Æskan - 15.12.1937, Qupperneq 6

4
)ólabók Æskunnar
1937
Hermannabörn
Saga
Myndii
Hópur af fátæklegum börnum ranglar fram jneð
vegum og girðingum; suin dreifa sér úí um engja-
reiti eða grasblelti, þar sem tjóðraðar kýr liafa
nagað hverja ætilega gróðrarnál. En á þessum
engjareitum standa á stöku stað einmanalegar
brenninetlur, sem kýrnar bafa ekki viljað. Þegar
börnin koma auga á netlurnar, braða þau sér í
áttina til þeirra. Grannlegar bendur teygja sig að
rótum brenninetlanna og' kippa þeim upp eða
skera stilkinn i sundur. Nú eru brenninetlur mik-
ils virði. Úr baststrengjum þeirra á að vinna efni
til fata, ]iað á að búa til úr þeim efni í nærföt,
til þess að senda hermönnunum'.
Börnin eru frá litlu sveitaþorpi á Suður-Jótlandi
og þetta gerist á stríðsárunum.
Feður þessara barna voru friðsamir sveita-
bændur og verkamenn í litla þorpinu, en nú eru
þeir hermenn og liggja í skotgröfum einhvers-
staðar suður frá eða einliversstaðar austur frá, við
landamæri ókunnra landa, þar sem ókunnar þjóð-
ir búa. Kannske eru líka fátæk börn í hinum fjar-
lægu löndum, liinum megin við landamærin,
og kannske þurfa þau líka að safna brenninetlum.
Börnin reika um í margskonar hugleiðingum;
„Hér er nú allt sem eg á, — helminginn af því skaltu
fá,“ sagði Óli, og svo gaf hann manninum hálfan hrauð-
hleifinn.
„Guð á hæðum blessi þig, — það var fallegt af þér að
hugsa um mig,“ sagði ókunni maðurinn.
Þeir spjölluðu siðan saman um heima og geima, og Óli
sagði manninum frá erindum sínum.
„Einhver ráð mun eg finna fyrir þig, — svo framarlega
sem þú treystir á mig“, sagði karlinn. „Sérðu logagyllta
vænginn, sem eg lief hér, — hann getur borið þig livert
sem er —- þangað, sem land jólatrjánna er, — þú þarft
ekki annað en óska þér,“ liætti hann við. „En eg get ekki
notað mér hann, — eg á ekki að fara veginn jiann.“ Síðan
gaf hann Óla gullvænginn.
Nú gekk allt eins og í sögu. Hann þurfti ekki annað en
óska sér, •— og óðar var hann kominn þangað, sem land
jólatrjánna er!
Þar var yndistega fagurt um að lilast. Óteljandi grúi
títilla átfa með glitrandi vængjum, skreyttu jólatré, svo þús-
unduin skipti. Jólasveinar með stóra poka fulla af jóla-
bögglum þutu á milli greinanna. Þeir voru allir önnum
kafnir við að útbúa jólagjafir, og hvíldu sig ekki nokkurt
augnablik. Þeir áttu að fara um allan hnöttinn með gjaf-
frá Suður-]ótlandi — Eftir Gunnar M. Mag núss
eftir Hákon Sumarliáason
— fyrr en varir eru sum komin langt frá hópnum.
Við skógárj aðar suður undir firðinum liittasl
drengur og telpa, sem iiafa reikað lengra en liin
börnin, nú eru þau að snúa við.
Þau stansa og tetpan sest á bakkabrún. Dreng-
urinn horfir á liana.
— Er þér kalt? spyr liann.
— Nei, mér er ekki kalt, svarar telpan.
—■ Þú ert svo stúrin, segir drengurinn.
—• Það er leiðinlegt að tína brenninetlur, segir
teipan og lítur á hendur sínar, — þær eru blá-
rauðar og særðar.
— Þó er til margt leiðinlegra.
— Já, það er til margt leiðinlegra, segir telpan
einnig. Svo fer hún að liorfa á svart ský, sem
dreifist yfir liimininn í suðri. Hún er angurvær og;
hefir dökk augu; — það geta allt í einu lirokkið
tár úr svona dökkum og djúpum augum.
Drengurinn fer líka að liorfa á þetta dimma ský
í suðrinu.
Þau sitja bæði þögul, þó að undarlegt sé um
12 ára börn, sem liittast úti á víðavangi, á góð-
viðrisdegi, meðan enn er sumar. Þau eru skóla-
systkin og liafa leikið sér saman, en nú er skólinn
irnar sínar, og þurftu aS koma við í öllum hreysum og
höllum. Óli skihli vel, að það var erfitt.
En þegar Óli kom fljúgandi með fuglinn á öxlinni, varð
nú samt dálítið verkfall. Allir heilsuðu honum og buðu
hann hrosandi velkominn, hvar sem hann kom.
Hann átti að fá með sér cins mikið af öllum hlutum og
hann gæti borið. En þegar hann sagði frá því, að inóðir
hans væri ekkja, og að það væru sjö krakkarnir í kotinu
— þá áttu sjö jólasveinar að fylgja honum og bera jóla-
gjafir. Það sagði jóladrottningin sjálf, drottningin í landi,
jólatrjánna.
Jólasveinarnir fóru undir eins að útbúa gjafirnar. Þeir
þrömmuðu á sjömílnaskóm, svo að þeir voru fljótir í
förum.
Óli fékk jólatré, sem Ijómaði og skein, — og fuglinn sett-
ist glaður á græna grein. Siðan settist ÓIi á klæðið, sem
hann hafði fengið hjá héranum; svo óskaði hann sér, að
vera kominn heim, — og þá tók það eklci langan tíma
fyrir þeim.
Fuglinn fékk kornbindi, ti! þess að halda jól, íyrir utan
kotið. En inni var fögnuður, söngur, glaumur og gleði.
Jólatréð stóð á miðju gólfi með glitrandi stjörnu og
skrauti — jólagjöfum handa öllum í kotinu.