Æskan - 01.09.1935, Blaðsíða 3

ÆSKAN
Óli snarfari
Eftir Erika Mann — Guðjón Guðjónsson Jtýddi
Aldrei á æfi sinni liafði Oli orðið eins hræddur
og nú. Hann var alveg lamaður. Alll húið, allt lniið
siing í höfðinu á honum og suðaði fyrir eyrumun,
annað gat hann ekki lnigsað. Hann gleymdi hungr-
inu, gleymdi myrkrinu, og átti enga ósk aðra en þá,
að fá að vera kyrr.
Bassi kom aftur með brylann. ,Hað er áreiðanlega
mús þarna inni,“ heyrði Óli liann segja. Brvtinn
hringlaði í lyklum og nú stakk liann einum í skráar-
galið, sneri honum, og nú, — nú . . . 1 einu vetfangi var
eins og óttinn hvessti sjón Óla, svo að liann sá nokk-
uð við dyrnar, sem iiann liafði ekki séð áður. Slag-
brandur. Óli greip liann, eldl'ljótt, og skaut honum
fyrir, alveg hljóðlaust. Svo liéll hann niðri í sér
andanum og ijeið. Handfanginu var ýtl niður, hurð-
in var lirist, en hún bifaðist ekki. „Nú, hvað er
þetta,“ sagði brytinn. „Hvað er að?“ spurði Bassi.
„Guð minn góður, hvað er þetta?“ livein í frú Bir-
gittu. Brytinn yppti öxlum. Óli sá það raunar eklci,
én hann var alveg handviss um að hann gerði það.
„Þetta er ljótan," sagði hann. „Mér þykir ]>að leitt,
en það hljóta einhverjir þungir hlutir að hafa lagst
fyrir hurðina að innan, svo að eg get ekki opnað
liana. Við verðum líka að varast að skekja og lirista
nokkuð þungt meðan verið er á siglingu. En eg skal
með ánægju hjálpa yður, þegar við höfum lent.“
„Þegar við liöfum lent,“ hrópaði Birgitta með
grátstafinn í kverkunum. „Þegar þessi kvikindi eru
húin að tæta í sundur alla hatlana mina.“
Óli varð ósegjanlega feginn þessum málalokum.
Hann hallaði sér upp að veggnum og hvíslaði í gleði
sinni: „Eg skal ekki snerta hattana þína, skellinel'jan
þín.“ Eftir stundarkorn var bann steinsofnaður.
Honum leið illa, þegar liann vaknaði. Góða stund
var hann að velta því l'yrir sér, livað væri að honum.
Loks datt honum hið rétta í luig. Það var auðvitað
loftveiki. Þetta var heldur ekki smáræðis velta á
skipinu. Hann reyndi að hlusta, ef hann kynni að
heyra nokkuð, sem hægl væri að átta sig á. Skyldi
vera hvassviðri? Nei, þá hefði hann heyrt þytinn og
ýlfrið í vindinum. Ætli skipið hafi lent inn í þoku,
og skipstjórinn viti nú ekkert, hvar Ameríka er?
Nei, þá stýrir liann auðvitað eftir kompásnum, og
allskonar öðrum tækjum, sem liann hlýtur að hafa
hjá sér í stjórnarsalnum. óli vissi vel, að tækin, sem
menn bafa nú á dögum lil þess að bjálpa þeim lil að
rata, eru svo fullkomin, að naumast er hægt að vill-
5)0
ast. En það var nú sama. Hann vissi sjálfur ekkerl i
hvaða átt skipið fór, enda var það ekki von. Hann
var lokaður inni í koldimmum klefa, og gat ekki vit-
að, livað væri fram eða aftur.
Þetta var auma ástandið. Hann liafði ólukkans
ónot i maganum, og svo lá það einhvernveginn í
grun hans, að eitthvað alvarlegt væri að. Nú heyrði
hann fótatak og mannamál. „Ilalló,“ hrópaði ein-
hver, rétl við klefadyrnar. „A eg' að koma þarna aft-
ur í ?“ „Nei, það þýðir ekkert,“ svaraði annar. „Það
eru þokkaleg vandræði þetta.“
„Vandræði," luigsaði Óli. - „Ætli að eitthvað sé
bilað?“ Andartaki síðar heyrði hann frúna koma æð-
andi inn í göngin, sem annars voru lokuð fyrir far-
þegum. Loftskipið valt meira og meira. „Hæðarstýr-
ið, hæðarstýrið“ æpti Birgilta af öllum kröftum. Svo
var cins og slctl væri upp í liana, og einhver sagði
skipandi: „Eg verð að biðja yður, kona góð, að stein-
þagna, og það undir eins. Þér gerið farþegana log-
andi hrædda með þessum látum.“
Ekki gal verra viljað til, en að einmilt þessi
óhemjulega kona skyldi fyrst af farþegunum
verða vör við að hætta var á ferðum, því að það
var jafnvel ekki á færi ski])stjórans sjálfs að
þagga niðri í henni. „Hvað er það eiginlega, þetta
hæðarstýri?“ kveinaði hún. „Verðum við nú
að fljúga alltaf liærra og liærra þangað til við
lendum út úr gufidivolfinu, eða alla leið niður
á hafshotn? Guð minn góður, að eg skyldi láta
hafa mig úl í þessa lifshættu.“
„Svona, svona, verið þér nú róleg,“ sagði sama,
skipandi röddin. „Við fljúgum hvorki upp i hiinin-
inn né niður á hafshotn. Earið þér nú inn í salinn,
á meðan við erum að gera við þetla.“ Óli lieyrði liana
segja snöktandi, um leið og liún rölti burt: „ó, liver
ætli svo sem að gela gerl yio nokkuð hér, mitt á milli
himins og jarðar?“ „Hvernig er þetta?“ spurði nú
skipandi röddin. „Það er aftasti hlutinn á hurðarflet-
inum, sem hefur hognað niður.“ „Það var laglegt.
Hafið þið reynt allt, sem ])ið getið, til |)ess að losa
slýrið hér að innan?“
„Já,“ lierra skipstjóri. „Aðeins á einn liátt er hægt
að laga þetta.“
„Með því að klifra út á flötinn," svaraði skipstjóri,
spyrjandi, og eins og hálf vantrúaður.
Nú komu þarna fleiri menn. Þeir voru æstir og
töluðu hver upp i annan. „Það er alveg ófært,“ sagði
einn. „Stormurinn í gær lvefir skennnt það allt og
fært lir lagi, svo að það lieldur ekki fullorðnum
manni. „Þetta er dáindislaglegt," sagði annar. „En
viðgerðin sjálf er svo sem ekki neitt, hara ef hægt
cr að komast að.“