugasemdir. En af því að
hún varð í raun og veru fegin að losna við börnin,
þá lét hún brátt tilleiðast.
Þannig alvikaðist það, að Árni og Erna fylgdu
með þeim hjónum til Kaupmannahafnar, er þau
fóru heim aftur.
Þau voru innilega glöð yfir umskiptunum. Það
eina, sem olli þeim sorgar, var, að flytjast svo
langt burtu frá Andrési gamla i kofanum, og einn-
ig að kveðja Jakob, er hafði alltaf verið þeim svo
góður. Hann var mjög ánægður fyrir þeirra hönd.