Æskan - 01.09.1936, Blaðsíða 8

104
ÆSKAN
í fótspor föður síns
»Já, Karl litli! Þú skalt i'eta í fótspor föður þíns.«
Kennarinn sagði þetta við Karl, fyrsta daginn, sem
hann var í skólanum.
Karl rak upp stór augu, en kinkaði samt kolli
til samþykkis.
Tveir dagar liðu. Karl var þá á skemmtigöngu
með foreldrum sínum.
Móðir hans lók. allt í einu eftir því, að hann
gekk alllaf á eftir þeim.
Og göngulag hans var eitlhvað annarlegt!
»Hvernig stendur á, að þú gengur svona, góði?
Komdu! Við skulum leiða þig, svo að þú verðir
ekki þreyttur.«
»En mamma!« sagði Karl. »Þú liefir alltaf sagt,
að eg ætti að gera það, sem kenparinn brýnir fyrir
mér. Hann bað mig um það í fyrradag, að ganga
í fótsporin hans pabba. — Eg var að því núna.
En mér veilist það erfitt — afar erfitt.«
Karl litli stundi.
Foreldrar hans hlógu ekki. Þeim fannst það svo
fagurt, að litli drengurinn skyldi gera það, sem
hann hélt rétt vera, þrátt fyrir það, þó að það væri
honum nærri ofvaxið. En nú fræddu þau hann á-
slúðlega um, hvað kennarinn hefði átt við.
»Kennarinn hefir verið að brýna fyrir þér, að
þú ættir að vera góður og skynsamur drengur eins
og faðir þinn var. Og þegar þú þroskaðist, ættir þú
að verða hugrakkur og heiðarlegur maður eins og
hann er,« sagði móðir hans.
Karli þótli það álitlegt mjög. Engum manni í
veröldinni vildi hann fremur líkjast, en föður sin-
um. — Eaðir hans var skipstjóri á stóru gufuskipi.
Hann var oft margar vikur að heiman. En á með-
an talaði móðir Karls um allt starf föðurins —
hversu hugaður, iðinn og hraustur hann vær'
»Eg skal leggja allt á mig, svo að þú og pabbi
hafi gleði og lieiður af framkomu minni,« sagði
Iíarl með tindrandi augum.
Karli gekk vel í skólanum og íekk hrós hjá
kennaranum.
En heima leiddist honum oft. Börn voru engin
í húsinu, sem hann átti heima í. En þegar hann
var búinn að læra lexiur hvers dagsins, óskaði
hann helst eftir að fara í leik. Móðir hans hafði
þá ekki alltaf tíma né löngun til að leika sér við
hann. En þá vildi svo til, að fjölskylda settist að
i húsinu á næstu hæð fyrir ofan þau. Og til allrar
hamingju fyrir Ivarl, voru þar fimm börn.
»Nú er fólk komið í húsið, þú getur leikið þér
við sumt af því,« sagði móðir Karls. »Uppi hjá
Möller er stór hópur af börnum.«
Börnin hans Möllers voru kát og ærslafengin.
líarl fékk að leika sér með þeim. Hann hal'ði
niesta ánægju af að leika sér við Níels og Betu.
Þau voru jafn-gömul honum, en Birgir var þrem
árum eldri. María var aðeins tveggja ára, og »litli
bróðir« lá i vöggunni og gat ekkert sagt eða leikið
sér. —
»Eg ætla að biðja þig, Karl minn, að vera heima,
meðan eg er í burtu,« sagði móðir hans einn dag.
»Eg þarf til bæjarins með áríðandi bréf og kem
ekki fyrr en í fyrsta lagi eftir þrjá tíma.«
Karl lofaði að gæta alls vel.
Níels kom til lians nokkru seinna og bað hann
að koma með sér niður á leikvöll. Iíarl neitaði, þó
að hann langaði mjög út.
Til allrar hamingju hafði hann skemmtilega bók
úlfarnir nálguðust óðum, og þá greikkaði hann
sporið. Vopnlaus var hann, aldrei slíku vanur.
Loks hljóp hann, sem fætur toguðu, en úlfarnir
voru komnir að honum, hlupu ýmist á undan hon-
um eða eftir. Yar auðséð, að þeir þóttust eiga veið-
ina vísa og léku sér að honum. En nú var rétt
komið að tjaldinu, þar sem Eskimóarnir l)íða hans.
Hann neytir síðustu krafta, hendir sér niður í
brekkuna ofan við tjaldið og rennir sér niður hana.
En úlfarnir eru komnir yfir hann og renna niður
við hliðina á honum.
Hann hrópar á hjálp, og Eskimóarnir koma
þjótandi út og sjá, livað um er að vera. Einn
þeirra gripur riffilinn, skotið smellur og einn úlf-
urinn veltur dauður ofan skaflinn. Hinir llýja.
Síðar sama daginn rákust þeir á þrjá birni. Þeir
skiptu með sér, Koch átti að skjóta einn þeirra, og
tveir Eskimóar sinn hvorn.
Eskimóarnir hleyptu af rifilum sínum, og tveir
birnirnir steyptust um koll, steindauðir. En skolið
hljóp ekki úr rifflinum hjá Koch. Hann opnaði
lásinn, og sá að áburðarolían var frosin, svo að
lásinn stóð á sér. Þá varð öðrum Eskimóanum
að orði:
»Golt var, að þú hafðir riffilinn þinn ekki með
þér í dag. Ef þú hefðir verið með hann, þá hefð-
irðu ekki llúið undan úlfunum, heldur treysl á
riffilinn, og séð um seinan, að liann var ekki í
lagi. Þá hefðirðu ekki verið lengur í tölu lifandi
manna.« o. u.