Æskan - 15.12.1937, Qupperneq 18

16
Jóiabók Æskunnar
1937
Gömul jólavísa
Það á að gefa börnum brauð
að bíta í á jólunum,
kertaljós og klæðin rauð,
svo komist þau úr bólunum,
væna flís af feitum sauð,
er fjalla gekk á hólunum.
Nú er hún gamla Grýla dauð,
gafst hún upp á rólunum.
stað til iieiðarinnar með tvo vinnumenn sína og
nauðsynlegan útbúnað til að flytja með sér dauðan
mann.
Kátur var með í förinni. Honum var sýnilega
mjög vel skiljanlegt alll það, sem nú var að ger-
ast. Hann braust í gegnum fönnina, og mennirnir
fylgdu slóð hans í þeirri öruggu vissu, að gáfur
iians og ratvísi reyndust nóg til að lialda réttri
stefnu.
Snjórinn var mikill og ferðin sóttist seinlega.
Kafaldið dreif niður í logni og huldi ])ví sem næsl
aiit útsýni. Frá fjöllunum barst ögrandi veðurhljóð
lil mannanna, er óðu snjóinn þöglir og hugsandi.
Enginn þeirra mælti orð frá vörum langa hrið.
Svitinn draup af andlitum ])eirra og gaf til kynna
iiið erfiða hlulverk, sem þeir höfðu tekið sér fyrir
hendur.
Þeir voru tæpast komnir miðja vega upp á heið-
arbrúnina, þegar hríðin liófst í almætti sitt á nýjan
leik. •—• Snjórinn þaut og iðaði, og vindurinn æddi
með grimmdarkenndu ofurafli.
Mennirnir þrír námu staðar, og annar vinnumað-
urinn iirópaði þrumandi röddu gegnum ofviðrið:
„Það þýðir ekkert fyrir okkur að lialda áfram i
þessum ofsa“.
Faðir minn svaraði aðeins:
„Við erum of fáir, því miður“.
Kátur hafði numið staðar; hann starði viturlegu
augunum sínum upp til mannanna, — og þegar
þeir loks höfðu ákveðið að lialda til baka heim
til hæjar, reis hann á afturfæturna og snuðraði
vinalega af stakki föður mins.
Var það síðasta bæn hans um að ferðinni væri
haldið áfram?
Og þegar lagt var af stað heimleiðis, var Kátur
horfinn — horfinn út í hríðina. —
Faðir minn kallaði á hánn nokkrum sinnum,
en það var gersamlega árangurslaust.
Veðrið jókst stöðugt og frostið að sama skapi.
Sveittir og fannbarðir náðu þeir faðir minn og
vinnumenn hans bæjarhúsunum, — en til Káts
spurðist ekki.
Á þriðja degi slotaði hriðinni; snjóinn hafði
vindurinn fært saman í harða skafla, og livergi
sást i dökkan díl.
Margir af fulltíða mönnum sveitarinnar eyddu
tveim dögum í árangurslausa leit að líki Jóns, sem
nú lá grafið einhversstaðar undir fannbreiðu hinn-
ar óyfirsjáanlegu heiðar.
Vorið kom.
Snjóinn leysti fyrir blíðurn geislum vorsólarinn-
ar og gróðurmildu regni vorsins. Þá fyrst — er
vorblærinn hafði kastað síðustu fjötrum vetrarins
hurt úr byggðum og fjöllum, fundust jarðneskar
Jeifar Jóns, undir háum klettaslcúta. — Staðurinn
var nákvæmlega á réttri leið — og fuilsannaði
þann hugarsveim fólks, að Jón hefði ekki farið
villur vegar, én andast að lokum af vosbúð, þrot-
. inn að þreki og Tífsmagni. —
— Ilátíðleg kyrrð ríkti yfir ásjónu lians, og við
kaldan líkama hans lá dauður rakki í hnipri —
Kátur.
Ritstjóri: Margrét Jónsdóttir
Ríldsprentsmiðjan Gutenberg