Æskan

Árgangur

Æskan - 01.09.1935, Blaðsíða 8

Æskan - 01.09.1935, Blaðsíða 8
104 ÆSKAN Dvergurinn Hann gelck á hljóðið, og fann þar svan, sem lenl liafði í neli, er lá í valninu. Hann hafði vafið allt netið ntan um sig, og lá nú magnþrota á hakkanum. Dvergurinn kenndi i brjósli um vesalings fugl- inn, og lók þegar að vinna af kappi að því að tosa hann úr netinu. Hann vissi, að einhver hlaut að eiga nelið. I’ess vegna vildi liann ekki skemma það. En það lók langan tíma að greiða það utan af fuglinum. Nóttin lagðisl yfir, allt varð þögult, nema öldu- gárarnir á Vatninu. Dvergurinn harðist við svefninn og þreyluna, hamaðist að greiða netið oggerði gælur við svaninn. Dagur reis. Sólin gyllli fjallatindana og spegilskyggði vatnið. Þá leysti dvergurinn síðasta möskvann af hálsi fuglsins. Svanurinn horfði á hann þakklátum augum og söng: »Ef þér liggur eilthvað á, þá nefndu mig!« Svo vappaði hann fram af hakkanum og steypti sér ofan í vatnið. Dvergurinn hélt áfram ferð sinni. Hann fann ekki lengur til þreytu eða svefnhöfga. En svanurinn synti fram og aftur um vatnið og söng fullum hálsi. Dvergurinn gladdisl. ()g hann gekk allan daginn syngjandi. Aldrei hafði liann fundið lifsþrána ólga fyr svo hamrama í brjósti sínu. Um kvöldið var Iiann staddur við litla á, sem hlykkjaðist milli háira hakka. Hann skreið inn í holu, er hann fann framan í grasigrónum hakka- hrotum. Þegar Iiann var að sol'na, heyrði hann skvamp i ánni og síðan angistarvein. Hann þaut á fætur, út úr fylgsninu, og starði úl á ána. Rétt hjá honum kom harnsandlit upp úr vatninu. Pað mændi lil hans. Straumurinn bar það hurt, og svo sökk það. Dvergurinn var syndui'. Og án þess að luigsa eða hika við hætluna, steypti hann sér í ána, og greip sundtökin. ílann harðist lengi í ánni, sem var straumhörð. Ilann var alveg að örmagnast, en honnni datt ekki í hug, að svamla allslans lil lands. Annað- hvorl skyldi hann hjarga harninu, eða látíi líf silt. Og loksins náði hann landi ineð barnið. Pó að það væri lílið og létt, reyndist honum erfilt að koma því í skýli. Hann vakti yfir þvi alla nóttina, nuddaði það og vermdi. Svefninn sólli að honum, en hann Jjarðist á móti. Þegar sólin sendi fyrslu geisla sína á silfurhvíta straumgára árinnar, stóð harnið á fætur, strauk gullnu, hrokknu lokkana frá enninu og horfði á dverginn himinhláum augum og sagði i undur hreimmjúkum rómi: »Hugsaðu til mín, ef þér liggur einhverntíma á, djaríi drengur!« Svo hvarf harnið. En dvergurinn stóð agndofa af innilegri unaðs- kennd og sigurvissu. Hann fann ekki lengur lil þreytu eða svefn- drunga, og lagði þvi þegar af stað. Hann svnti yíir ána og hélt svo göngunni áfram, áfram, létlari í spori en fyr. Loks stóð hann við hrikalcgt fljót. Það valt lram kohnóraull í stríðum streng. Yalnið fossaði og freyddi á Ilúðum og stórgrýli. Dvergnum fannst kall vatn renna eftir hakinu á sér, er liann hugsaði lil þess að synda yflr elf- ina. Ilann fann, að það var vitflrring af honum, að leggja í hana. En var ferð hans þá lokið? Þurl'ti hann nú að snúa við, án þess, að kóngsdóttirin væri við hlið lians? Nei, ahlrei, aldrei. Hann skyldi gera það, sem hann gæti. Meira væri ekki hægt að heimta af honum. ()g Iiann vék að ferlegu lljótinu öruggum skrefum. Þá datt honmn í luig hesturinn. Ef til vill gat hann nú orðið að liði. í sama hili heyrði dvergurinn hófaslátt og ]jyl. Hann varð hissa. Úr öllum áttum streymdu heslar að lljótinu. Þar námu þeir staðar, ráku ílipana að valninu og drukku. ()g íljótið þornaði. Dvergurinn hljóp yfir stórgrýttan, þurran far- veginn. Er hann vai- kominn yfir, litu hestarnir upp, og íljótið fyllti l'arveg sinn. Dvergurinn veil'aði lil heslanna. Þeir hneggjuðu og tóku svo til fólanna og tvístruðust í allar átlir. Föxin llöksuðu. Dvergurinn hélt áfram yíii; holt og hæðir, lyng'- ása og leili. Loks nam hann staðar við haf, víðátlumikinn geim. Öldurnar runnu upp að slröndinni með gný og glcnsi, hjöðnuðu og þögnuðu í ilæðarmálinu, runnu svo hljóðar í haíið aftur lil að safna þrótti til nýrrar atlögu. Dvergörinn horfði hrelldur á haiið. Yonir hans

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.