Æskan - 01.09.1935, Blaðsíða 12

'108
ÆSKAN
Næsta morgun í dögun, hrakti skútuna upp í briingarðinn við
Iága strönd. Grænstakkur reyndi et'tir megni að komast klakk-
laust t'ram hjá ströndinni, en það tókst eklti. Skipið stóð Jjrátt
fast á grunni innan við hrimgarðinn.
I’eir seltu skipskænuna á flot, stigu í hana allir þrir og reru
til lands. Vildu þeir leita fyrir sér og sjá, hvar þá liefði að
landi borið. Sáu þeir, að framundan iá flöt og stórgrýtt strönd,
en uppfrá henni hlasti við skógur á klettóttum Iiæðadrögum.
Elías Brands og Björn sonur lians áttu allan farminn á
„Mörtu“. IJlías var gamall, riltur bóndi. Þriðji maðurinn á
skii>inu var Grani grænstakkur, gamall sjómaður og eigandi
skipsins. Árlega fluttu þcir hveiti frá ökrum Elíasar yfir vatnið.
Eélagarnir gengu nú um stund i fjörunni. Fundu þeir þar reka-
við, og stóð á cinum flekanum „Auðmundur“. I-laug þeim strax
í hug, að þetta væri úr skipinu „Auðmundur hertogi", er hafði
týnst árið áður. Á ]>vi hafði lávarðurinn ungi frá Ljósasetri verið.
Grænstakkur kleif upp í tré citt og atliugaði umhverfið. T’óttist
hann sjá, að þeir væru komnir til svokallaðra „Þúsund eyja“,
illræmdra smáeyja með fenjóttum sundum á milli. Þar var
álitið að sjóræningjar Ontaríovatnsins hefðu fylgsni sín.
Græristakkur liélt aftur til félaga sinna, og var heldur daufut’ i
dálkiun. Feðgarnir hlýddu á frásögn hans um skipið liorfna og
lávarðinn unga, einkaerfingjann að Ljósasetri. Bikulegum laun-
uin hafði verið hcitið þeim, er flytti fregnir um örlög hans.