Æskan - 01.09.1936, Blaðsíða 4

100
ÆSKAN
Góð börn
Saga eftir E. Nesbit — Hannes J. Magnússon þýddi
I.
Inngangur
Þessi saga er um þrjú systkini, sem áttu heima
hjá foreldrum sínum í fallegu liúsi í útjaðri Lund-
únaborgar. Róberta var elst, þar næst var Pétur,
en yngsta barnið var lítil stúlka, sem hét Fríða.
Auðvitað eiga margar mæður sín eftirlætisbörn.
Og ef mamma þessara systkina hefði gert nokkurn
mun á börnum sínum, þá hefði það verið Róherta
sem var eftirlætisbarnið.
Þessi móðir var ein þeirra mæðra, sem ekki
verja tíma sínum í leiðinlegar heimsóknir hjá leið-
inlegum frúm, og því siður til þess að silja og híða
eftir leiðinlegum frúaheimsóknum.
En hún hafði oftast tíma lil að leika við börnin
sín, lesa fyrir þau, og hjálpa þeim með það, sem
þau áttu að læra. Auk þess samdi lnin sjálf sögur
fyrir þau á meðan þau voru í skólanum, og las
þær svo hátt fyrir þau, á kvöldin. Hún orkti einnnig
fallegar vísur á afmælisdögum þeirra, og við ónnur
hátíðleg tækifæri.
Þessi hamingjusömu börn höfðu allt, sem þau
þurftu með og meira til: falleg föt, skemmtilegl
harnaherbergi og ósköpin öll af leikföngum. Þau
áttu líka yndislegan, góðan föður. Hann var aldrei
reiður eða óréttlátur, en alltaf reiðubúinn til þess
að koma í leiki við börnin, og kæmi það fyrir, að
hann gæti það ekki, hafði hann alltaf gilda afsök-
un, sem hann skýrði börnunum frá.
Af öllu þessu getið þið gert ykkur í hugarlund,
hvort þessi börn hafi ekki verið hamingjusöm. En
þau gerðu sér ekki ljóst, hve farsæl þau voru fyrr
en hinu áhyggjulausa og glaða lífi þeirra í fallega
húsinu var lokið, og allt önnur Iífskjör biðu þeirra.
— En þessi sorglegu umskipti komu fyrr en
nokkurn varði.
Það var afmælisdagur Péturs, sá tíundi, er hann
lifði. Ein afmælisgjöfm hans var gufuvagn með
járnbrautarlest í eftirdragi, fullkomnari en hann
hafði nokkru sinni dreyml um. Hinar gjaíirnar
voru að vísu allar ljómandi fallegar, en gufuvagn-
inn bar af öllu öðru. En dýrð hans stóð því mið-
ur ekki nema þrjá daga. Hvort sem það hefir nú
verið vankunnáttu Péturs um að kenna, eða því
að Fríða hafi komið of nálægt leikfanginu, eða þá
af einhverjum allt öðrum ástæðum, en það var víst,
að gufuvagninn sprakk allt í einu með braki og
brestum.
Pabbi hafði verið að heiman í þrjá eða fjóra
daga, og nú setti Pétur allt sitt traust á hann, því
enginn var duglegri né lagnari en hann. Hann var
einn þeirra, er kunni á öllu skil, ekki síst þegar
eitthvað þurfti að lagfæra.
Hann hafði oft verið dýralæknir, þegar ruggu-
hesturinn hans hilaði, meira að segja frelsað líf
hans eitt sinn, þegar smiðurinn gat ekkert gjört.
Það var líka pabhi, sem gjörði við brúðurúmið,
er allir aðrir voru gengnir frá, og aðeins með lími,
smáspýtum og vasahníf gjörði hann við öll dýrin
í örkinni hans Nóa, svo að þau urðu belri en þau
höfðu verið nokkurntíma áður.
Pétur tók skaðanum á gufuvagninum með karl-
mannlegri stillingu og minntist ekki á þetta fyrr
en pabbi hans var búinn að borða. Mamma átti
nú reyndar hugmyndina. En Pétur framkvæmdi
hana, og til þess þurfti ekki litla sjálfsafneitun.
Loksins sagði mamma við pabba: »Jæja, vinur
minn! Þegar þú ert búinn að hvíla þig, og koma
þér vel fyrir, ætlum við að segja þér frá ógurlegu
járnbrautarslysi, og spyrja þig ráða.«
»Nú,« sagði pabbi, »lolið mér þá að heyra.«
Síðan sagði Pétur alla sína sorgarsögu og sólti
það, sem eftir var af gufuvagninum.
Pahbi gerði ekkert annað en ræskja sig, þegar
hann hafði rannsakað allt mjög nákvæmlega.
Börnin stóðu í kringum hann, og héldu niðri í
sér andanum.
»Er engin von?« spurði Pétur með lágri, titr-
andi röddu.
»Von? Jú, ótal vonir,« sagði pabbi glaðlega, »en
það þarf nú svolitið meira en vonir, það þarf
kveikingu og nýtt öryggisspjald. Eg held þetta verði
að bíða, þangað til einhvern rigningardag, eða þá
þangað til seinni partinn á laugardaginn, og þá
gelið þið öll hjálpað mér.«
»Geta stelpur hjálpað til að gera við vélar?«
spurði Pétur mjög efablandinn.
»Já, auðvitað geta þær það. Stúlkur geta verið
duglegar alveg eins og drengir, því mátt þú ekki
gleyma. Hvernig myndi þér geðjast að því að stýra
járnbrautarlest, Fríða?«
»Eg er hrædd um að eg myndi alltal’ verða svo
óhrein í framan,« sagði Fríða, ekki ýkja hrifin,
»og líka, að eg mundi mölva eitthvað.«
»Eg myndi hafa gaman af því,« sagði Róberta.
»Heldur þú pabbi, að eg gæli orðið lestarstjóri,
þegar eg er orðin stór? Eða kyndari?«
»Já,« svaraði pabhi, »ef þig langar líka til þess,
þegar þú ert orðin slór, þá skulum við sjá til.
Eg man þegar eg var lítill drengur.------------