Æskan - 01.09.1936, Blaðsíða 7

ÆSKAN
103
»Hugsið þér ekki ofí mn, hvað hættulegt er að
fljúga á J)essum slóðum?«
»Það er nú ekki heppilegt fyrir. þann, sem þarf
að íljúga, að vera að brjóta heilann um hættuna.
íJað er ekki um annað að gera cn reiða sig á vél-
ina. En ekki skal eg neita því, að oft hlustaði cg
með athygli á suðuna í vélinni, J)egar við svifum
uppi yfir ísauðninni, því að ef nokkuð varð að
lienni, var engrar bjargar að vænta.«
»Hvaða ráð viljið þér gefa ungum mönnum,
sem kynnu að vilja leggja úl í landkönnunarferðir
þarna í norðurvegi?«
Iíoch hugsar sig um andarták.
»Það er alltaf vanþakklátt að gefa ungum mönn-
um ráð. Þó vil eg segja þeim, hvað fyrst og fremst
verður að lieimta af þeim, sem leggja úl í slíkt.
Það er ekkert smáræði. Fyrst og fremst verður
hann að kuima eitthvað. Hann verður að vera
sérfróður í einu eða öðru. Hann verður að liafa
hákarlsheilsu, vera rólyndur og stílllur, hvað sem
yfir dynur, og aldrei verða ráðafátt. Slíkir leið-
angrar eru ekki fyrir augnabliksbörn, sem langar
aðeins í æfintýri.
Þegar eg flaug yfir Grænland í sumar, J)á rann
það upp fyrir mér, hve gerólíkar landkönnunar-
ferðir eru nú á dögum því, sem áður var. Eg flaug
yfir landsvæði, sem eg hafði ferðast um gangandi,
þar sem eg hafði orðið að berjast áfram, og oft
orðið að þola hungur og kulda. Eg hefi lent í því,
að verða að dragast áfram um 800 ldlómetra leið
yfir úfinn jökul, örþreyttur og aðfram kominn.
Eini matarforðinn var fimm eða sex hundar, sem
við höfðum fyrir sleðunum.
Þessa sömu leið llaug eg í
sumar á 4 klukkustundum.
Og J)að hefir komið fyrir mig,«
heldur li'ann áfram, »að sjá
félaga mína hníga niður og
deyja af hungri og kulda og
þreytu. Eg hef lifað það, að
vera lokaður úti frá öllu sam-
bandi við umheiminn i hálft
annað ár. Nú er hægt að tala
þráðlaust við önnur lönd ofl
á dag og hlusta á útvarp frá
öllum löndum.
. Ef til vill eru leiðangrarnir
ekki eins æfintýralegir nú og
i gamla daga. Bardagar við
bjarndýr l. d. eru orðnir sjald-
Tveir jarðfræðingar leiðangursins gera
áællun um rannsóknarílugið
Lauge Koeli
gæfari. Þó man eg eftir einu spennandi æfintýri,
sem eg licfi lent í.«
Og svo segir Koch frá þvi, að einn góðan veð-
urdag gekk hann upp til fjalla til einhverra athug-
ana. A leiðinni_heim varð hann þess var, að hann
var eltur. Eftir augnablik kom hann auga á úlf,
og rétl á eftir komu tveir aðrir í ljós. Koch hélt
áfram rólegur, eins og ekkert liefði i skorist, en