Æskan - 01.08.1933, Blaðsíða 8

64
ÆSKAN

SOLEY
Sáslu ekki sóley
suður á bala9
Hún vex þar svo litprúð í Ijósgrœnni ió.
Fgrst hana jann eg
fríðra vorblóma.
Gleðinnar imgnd, er gullkrýnd þar hló.
Grálfögur glóðu
í geislum ársólar
Ijósdaggarúða lauguð blómstrá.
Fagnaðarfundir,
fann eg sólaugað,
ngvaknað, brosandi, balanum á.
Droplaug.

Kiddi á Bergi.
Það var einn sunnudagsmorgun, að Kiddi litli á Bergi
kom hásyngjandi heim. Pað var þó ekki vanalegt, að hann
væri syngjandi, þegar hann var að reka kýrnar. Mamma
hans spurði hann, af hverju hann væri svona kátur. Kiddi
horfði undrandi á mðmmu sina og sagði:
»Veiztu ekki, að það á að smala á morgun?«
Svo fór hann inn í baðstofu. Par sat Rúna litla syslir
hans og var að færa brúðuna sína í hreinan kjól. Kidda
sýndist hún eitthvað daufari en vant var, en hann skipti
vsér samt ekkert af hcnni, pví að hann var alltaf að hugsa
um kindina sina og lambið sitt. Nú mundi hann eftir
nokkru, sem hann hafði nærri gleymt, og pað var, að pabbi
hafði lofað honum, að hann mætti gera, hvað sem hann
vildi við lambsverðið sitt. Kiddi sat lengi hugsi. Hann var
að hugsa um, hvað hann ætti að kaupa. Pá datt honum
allt í einu í hug, að gaman væri að eiga skauta. Pá þyrfti
Nonni, sonur hreppstjórans, ekki framar að stríða honum
með því, að hann kynni ekki á skautum.
Allt í einu varð honum Utið á Rúnu systur sína og
hann sá, að hún var farin að gráta. Kiddi gekk til hennar
og spurði hana af hverju hún væri að gráta. Rúna sagði
ekkert í fyrstu, en loks sagði hún svo lágt, að varla heyrðist:
»Mig langar svo mikið til að eiga kind«.
»Hættu að gráta, Rúna min«, sagði Kiddi. »Eg skal gefa
þér lambið, sem rollan mín kemur með. Pað á að smala
á morgun. Eg held, að Jón megi stríða mér eitt árið enn«.
Ingibjörg Beinteinsdóltir, 13 ára.
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
Ólöf jónsdóttir,
útsölukona »Æskunnar« á Stokkseyri.
70 ára 14. okt. 1932.
leið getið, að hún getur ekki veitt við-
töku tækifærisljóðum eða eftirmælum,
nema alveg sérstakar ástæður séu fyrir
hendi.
langt síðan, drengur minn. En hvers
vegna spyrðu að þesssu?
Drengur: Pér haflð ekkert vasaúr,
herra kennari.
Lag: Pú vorgyðja svifur.
Við heilsum þér, móðir, á hamingju-
stund,
við höfum þér þakkir að færa.
Hve glatt verður hjartað og lélt okkar
lund,
er lítum þig, mamma okkar kæra.
Við heilsum þér, góða, svo hýrleg á brár.
Og hamingjuósk með þín sjötíu árl
Hvað hefðum við verið, ef ei hefðum átt,
þá ástúð, er veittir þú, kæra?
Með hjálp alls hins góða, þú hafðir
þann mátt,
til hamingju okkur að færa.
Af hjarta við þökkum þér, öll þessi ár,
fyrir ást þína og blessun og móður-
leg tár.
Og beztu þökk færa þér barnabörn þín,
þau bæn sinni vilja ei leyna,
þú opnaðir fyrir þeim ómælissýn
á öllu því fagra og hreina.
Við vonum að njóta þín ennþá mörg ár,
þú, amma, sem huggar og þerrar bezt ár.
Æskan vildi ekki neita þessari ágætu,
gömlu sölukonu sinni um rúm fyrir
þessar vísur, af því að hún hefir ein-
dregið óskað þess. En lætur þess um
Oo»000000 900*0000 OOOO ••••« OOOMtoQ
©OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOIOOO0
° ékRÍTf IIR °
Otló er tíu ára garaall. Einn morg-
un, þegar hann vaknar, er sólskin og
blíða. Hann langar ekki í skólann, svo
að hann tekur símtólið og hringir til
skólastjórans og segir:
»Sonur minn getur ekki komið í
skólann i dag, honum er svo illt í
maganum«.
Skólastjóranum heyrist röddin vera
undarlega harnsleg og spyr: »Hver er
þetta, sem eg tala við?«
»Pað er pabbi minn,« svarar Ottó
lafhræddur.
Kennslukona er að spyrja Ástu litlu
í prófi:
»Getur þú sagt mér, hvaða alþekkta
vöru við fáum frá Kfna?«
Ásta hugsar sig um:
Kennslukonan: Hugsaðu þig nú um.
Hvað fær þú fyrst á morgnana?
Asta litla: Haframjölsgraut.
Drengur: Hafið þér aldrei verið
fermdur, herra kennari?
Kennari: Jú, auðvitað. Pað er orðið
0*9«*OOOOMMe«OOtl«t«M*lO«*OOOðO
Felumynd,
Hvert œtli mamma og nágranna-
konan hafi farið ?
............. mi imn .....................
Ritstjóri: Margrét Jónsdóttir.
Rikisprontsmiðjan Gutenberg.