Æskan - 01.09.1935, Blaðsíða 7

ÆSKAN
103
Kl. 7 var kvöldverður. Þá fekk eg að sjá allan
hópinn og liann var töluvert mislitur. Þegar sest var
lil borðs, var sungin söngur á ensku, úr söngbók
skólans, og síðan tóku menn til að eta, og allskonar
lungumál hljómuðu við borðin. Flest af fólkinu
var ungt fólk, en sumt einnig miðaldra. Þarna voru
saman komnir Englendingar, Þjóðverjar, Danir,
Svíar, Norðmenn, Hollendingar, Ameríkubúar,
Skotar, Iíínverjar, og á móli mér sal Islendingur.
Það var cini Islendingurinn, sem var þá nemandi
við skólann. Sumar af þeim þjóðum, cr eg hefi
nefnt, höfðu lieldur ckki nema einn fulltrúa, t. d.
var ekki nema einn Norðmaður, Kínverjarnir voru
tveir. Þarna var líka kynblendingur frá Ameríku,
og á síðastliðnu velrarnámskeiði hafði verið þar
einn svertingi. Annar
Kinverjinn talaði
dönsku allvel. Hann
var kínverskur stú-
dent og hafði dvalið i
Danmörku 6 eða 7
mánuði. Hann byrjaði
að læra málið í barna-
skóla með smábörn-
um. Gekk hann í
barnaskölann í mán-
aðar eða tveggja mán-
aða tíma. Þaðan fór
liann á lýðskóla, og
nú var hann kominn
lil Helsingjaeyrar á
Alþjóðaháskólann. En
liann sagði mér, að
Kínversltii „cmendurnir það Væri erfitl fyrir
sig, því að hann yrði að fletta upp i tveimur orða-
hókum, þegar aðrir noluðu eina. En svo bjó liann
sér jal'nhliða til danska-kínverska orðahók, skrifaði
hvert einasta danskt orð, er lumn las eða heyrði,
með ldnverskri þýðingu. Hann bar víst áreiðanlega
einkcnni þjóðar sinnar, iðni og þolinmæði.
Eftir kvöldverð voru jafnan fyrirlestrar. Þetla
fvrsta kvöld, er eg var þar, liélt þýskur doktor fyrir-
lestur og talaði um lieimskreppuna.
Eg dvaldi við skölann í 12 daga og undi mér vel.
Eg hlustaði á marga fyrirlestra og samtöl, eftir því
sem eg gat fylgst með, og eg óskaði mér að vera
unglingur og mega dvclja þarna hálft ár, læra
lungumál og' taka þátt í hinu frjálsa, glaða skóla-
lifi.
Á sunnudögum fara nemendur venjulega i
skemmtiferðir lil merkisstaða i nágrenninu og ein-
hver kennarinn fer með, til þess að skýra og sýna.
Nýjasta bygging háskólans
Eg var þar eina helgi. Eftir kvöldverð á laugar-
dagskvöldið var sameiginleg kaffidrylckja og ýmis-
legt gert til skemmtunar. Hollensk stúlka hyrjaði
með því að hjóða alla velkomna. Talaði lnin fyrst
á ensku og síðan á ])ýsku. Svíarnir sýndu þjóð-
dansa, Danir sungu og Þjóðverjarnir léku skrípa-
leiki. Skotarnir sögðu sögur, sem enginn skildi. Það
kvað svo rammt að því, að einn enski kennarinn
klóraði sér hak við eyrað, er liann ætlaði að fara að
þýða á ensku, eitllivað, sem Skotarnir sögðu. Hann
skildi það ekki lieldur! Margt fleira var gert til
skemmtunar, og það var heldur glatt á hjalla. Þeg-
ar við komuin út kl. 11, var glaða tunglsljós og fag-
urt og æl'intýralegt að líta vfir skóginn og hæinn.
Helsingjaevri er gamall hær, og ber líka vott um
])að. Þar eru tvær gainlar kirkjur og eldgamalt
klaustur. Niðri við ströndina gnæfir Ivrónborgar-
kastali og setur svip sinn á bæinn.
Daginn eftir fóru nemendur i skemmliför. Eg
var ekki með i þeirri för. Þann dag var eg fyrst
við guðsþjónustu i gömlu Maríukirkjunni í Hels-
ingjaeyri og seinni hluta dagsins gekk eg inn fvrir
bæinn og skoðaði meðal annars gröf Hamlets,
danska konungssonarins, er Slieakspeare hefir gcrt
ódauðlegan með leikrili sínu.
Þegar eg fór hurt frá Ilelsingjaeyri hefi eg skrif-
að í dagbók mína: „Hér hefir mér liðið vel og þótt
skemmtilegt“, og auk þess liefi eg skrifað þessa
vísu:
„Takið höndum saman
yfir heim allan,
hvítir og svartir
horskir menn,
brúnir og gulir,
burt með vopnin!
Ríki bróðerni,
ríki friður.“
M. ,T.