Æskan - 01.08.1933, Blaðsíða 6

62
ÆSKAN
f FJÓRIR KÓNGAR 1
y ÆFINTÝRI EFTIR CARL EWALD 7
Í FRÍÐfl HALLGRÍMS ÞÝDDI ]
®-v*-r-®
»Mig varðar ekki um, hvað Austri hefir gert, eða
hverju hann hefir Iofað«, svaraði Suðri konungur.
»Eg stjórna eftir mínum lögum, og þau lög segja,
að þú verðir að deyja. Hvað hefi eg að gera við
svona fausk í mínum indæla, unga skógi?«
Svo sneri hann sér til beykisins og sagði:
»Eg gaí þér kraft lil að vaxa. Eg gef þér tvö-
faldan, nei, tífaldan kraft. Flýttu þér að vaxa og
útrýma þessum gamla fauski«.
Og beykið óx og breiddi út limið, en gamla
eikin dó.
En það voru fleiri en eikin, sem kvörtuðu. Á
hverri stundu dagsins var einhver, sem kvartaði
og kallaði á hjálp.
Grasið grét, af því að hjörturinn át það. »Hefi
eg ekki látið þig aukast og margfaldast i miljóna
tali á örstuttum tíma,« svaraði Suðri konungur,
»Lét eg ekki vindinn bera blómduft þitt út um
engið. Jú, fyrir þig hefi eg gert mikið«.
Hjörturinn barmaði sér yfir þvi, að það bezla af
grasinu væri uppetið. Við hann sagði Suðri: »Þér
hefi eg gefið sterka, fráa fætur, svo að þú gætir
hlaupið og leitað uppi grænasta grasið í skóginum.
Ef fætur þínir eru orðnir þreyttir, þá skalt þú
leggjast fyrir og deyja«.
Svo voru það fiskarnir, sem átu hver annars egg
og unga, og kvörtuðu sáran.
»Hvað viljið þið, að eg geri?« spurði Suðri. »Eg
gaf ykkur kraft til að framleiða ótölulegan eggja
grúa, hvað mörg, sem lýnast, þá er alltaf séð fyrir
þvi, að nógu margir fiskar verði í sjónum«.
Blómin andvörpuðu, þeim fannst ekki flugurnar
vera nógu margar, lil þess að flytja blómduft sitt.
En Suðri konungur sagði:
»Eg gaf ykkur hunang til að ginna flugurnar og
kenndi ykkur að fela það þannig, að þær gátu
ekki náð því, nema að taka blómduft ykkar með
sér. Litskrúðið gaf eg ykkur og yndislega ilminn,
lil þess að flugurnar tækju eftir ykkur«.
En í hvert skipti, sem Suðri konungur hætti að
tala, heyrðust nýjar kvartanir.
»f*að eru of fáir ormar!« görguðu söDgfuglarnir,
þeir höfðu nú fyrir börnum að sjá, og voru upp-
gefnir að leita þeim fæðu alla daga.
»Við verðum hungurmorða. Við þolum þetta
ekki lengur!«
»Fuglarnir eru alltof margir!« vældi í ormun-
um. »Ef maður rekur höfuðið upp úr moldinni,
eitt augnablik, þá er maður etinn«.
»Losaðu okkur við storkinn!« kvökuðu froskarnir.
»Fleiri froska, annars fer eg leiðar minnar,«
sagði storkurinn.
Beykitrén kvörtuðu yfir aldinborrunum, sem átu
blöð þeirra, en krákunum þótlu þeir ekki nógu
margir. Býflugurnar kvörtuðu yfir blómunum, þeim
þólti of erfitt að ná í hunangið.
Hérinn forðaði sér frá refnum, en lenti þá í
klóm arnarins.
En Suðri konungur stóð hár og beinn og horfði
yfir riki sitt. Bros hans var bjart og hlýtt, en það
var enga meðaumkun að sjá í ströngum augum
hans. Hann lyfti upp hönd sinni eins og hann
bæði sér hljóðs. En enginn anzaði þvi, hávaðinn
óx og dalurinn fylltist af kvörtunum og kveini.
Þá hnyklaði hann brúnirnar og kallaði á dimmu,
svörtu skýin, sem voru á sveimi bak við fjöllin.
Þau komu óðara. óttinn fyllti dalinn, og óhljóðin
hættu.
Þruman geysaði.
Fjöllin skulfu.
Eldingin glampaði.
Regnið féll.
En gegnum gnýinn heyrðist hans voldugu rödd:
»Vitið þið ekki, að eg er konungur, strangur eins
og Vetur kongur, sem þið hatið? Hann ríkir yfir
dauðanum, eg yfir lífinu. Eg heimta hlýðni eins
og hann. Eg eyðilegg allt, sem veitir mér mótstöðu,
eins og hann. Þið hélduð, að eg væri léttfættur
æringi eins og konungur vorsins, sem söng fyrir
ykkur um lífið og vonina, og hvarf svo bak við
fjöllin.
En eg er voldugri en bann. Eg gaf von ykkar
þrótt og endurnæringu, og eg gaf ykkur lög«. »En
lögin eru þau, að það, sem er hraust skal lifa, en
það, sem sjúkt er, verður að deyja«.
»Þess vegna gerði eg daga mína langa, svo að
þið gætuð vaxið og þroskazt.
Þess vegna gaf eg ykkur vald og afl á ótal vegu.
Litlu mýflugunni ekki síður en risavöxnu eikinni
í skóginum, til þess að þið gæluð vaxið og barizt.
Þess vegna gaf eg ykkur börn, til þess að þið
dæuð aldrei út.
»Sá, sem hlýðir lögunum og notar daginn, á
hann skín sól mín. Afl hans skal ríkja, börn hans
skulu halda nafni hans á lofti«. En sá, sem ekki
hefir afl og kjark, hann skal deyja«.
Konungur sumarsins þagnaði og þrumuhljóðið
fjarlægðist. Skýin greiddust sundur og hurfu. Nóttin
kom. Stjörnurnar tindruðu, bjartar og vingjarnleg-
ar. Það skrjáfaði í laufinu, annars var allt kyrrl.