Æskan - 15.12.1937, Qupperneq 13

1937
)ólabók Æskunnar
11
kappi. Leifur var einnig duglegur,
en hann reyndi ekki lengur að skara
fram úr. Tortryggni hans til félag-
anna var vakin að nýju. Þeir voru
úhorfendur, þegar Sveinn reyndi að
auðmýkja hann 'og skopast að hon-
um. Athyglin beindist nú aftur mest
að Sveini. Hann var þrátt fyrir allt,
eflirlœtisgoðið.
Dag nokkurn fór leikfimiskenn-
arinn með drengína í skemmtiför
niður á sjávarströndina.
Þeir voru nýbúnir að hlaupa,
allir í einu, eftir hörðum sandinum.
Nú lágu þeir utan í lyngivaxinni
hæð, í sólskininu, og hlustuðu á
kennarann. Sveinn lá ularlega í
hópnum og hafði rétt út frá sér fæt-
urna. Leifur lá á maganum fyrir
aftan hann. Drengirnir voru ennþá
léttklæddir eftir hlaupin, og hlust-
uðu allir þegjandi á erindi kennar-
ans og fylgdust vel með.
Leifur var hörkulegur á svip, með
samanbitnar varir. Hann var að
hugsa um kappleikinn, og var fast-
ráðinn í að sigra í þetta sinn. Hann
langaði til að hefna sín. Sveinn
skyldi að minnsta kosti híða ósigur
í þetta eina skipti.
En svo fékk hann skyndilega
annað til umhugsunar. Honum varð
litið á bakið á Sveini. Þar lá högg-
ormur. Samanhringað, brúnleitt
smákvikindi. Hann teygði úr hausn-
um, og leit út fyrir að Iitlu augun
hans beindust að berum fæti Sveins.
Leifur stirðnaði upp. Hve lítið sem
Sveinn hreyfði sig, inyndi dýrið
vafalapst híta hann.
Leifur kreppti hnefann. — Ef
Sveinn særðist — það mundi ekki
verða hættulegt — Leifur hafði
sjálfur einu sinni orðið fyrir högg-
oimsbiti — þá gæti hann ekki keppt
hinn daginn. Já, og þá var Leifur
nokkurnveginn viss með að verða
fremstur af skólabræðrum sínurn,
og Sveinn átti ekki hetra skilið. Nú
hreyfði hann höndina, örlítið, Leif-
ur féklc hjartslátt, en höggormur-
inn lá kyrr sem áður. Leifur bjóst
við, að Sveinn dragi að sér fæturna
á hverju augnabliki. Hann þreif
treyjuna, sem lá við hlið hans, og
stökk upp, með hana í höndunum.
Höggormurinn hrökklaðist burtu,
einni sekúndu áður en Sveinn
hreyfði fæturna.
Drengirnir litu upp forviða;
kennarinn hafði þagnað skyndi-
lega. Sumir þeirra sáu dýrið hverfa
inn í lyngið. Leifur hélt um annan
handlegginn. Höggormurinn hafði
náð að l)íta hann undir treyjunni,
áður en hann drattaðist hurt.
Kennarinn batt í snatri með klút
fyrir ofan sárið. Leifur var dálítið
fölur, en leit annars ekki út fyrir
að vera neitt hræddur, og skömmu
seinna, er Sveinn leit framan í hann,
leit hann feimnislega undan.
Leifur keppti ekki. Hann var tölu-
vert máttlaus og eftir sig, enda þótt
höggormsbitið yrði honum ekki
verulega að tjóni. Þegar kapphlaup-
ið fór fram, stóð hann ásamt kenn-
ara sinum og heið úrslitanna.
Hlaupararnir liöfðu allir farið jafn-
sneinma af stað, svo að eftirvænt-
ingin var mikil hjá áhorfendum.
Hver skyldi verða fyrstur að marki?
Leifur 'hafði unnið bug á allri öf-
und. Hann óskaði þess innilega, að
Sveinn bæri sigur lir býtum, hæði
skólans vegna, og hans sjálfs. Ýms-
ir af félögum hans létu í Ijósi
gremju sína yfir því, að hann gat
ekki keppt. En sjálfur var hann ekk-
ert verulega óánægður yfir því. Sig-
urinn, er hann hafði unnið yfir
sjálfum sér, gerði hann frjálsmann-
legri í l'ramkomu, og hann tók glað-
lega og djarflega þakklæti og aðdá-
un skólabræðra sinna og kennara
fyrir þá dáð, er hann hafði drýgt.
Hlaupararnir komu nú hrátt i
ljós, Jhver á fætur öðrum. Sveinn
var næstur þeim fremsta, er fyrst
sást til þeirra. Sá fremsti var úr öðr-
um skóla. — En svo drógst Sveinn
um stund aftur úr. Skólabræðurnir
veifuðu og hrópuðu til hans:
„Sveinn, Sveinn! Herlu þig
Sveinn! “
En þegar nær dró marki, kom í
ljós, að Sveinn var sami ágæti í-
þróttamaðurinn og venjulega. Hann
var allt í einu kominn lram úr öll-
um hópnum, og varð l'yrstur að
markinu. Hann hafði sigrað enn
einu sinni.-------
Leifur og Sveinn eru af „tilvilj-
un“ staddir tveir einir fyrir utan
leikfimissalinn. Það er verið að
halda skólahálíð, að íþróttamótinu
loknu.
„Þinn tírni var hetri en minn,
meðan á æfingum stóð“, segir
Sveinn allt í einu blátt áfram, „svo
að þú hefðir sjálfsagt sigrað í þetta
sinn“.
Leifur svaraði engu. Hann sparn
öðrum l’æti í jörðina, þar sem hann
stóð.
„En þá hefði eg nú heldur ekki
hlaupið, að þessu sinni“, hætti
Sveinn við.
„Heyrðu“, sagði hann og klapp-
aði mjög vingjarnlega á herðar
Leil'i. „Eg hefi verið óttalegur glóp-
ur, og þetta, sem þú gerðir, hefði
eg ekki getað gert fyrir keppinaut
minn!“
Sveinn halði eignast nýjan vin og
félaga, sem hann mat mikils og
hafði nú lærl að skilja og viður-
kenna. Og þessari vináttu höfðu
báðir, Sveinn og Leifur, verulega
gott al'.
Jól avers
O, gef mér barnsins glaða jólahug,
við geisla ljósadýrðar vært er sofnar!
I>á hefur sál mín sig til þín á flug,
og sérhvert ský á himni mínum rofnar.
G. G.