Æskan

Árgangur

Æskan - 01.09.1935, Blaðsíða 5

Æskan - 01.09.1935, Blaðsíða 5
ÆSKAN 101 Sumargjöfin Gunnar litli i Holti var nýkominn á fætur. Sólin var ekki komin upp. Úti var bjart veður. Undan- farna daga hafði verið ])iða og var snjórinn lalsvert farinn að þiðna, enda var ekki langt að Inða sum- arsins. Gunnar var óvanur því að vera svona sneinma á fótum. Klukkan var ekki orðin sjö. En ])að voru alveg sérstakar ástæður, sem ollu því, að hann fór á fætur svona miklu fyr en liann var vanur. Pal)hi hans ætlaði nefnilega að leggja af stað lil Revkja- vikur snemma um morguninn. Hann ætlaði að koma heim aftur eflir l'jóra eða fimm daga. — í dag var fimmtudagur og næsti fimmtudagur var sumardagúrinn fyrsti. Gunnar var aðeins átta ára gamall. Hann hlakkaði afár mik- ið til sumarsins. Þá vissi hann, að það var von á skemm lilegum gestum, farfuglunum, sem verið liöfðu allan velurinn suður í liinum heilu löndum. Rara að þeir gætu sagt honum frá ferðalaginu. En það ])ólti lionum verst, að það gátu ])eir ekki. Hann skildi ekki eitt aukatekið orð, þó þeir lijöluðu liver í kapp við annan, allan liðlangan daginn. Gunnar vissi lika, að ])á vrði jörðin vafin grænu grasi og slráð marglitum hlómum. ()g svo liði efa- laust ekki á löngu, þangað lil unglömhin lioppuðu um grænar grundir og lvngivaxnar hlíðar. En það hesta og skemmtilegasla, sem Gunnar lilli hafði lmg- mynd um, var það, að pahhi hans liafði lofað lion- um að hann skvldi gefa honum eitthvað, þegar hann kæmi iiftur lieim úr höfuðhorginni. Gunnar vissi auðvitað ekkert um ])að, hvað þetta myndi verða, en ýmislegl datt honum í hug. „Skvldi |)að verða harpa, spegill eða einhver harnahók. Eíklega yrði það hók. Það var annars ekki golt að segja.“ Klukkan átta um morguninn var faðir Gunnars ferðbúinn. Þegar hann kvaddi Gunnar, sagði hann: „Jæja, Gunnar minn, þú manst livcrju cg var búinn að lofa ])ér, og ef þú verður þægur meðan eg er að heiman, þá gef eg þér eitthvað þegar eg kem aftur. Og eg er viss um, að þér þykir gaman að þeirri gjöf.“ — „En livernig veistu, livorl eg verð þægur?“ spurði Gunnar. — „Eg kemst á snoðir um það, á það máttu reiða þig,“ svaraði faðir ljans. Að svo mællu kvaddi hann lieimilisfólkið og héll af stað. Gunnari var nú sagt að fara að hátta aftur, af því hann væri ekki nálægt því útsofiim, enda hafði hann farið seinl að sofa kvöldið áður. Ilann vildi ekki héyra ]>etta nefnt i fvrstu, en þá var hann minntur á það, scm pahhi hans sagði hon- um, áður cn liann fór hurt. — Það dugði — Gunnar hlýddi á augabragði. — Næstu daga þurfti ekki ann- að, ef Gunnar var óþægur, en að minna hann á gjöf- ina, sem pahhi lians hafði lofað hpnum. Þegar Gunnar vaknaði á mánudagsmorguninn var honum sagt, að pahhi hans væri kominn heim. Hafði liann komið kvöldið áður, þegar Gunnar var sofnaður. Gunnar var ekki lengi að klæða sig. Nú hjóst hann við að pahhi sinn efndi loforð sitl og gæfi sér eitl- hvað ljómandi fallegt. En honum hrugðust vonir. Mánudagurinn leið og enga fékk hann gjöfina. Þriðjudeginum miðaði ósköp seint, að þvi er Gunn- ari fannst. Hann var orðinn vondaufur. Vel gal verið að pahhi lians hefði alveg steingleymt þessu. Á miðvikudaginn var móðir Gunnars eitt sinn framrni í eldliúsi og enginn þar hjá henni nema Gunnar. Þá spurði hann liana á þessa leið: „Var eg ekki þægur meðan pahhi var í hurtu?“ „Jú,“ svaraði móðir lians. „Veistu af hverju eg fæ ekki gjöfina, sem hann hét mér áður en hann fór?“ spurði Gunnar ennfremur. „Ætli þú fáir hana ekki á morgun,“ sagði mamma lians i hálfum hljóðum. Gunnar varð við þetta ofurlítið vonhetri. - - Næsta morgun huðu allir honum „gleðilegt sumar“, en ekki tckk liann gjöf frá pahha sínum. Þegar húið var að horða morgunmalinn kallaði pahhi lians á liann inn í stofu og mælti síðan: „Mér hefir verið sagt, að þú hafir verið lilýðinn meðan eg var að heiman. Og nú ætla eg að gefa þér nokkuð, eins og eg var húinn að lofa; þér er víst orðið mál á að vita, hvað það er.“ Þessu næst opnaði hann hudduna sína og tók upp úr henni smá bréf- miða. Ilann rétti Gunnari miðann, og sagði um leið: „Hérna er gjöfin, sem þú hefir víst lengi hlakkað til að sjá; þér finnsl hún kannske hálf ómerkileg." „Þetta gjöfin. Þér er ekki alvara, pahhi,“ sagði Gunnar og rak upp stór augu. - „Jú, mér er alvara,“ svaraði faðir hans. „Ilvað á eg að gera við þenn- an litla snepil?“ spurði Gunnar. „Lestu það, sem stendur á honum,“ ansaði faðir hans. - Gunnar las. Miðinn var þess cfnis, að héðan i frá var Gunnar orðinn kaupandi að harnahlaðinu „Æskan". Gunnar þakkaði pahha sínum fyrir gjöfina, en litla trú liafði hann samt á henni. Samt geymdi liann hlaðið. Með næsta pósti kornu heilmikil ósköp af Æsku-hlöðum, jólahókum og fleiru lil Gunnars. Þá glaðnaði yfir honum svo mikið, að hann þakkaði pahha sínum aftur lyrir ])essa góðu gjöf. Upp frá þessu kom „Æskan“ lil Gunnars einu sinni í hverjum mánuði. Óskar I*órðarson, 14 ára, llaga, Skorradnl.

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.